Μετά από 20 χρόνια γάμου, η Μαριά αποφασίζει να αφήσει τη συζυγική στέγη. Μια νύχτα πηγαίνει στο δωμάτιο 212, στο ξενοδοχείο απέναντι από το σπίτι της, απέναντι από την παλιά της ζωή. Από εκεί, η Μαριά έχει πανοραμική θέα του διαμερίσματος της, του συζύγου της, του γάμου της. Αναρωτιέται αν πήρε τη σωστή απόφαση. Στη νέα της πλευρά του δρόμου, θα ζήσει μια ονειρική νύχτα κατά την οποία δέχεται επίσκεψη από φαντάσματα και οράματα του παρελθόντος– από τη νεότερη εκδοχή του άντρα και της γυναίκας που κάποτε, πολύ παλιότερα, τον αγαπούσε, μέχρι τους πρώην εραστές της. Όλα αυτά τα φαντάσματα, έχουν πολλές απόψεις να μοιραστούν.

«Δεν εμπιστεύομαι τα περισπούδαστα θέματα και τους επιβλητικούς σκηνοθέτες», λέει ο Κριστόφ Ονορέ, σκηνοθέτης ταινίας, μιλώντας για την αρχική ιδέα που είχε για τη συγκεκριμένη ιστορία, που θα διαδραματιζόταν στα ‘50s και είχε μια πολύ πιο μεγαλεπήβολη διάσταση. «Δεν ήθελα αυτό το σχέδιο που είχα αρχίσει να ονειρεύομαι», συμπληρώνει. Εν ολίγοις, είχε μια πολύπλοκη ιδέα που ένιωσε πως εν τέλει τη βρήκε απόλυτα, μόνο όταν εκείνη μετατράπηκε σε κάτι πιο ευθύ και ανθρώπινο μπροστά στα μάτια του.

«Δεν βιαζόμουν για μια επόμενη ταινία και ένιωσα απελευθερωμένος όταν ένα βράδυ έβλεπα την ταινία του Λίο Μακάρεϋ “The Awful Truth”: Η Αϊρίν Νταν και ο Κάρι Γκραντ ως το τέλειο παντρεμένο ζευγάρι μετά το διαζύγιο τους. Πόσο καιρό είσαι σε μια σχέση, άρχισα να αναρωτιέμαι. Και πόσοι σκηνοθέτες έχουν ενδιαφερθεί για τη συζήτηση γύρω από το γάμο; Εκείνη τη νύχτα, άρχισα να γράφω με ανυπομονησία και χαρά».

Είναι πράγματι απλό, αλλά και τόσο φευγαλέο, γιατί σπάνια το σινεμά προσεγγίζει με τόσο αφοπλιστικό και ολοκληρωτικό τρόπο την ακριβή στιγμή που βιώνεις την απόφαση του χωρισμού– δίχως άλλες περιττές περιπλοκότητες. Το φιλμ του Ονορέ προσεγγίζει το ζευγάρι σε κρίση μέσα από μια ματιά παραληρηματικά ονειρική, δίχως κανέναν κανόνα πέραν του τι θα ήταν θεματικά ταιριαστό να συμβεί μετά.

Αυτό δρα απελευθερωτικά κατά βάση, καθώς η κεντρική ηρωίδα (παιγμένη από την Κιάρα Μαστρογιάνι, στην οποία ο φακός του Ονορέ μοιάζει πραγματικά καθηλωμένος) εξετάζει εκ νέου, από την πιο ώριμη σκοπιά του σήμερα, σχεδόν όλη της την ερωτική και συναισθηματική διαδρομή. Είναι τρομερά φρέσκο να βλέπουμε μια ταινία αυτού του είδους με μια ώριμη κεντρική ηρωίδα όχι μόνο σεξουαλικά ενεργή αλλά και η οποία θέτει υπό αμφιβολία κάθε σύμβαση του γάμου και των σταθερών σχέσεων, αδυνατώντας να συλλάβει το πρόβλημα με το να απατά τον άντρα της.

«Μπορεί να νομίζουμε ότι μια σεκάνς γυρισμένη με τον τρόπο κάποιου άλλου, μια ατάκα δανεισμένη από άλλους, θα κάνει την ταινία που γυρίζεται ένα αποδομημένο έργο – ή τουλάχιστον φτιαγμένο από αρκετούς ανθρώπους – που θα ξεφεύγει ευχάριστα από τον μικρόκοσμό μας, αλλά δεν γίνεται έτσι», λέει ο Ονορέ μιλώντας για την κινηματογραφική παράδοση και για το κατά πόσο ένιωσε επηρεασμένους στην πράξη από άλλους δημιουργούς.

