Ένας φτωχός και άστεγος εργάτης προσλαμβάνεται για την κατασκευή των σκηνικών σε μία ταινία με θέμα τις φρικαλεότητες του Χίτλερ κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και του δίνεται ένας μικρός ρόλος, αλλά και η ευκαιρία να σώσει τη γυναίκα που αγαπά. Όταν ο μικρός αυτός ρόλος γίνεται πρωταγωνιστικός, η πραγματικότητα της ταινίας μπερδεύεται με την αληθινή ζωή, οι ίδιοι οι σκηνοθέτες μετατρέπονται σε δυνάστες δικτατορικών καθεστώτων, και η ζωή του εκτροχιάζεται με ανεπανόρθωτες συνέπειες. Με αφετηρία μια περίεργη ομοιότητα ενός ανθρώπου με τον Χίτλερ, ένα θυελλώδες love story γίνεται ανατρεπτικό και πολυεπίπεδο σχόλιο για τη δημιουργία μύθου ή ιστορίας.

Ο ιρανός σκηνοθέτης Χουμάν Σεγιέντι βάζει ως αφετηρία της σκέψης του ένα απόφθεγμα μιας από τους πιο σημαντικούς πολιτικούς φιλοσόφους του 20ού αιώνα: «Η Χάνα Άρεντ είπε κάποτε ότι στις δικτατορίες, όλα πάνε καλά μέχρι 15 λεπτά πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση. Οι κοινωνίες που κυβερνώνται από τέτοια ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι οι πιο αποτελεσματικοί δημιουργοί αναρχικών. Πάντα αναρωτιόμουν για πόσο ακόμη μπορεί να υπάρχει τυραννία και καταπίεση στον κόσμο και ποιοι είναι οι άνθρωποι που θα συντρίβονται από τους ισχυρούς ηγεμόνες τέτοιων μαστιζόμενων κοινωνιών. Άνθρωποι που θα παλέψουν με νύχια και με δόντια για να αποκτήσουν τις πιο βασικές τους ανάγκες - ένα σπίτι, μια δουλειά και μια οικογένεια. Και όλα όσα καταλήγουν να αποκτήσουν δεν είναι παρά μια πρόσοψη - διακοσμητική και τεχνητή. Θα υπάρχουν πάντα εκείνοι που έχουν τη δύναμη να δώσουν και εκείνοι που είναι αρκετά απελπισμένοι για να λάβουν. Και αυτός ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί μέχρι και 15 λεπτά πριν από την ολική κατάρρευση - και λίγο μετά θα ξαναρχίσει...»

Γεννημένος στις 29 Νοεμβρίου του 1980 στο Ραστ, ο Χουμάν Σεγιέντι είναι ένας παραγωγικός κινηματογραφικός και θεατρικός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και μοντέρ. Είναι επίσης γνωστός ηθοποιός του ιρανικού κινηματογράφου και της τηλεόρασης και έχει ήδη παίξει σε 44 κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες και σειρές, μεταξύ των οποίων το Πυροτεχνήματα την Τετάρτη του Ασγκάρ Φαραντί. Διευθύνει μια από τις πιο διάσημες σχολές κινηματογράφου στο Ιράν και διδάσκει υποκριτική. Έκανε δύο ταινίες μικρού μήκους πριν σκηνοθετήσει το 2011 την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Africa, ενώ έχει τιμηθεί με πολλά εθνικά και διεθνή βραβεία για τις ταινίες του.