Η δεκαετία που μας πέρασε είχε μια σημαντική ταινία που κατάφερε να προσομοιώσει τον πραγματικό με τον φιλμικό χρόνο μέσα από γυρίσματα μιας δεκαετίας που στο τέλος δημιούργησαν ένα απαράμιλλο coming of age φιλμ όπου βλέπαμε τον κεντρικό χαρακτήρα να μεγαλώνει πραγματικά, και με φυσικό τρόπο δηλαδή. Το «Boyhood» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ εκτιμήθηκε δεόντως, έδωσε στην Πατρίτσια Αρκέτ ένα Όσκαρ, ήταν υποψήφιο για άλλα 5 και μπήκε σε πάρα πολλές λίστες, όχι μόνο του 2014 που κυκλοφόρησε, αλλά και το 2019 στα καλύτερα της δεκαετίας.

Τέσσερα χρόνια μετά από αυτό το επίτευγμα, παρουσιάστηκε στο Sundance ένα χαμηλών τόνων ντοκιμαντέρ που αρχικά έμοιαζε με το οπτικό ημερολόγιο ενός νεαρού που κινηματογραφούσε αυτόν και την παρέα του όσο μεγάλωναν στο Ρόκφορντ του Ιλινόις, σε ένα περιβάλλον που μοιάζει αδιέξοδο ως τη στιγμή που ανεβαίνουν πάνω σε σανίδες και αρχίζουν το σκέιτμπορντ. Και όντως έτσι ξεκινά το φιλμ του Μπινγκ Λιου, με αυτόν και τους κολλητούς του Ζακ και Κίερ σε εικόνες ανεμελιάς που αντιπαρατίθενται με το σήμερα, όπου ο Ζακ ετοιμάζεται να γίνει πατέρας και όλοι τους συζητούν πως «ήρθε η ώρα να μεγαλώσουν». Τι σημαίνει όμως αυτό;

Το ντοκιμαντέρ του Λιου ξαναβλέπει καλύτερα τις εικόνες που τράβηξε τότε ο ίδιος και μετατρέπεται σιγά σιγά σε ένα «Boyhood» όπου η μυθοπλασία πηγαίνει στην άκρη και δίνει τη θέση της στα αδιέξοδα της αληθινής ζωής, τα μικρά μυστικά που κρύβονται μέσα στις οικογένειες των ηρώων, η αναπόφευκτη επιρροή τους ήρωες όταν γίνουν κι αυτοί γονείς. Πατέρες, γιοί, φίλοι και σκεϊτάδες, γίνονται πρωταγωνιστές μιας εξελισσόμενης εξομολόγησης που μετατρέπεται σε μικρογραφία της αόρατης Αμερικής του 21ου αιώνα και πως τη βιώνουν οι μη-κινηματογραφικοί ήρωές της, μέσα από φυλετικές και ταξικές αντιθέσεις.

Αυτό όμως που κάνει βαθύτατα συγκινητικό το «Minding the Gap» είναι ότι λειτουργεί παράλληλα σαν εργαλείο υπενθύμισης των επιλογών μας από την παιδική ηλικία μέχρι όσο είναι ο καθένας. Γιατί άραγε επιλέξαμε τους φίλους που επιλέξαμε όταν ήμασταν παιδιά; Γιατί απομακρυνθήκαμε στην πορεία; Αντίστοιχα, γιατί ήμασταν μοναχικοί στο στενό πλαίσιο της γειτονιάς μας; Παρά το μοντάζ του, το φιλμ του Λιου είναι συγκλονιστικά αληθινό στις ιδέες και τις εικόνες του, γι αυτό άλλωστε ξέφυγε γρήγορα από τον κύκλο του Sundance, συγκαταλέχθηκε στις αγαπημένες ταινίες του Μπαράκ Ομπάμα εκείνη τη χρονιά και έφτασε να είναι υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.