Ο Τέμου Νίκι είναι ένας παραγωγικότατος, αυτοδίδακτος και διακεκριμένος σκηνοθέτης, αλλά και γιος ενός χοιροτρόφου από τη Σύσμα της Φινλανδίας. Το στυλ του μπορεί να περιγραφεί ως μια καλοπροαίρετη πλην αμείλικτη πολιτική σάτιρα της ανθρωπότητας. Δεν έχει δει ποτέ του τον Τιτανικό. Δεν θα μας πει το γιατί, αλλά θα μας αφηγηθεί την τρομερά συγκινητική ιστορία που τον οδήγησε στον «Τυφλό». 

«Από το πουθενά, επικοινώνησε μαζί μου ένας φίλος από τον στρατό. Είχαμε να μιλήσουμε πάνω από δύο δεκαετίες, αλλά κάποτε είχαμε παίξει μέχρι και στο ίδιο θεατρικό, στην αποχαιρετιστήρια εκδήλωση της Τάξης Αξιωματικών μας. Στο μήνυμά του, ο Πέτρι μού είπε ότι παρακολουθούσε την καριέρα μου και σκεφτόταν γελώντας πως ήδη από τότε, φώναζα ότι θα γίνω σκηνοθέτης. Εκείνος μου έλεγε ότι η δουλειά των ονείρων του ήταν η υποκριτική. Τώρα, 24 χρόνια μετά, ο Πέτρι μού είπε ότι αποφοίτησε από την Ακαδημία Θεάτρου και έβγαζε τα προς το ζην ως επαγγελματίας ηθοποιός, μέχρι που διαγνώστηκε με επιθετική σκλήρυνση κατά πλάκας.

Η ΣΚΠ του ήταν ασυνήθιστα επιθετική και τώρα ήταν τυφλός και δεμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Σοκαρίστηκα, φυσικά, αλλά πολύ σύντομα τον ρώτησα αν ήθελε ακόμα να παίξει. Παραδέχτηκε ότι εξακολουθούσε να είναι το όνειρό του, και υποσχέθηκα να του γράψω έναν ρόλο σε μια ταινία μικρού μήκους. Λοιπόν, η ταινία μικρού μήκους εξελίχθηκε σε μεγάλου μήκους και ο ρόλος του σε πρωταγωνιστικό.

Από την αρχή του πρότζεκτ, ήταν ξεκάθαρο ότι η ταινία δεν θα ήταν ένα ντοκιμαντέρ για έναν εκτός μάχης ηθοποιό. Αυτό που ήθελα ήταν να δουλέψω με τον Πέτρι, έναν ηθοποιό που τυχαίνει να είναι τυφλός και δεμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Ο κύριος χαρακτήρας έχει την ίδια ασθένεια με τον Πέτρι, αλλά το σενάριο είναι φανταστικό. Ως αφηγητής, έχω εμμονή να βρίσκω νέες οπτικές γωνίες. Με τη βοήθεια του Πέτρι βρήκα τη σκοπιά των τυφλών και των ατόμων με αναπηρία. Έχω δει πολλές ταινίες όπου ο κύριος χαρακτήρας είναι με κάποιο τρόπο τραυματισμένος, αλλά δεν έχω δει ούτε ένα πλάνο από τη σκοπιά ενός τυφλού ατόμου. Θέλω να δώσω στο κοινό μια κινηματογραφική εμπειρία για το πώς είναι να είσαι τυφλός. Όλη η ταινία είναι γυρισμένη με κοντινά πλάνα. Ο κόσμος που περιβάλλει τον κύριο χαρακτήρα μας είναι θολός και απαλός, το πρόσωπο και τα χέρια του λειτουργούν ως σκηνικό της ταινίας.

Παρακολουθώντας την ταινία, πρέπει να εμπιστεύεστε τα αυτιά σας - είναι δυνατόν να βασιστείτε σε ανθρώπους εάν δεν μπορείτε να δείτε τα πρόσωπά τους; Και γιατί ο τυφλός δεν ήθελε να δει τον Τιτανικό; Λοιπόν, ούτε εγώ τον έχω δει, και ο λόγος θα γίνει αρκετά ξεκάθαρος όταν παρακολουθήσετε την ταινία μας.»