“Είχε σημάδια στα χέρια κι ήξερε απέξω όλα τα τραγούδια των Joy Division”. Έτσι η Μαρούσια ερωτεύτηκε τον Κίμι κι έγιναν δύο δεκαεξάχρονοι παγιδευμένοι στα δίχτυα του “Depression Federation”, αποφασισμένοι να μετατραπούν σε δύο ακόμη νούμερα των ολοένα αυξανόμενων στατιστικών εφηβικής αυτοκτονίας στη Ρωσία των μέσων της δεκαετίας του 2000. Σε μια σειρά από home movies γυρισμένες τα 12 χρόνια που πέρασαν μαζί, η Μαρούσια Συρετσκόβσκαγια αποκαλύπτει το σκοτάδι μιας γενιάς που έχει χάσει τον δρόμο της κι έχει αποφασίσει ότι δεν θα τον βρει.

Βυθισμένοι σε μια αυτοκαταστροφική δίνη, η Μαρούσια και ο Κίμι, πηγαίνουν σε πάρτυ, γράφουν ποίηση, κάνουν ναρκωτικά και ακούν μελαγχολικά τραγούδια. Κάνουν ό,τι και οι υπόλοιποι έφηβοι, μόνο που η παλλόμενη φωτεινότητα της νεότητας σκιάζεται συνεχώς από το υφέρπον σκοτάδι που ντετερμινιστικά τους ακολουθεί. Κι αν η Μαρούσια βρήκε στον Κίμι τον λόγο για να ζήσει μια μέρα παραπάνω, δεν συνέβη το ίδιο με εκείνον, που επέλεξε τα ναρκωτικά ως διέξοδο από τον ζόφο που τους περιέβαλε. Τότε η Μαρούσια χρειάστηκε να πάρει μια σκληρή απόφαση: αφού δεν μπορούσε να σώσει αλλιώς τον Κίμι, θα φρόντιζε να ζήσει για πάντα, μέσα στην κάμερά της.

Το υλικό που συνέλεξε η Συρετσκόβσκαγια δεν προοριζόταν να γίνει ταινία, μα ένα άλμπουμ αναμνήσεων, χαρούμενων, λυπημένων, σκληρών και δύσκολων από τον άνθρωπο που αγάπησε πιο πολύ απ’όλους. Κι όμως, καταφέρνει να δημιουργήσει μια ενιαία κινηματογραφική αφήγηση μέσα από εικόνες τόσο ετερόκλητες και να τις κατακλύζει με την αισθητική των αρχών του ίντερνετ, με καλειδοσκοπικές όψεις, με δυναμικό sound design και με αναφορές στον μάστερ του κινηματογραφικού home movie, Χάρμονι Κόριν. Η ανατρεπτική εικονογραφία της παντρεύεται με το αφοπλιστικά ειλικρινές voice over και με τα ποιήματα του Κίμι και το αποτέλεσμα είναι ένα φιλμ που πείθει και τον πιο διστακτικό θεατή ότι το σινεμά τεκμηρίωσης μπορεί να είναι εξίσου- αν όχι περισσότερο- συναρπαστικό με τη μυθοπλασία.

Περισσότερο απ’όλα όμως, το Πώς να Σώσεις έναν Νεκρό Φίλο είναι μια κατάθεση για το ίδιο το σινεμά. Για τη νεαρή Μαρούσια, το σινεμά είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας για την ίδια αλλά και για τη γενιά της, που σβήνει πιο γρήγορα και πιο εκκωφαντικά κι από πυροτέχνημα. Λίγες φορές έχουμε την ευκαιρία ως θεατές να γίνουμε τόσο άμεσα και τόσο σπαρακτικά μάρτυρες της ζωογόνου δύναμης της κινηματογράφησης, αλλά και της τέχνης εν γένει. Γιατί αυτό που μένει στο τέλος της σκληρής εμπειρίας της θέασης της ταινίας είναι η δύναμη της αγάπης, όσο καταδικασμένη κι αν είναι και η δύναμη της αγάπης για το σινεμά. Ο Κίμι μπορεί να έφυγε από τη ζωή τη νύχτα της 4ης Νοεμβρίου του 2016, όμως η Μαρούσια εξασφάλισε με την κάμερά της την αθανασία του.