«Οι ταινίες των άλλων είναι συχνά τοπία με τα οποία συναντιόμαστε και ανταλλάσσουμε ματιές, νιώθοντας ταυτόχρονα έκπληκτοι και καθησυχασμένοι που βρήκαμε την ίδια ιδέα, την ίδια κίνηση όπως αυτή που γυρίζουμε εμείς. Και είναι μια απαλή χαρά να νιώθουμε λιγότερη μοναξιά στις εμμονές μας, στα αδιέξοδά μας, να επιβεβαιώνουμε ότι άλλοι πριν από εμάς έχουν προσπαθήσει να εκφράσουν τα ίδια συναισθήματα. Συνεχίζουμε το δρόμο μας, λίγο λιγότερο ανήσυχοι, με την ελπίδα ότι θα καταλήξουμε σε κάτι πιο οικουμενικό απ’ ότι νομίζαμε».

«Γράφοντας και γυρίζοντας την ταινία “Μια Νύχτα Μαγική”, συναντούσα συχνά τις ταινίες των Σασά Γκιτρί, Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, Γούντι Άλεν, και καθένας από αυτούς χωρίς να το γνωρίζουν, με μία αίσθηση αδελφότητας που μόνο εγώ αισθανόμουν, μου επέτρεψαν να καταλήξω στη συγκεκριμένη εικονογραφία αυτής της νέας ταινίας».

Με έναν περίεργα ανάλογο τρόπο, στην ταινία είναι η ηρωίδα Μαριά που προσπαθεί να σκεφτεί και να ορίσει τη δική της ζωή και διαδρομή αλλά –όπως ακριβώς ομολογεί κι ο Ονορέ– βρίσκει τη συναισθηματική αλήθεια της να συναντιέται σε σταυροδρόμια με τις οπτικές και τις μαρτυρίες άλλων. Για τον Ονορέ είναι άλλοι σκηνοθέτες, για τη Μαριά είναι παλιοί εραστές.

«Όσο η Μαριά θέλει να σκεφτεί τη ζωή της, όλο και περισσότερο η ζωή της γεμίζει με πρωταγωνιστές που θέλουν να μιλήσουν για εκείνη. Η Μαριά πέρασε το δρόμο απέναντι, ελπίζοντας να δει τα πράγματα από άλλη οπτική, να δει τον εαυτό της από έξω, να δει το διαμέρισμά της, τον σύζυγό της, τον γάμο της από ψηλά. Αλλά τώρα δεν αντιμετωπίζει τη μοναξιά, αλλά αυτή τη φασαριόζικη ομάδα ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι έχουν υποφέρει από εκείνη, την ελευθερία και τις επιθυμίες της», εξηγεί ο σκηνοθέτης.

«Ανάμεσα τους, η Μαριά είναι σαν φυλακισμένη μέσα σε σημάδια που πρέπει να ερμηνεύσει. Ήθελα πολύ καιρό να κινηματογραφήσω έναν χαρακτήρα να σκέφτεται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και καθώς ήθελα επίσης να ξαναδουλέψω με το αγχωμένο μέτωπο και τα ειρωνικά λακάκια της Κιάρα Μαστρογιάνι, ξεκίνησα με βιασύνη την παραγωγή αυτής της ταινίας», καταλήγει.

Τελικά, η «Νύχτα» αυτή είναι ίσως περισσότερο μια ιστορία φαντασμάτων, το είδος των φαντασμάτων που μας επισκέπτονται σε βραδιές πυρετού ή μεγάλης απόγνωσης ή υπαρξιακού αδιεξόδου. Όταν δεν ξέρεις αν όλα όσα σε έφεραν ως εδώ ήταν ένας λάθος, όταν η πραγματικότητα μοιάζει σαν μια απομακρυσμένη μινιατούρα (το set design της ταινίας είναι έξοχο). Η Μαριά συνομιλεί με τα φαντάσματα, με τις υποθετικές εκδοχές των ανθρώπων της ζωής της, και σε μια νύχτα σαν αυτή, αυτές οι συναντήσεις είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να υπάρξει.