Σε ένα χωριό στη Σενεγάλη, όπου επικρατεί παρατεταμένη ξηρασία, η Μπανέλ είναι ερωτευμένη με τον Άνταμα. Ονειρεύεται να τα αφήσει όλα πίσω της και να ζήσουν μαζί μακριά από το χωριό, σε ένα σπίτι βυθισμένο στην άμμο. Ο Άνταμα όμως, πρέπει να πάρει τη θέση του ως αρχηγός της φυλής και να φροντίσει να προστατέψει την κοινότητά του από τις κακοτοπιές που φαίνεται να την κυνηγούν. Η Μπανέλ διακρίνεται από το καταστροφικό της πάθος, ο Άνταμα από την φροντιστική του υπευθυνότητα. Ο έρωτάς τους είναι καταδικασμένος.

Στην πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία μετά την αποφοίτησή της από τη διάσημη σχολή κινηματογράφου «La Fémis» στο Παρίσι, η Σενεγαλέζα στην καταγωγή, Ραμάτα Τουλαγιέ-Σι ζωγραφίζει έναν σύγχρονο μύθο με επίκεντρο μια σαρωτική «Μήδεια», που μπορεί να μην έχει παιδιά για να σκοτώσει, αλλά έχει αρκετό πάθος για ζωή και ανεξαρτησία που μπορεί να καταστρέψει τα πάντα, μόνο και μόνο για να τα φτιάξει από την αρχή. Η Μπανέλ, η κεντρική ηρωίδα αυτού του σαγηνευτικού αφρικάνικου παραμυθιού, είναι τόσο βαθιά ερωτευμένη που δεν μπορεί να δει τίποτα άλλο πέρα από το αντικείμενο του πόθου της. Όσο το σπίτι και η κοινότητά της ρημάζουν από φυσικές καταστροφές και κακοτυχία, εκείνη είναι εμμονικά προσηλωμένη στο να οδηγήσει τον Άνταμα όσο μακριά γίνεται από το χωριό, σε ένα απροσδιόριστο «έξω».

Στον αντίποδα, ο Άνταμα, ένας συνετός και υπεύθυνος νέος, βάζει το καλό της φυλής πιο πάνω από τον έρωτά του για τη Μπανέλ και προσπαθεί, μάταια, να δώσει λύσεις στα προβλήματα που μαστίζουν το χωριό. Η τοπική κοινωνία είναι πεπεισμένη ότι το ζευγάρι είναι καταραμένο και ότι οι πληγές που πέφτουν στο χωριό τους είναι σταλμένες σαν θεία τιμωρία για τους δύο ερωτευμένους και την ανυπακοή τους στις επιταγές της κοινότητας. Σε μια σειρά από συγκλονιστικά σχεδιασμένες σεκάνς, η σκηνοθέτρια θα μας βυθίσει σε αυτό το μυσταγωγικό σύμπαν όπου τα όρια του φυσικού και του μεταφυσικού θολώνουν, όσο το ζευγάρι πασχίζει να βρει ισορροπίες ανάμεσα στο πάθος και το καθήκον.

Γυρισμένο στο χωριό καταγωγής της Τουλαγιέ-Σι στη Σενεγάλη, στους κόλπους της φυλής Φούλα, το φιλμ παρακολουθεί με ευλάβεια και χωρίς εξωτικισμό τις παραδόσεις, τις δεισιδαιμονίες και τις αφηγήσεις της τοπικής κοινότητας, συνθέτοντας την ίδια στιγμή το δικό της σύμπαν και βρίσκοντας τη δική της γλώσσα με έναν τρόπο σύγχρονο και άχρονο ταυτόχρονα. Στη μεθυστική της φωτογραφία και στην ονειρική αφηγηματικότητα της ταινίας, μπορούμε να διακρίνουμε μια σπουδαία στιγμή για το σύγχρονο αφρικανικό σινεμά.

Η ίδια, όπως λέει, είναι «ευτυχής και ιδιαίτερα περήφανη που ανήκω σε αυτή τη νέα γενιά αφρικανών κινηματογραφιστών. Ειδικά επειδή τα τελευταία χρόνια, οι αφηγήσεις εξελίσσονται. Ο κινηματογράφος, και η τέχνη γενικά, αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία στη Σενεγάλη και στην Αφρική. Και αυτή είναι μια εξαιρετικά συναρπαστική εξέλιξη, διότι υπάρχουν ακόμη πολλές ιστορίες να ειπωθούν και, κυρίως, πολλά έργα να δημιουργηθούν». Μακάρι, τα επόμενα χρόνια, να δούμε πολλές ακόμα ταινίες αφρικανών σκηνοθετών και σκηνοθετριών που θα πουν επιτέλους τις δικές τους ιστορίες με τους δικούς τους όρους. Μεχρι τότε, πατήστε play στο «Μπανέλ και Άνταμα» και…καλό ταξίδι.