Οκτώ γυναίκες, Ισραηλινές και Παλαιστίνιες, παίρνουν μέρος σε ένα κινηματογραφικό εργαστήριο. Σε κάθε διαδοχικό γύρισμα, οι πεποιθήσεις τους ανατρέπονται κι έρχονται σταδιακά πιο κοντά.

Σε αυτήν την ειλικρινή ωδή στην ενοποιητική δύναμη της τέχνης, οκτώ γυναίκες εγγράφονται σε ένα εργαστήρι κινηματογράφου, ελπίζοντας να μάθουν βασικές τεχνικές από τη νεαρή σκηνοθέτιδα Ρόνα. Καθώς οι άγνωστες μεταξύ τους γυναίκες, αραβικής και εβραϊκής καταγωγής, μοιράζονται μεταξύ τους τα ακατέργαστα πλάνα που γυρίζουν κάθε εβδομάδα, βρίσκονται αντιμέτωπες όχι μόνο με τις τεράστιες διαφορές τους αλλά και με απρόσμενα σημεία σύνδεσης. Καθώς έρχονται πιο κοντά, οι μαθήτριες αναπτύσσουν μια ισχυρή, υποστηρικτική κοινότητα, ακόμη κι όταν αρχίζουν να γίνονται καχύποπτες σχετικά με τα κίνητρα της Ρόνα.

Βασισμένο στις εμπειρίες της Όριτ Φουκς Ρότεμ από παρόμοια εργαστήρια στο Ισραήλ, το Σινεμά Σαμπάγια είναι μια αλουστράριστη και αληθινά συναρπαστική εξερεύνηση της χαράς του να μαθαίνεις να βλέπεις και να σε βλέπουν αληθινά. Η σκηνοθέτις μιλά για αυτά που την οδήγησαν στη δημιουργία της ταινίας και για τα μηνύματα που θέλησε να περάσει μέσω αυτής.

«Νομίζω ότι η ταινία προσφέρει μια σπάνια ματιά στα κρυμμένα βάθη της ζωής των Εβραίων και των Παλαιστινίων γυναικών. Το κεντρικό σημείο σύγκλισής τους, το πιο βαθύ κοινό χαρακτηριστικό τους, ήταν απλώς το ότι είναι γυναίκες. Αυτό αποδείχτηκε ισχυρότερο από τη θρησκεία ή την κουλτούρα τους. Ελπίζω η ταινία να προσφέρει μια οικεία και ενδυναμωτική συζήτηση, μην αγνοώντας τα διαφορετικά υπόβαθρα, αλλά μάλλον αποδεικνύοντας ότι αυτά δεν αποτελούν εμπόδιο στο να δημιουργηθούν βαθείς δεσμοί και αληθινές φιλίες. Βλέπουμε γυναίκες που θέλουν να ακουστούν οι ιστορίες τους, αλλά φοβούνται ή δεν μπορούν να τις αφηγηθούν σε πρώτο πρόσωπο. Επομένως, το Σινεμά Σαμπάγια είναι επίσης μια ταινία για τη δύναμη του κινηματογράφου.»

Το κάστινγκ ήταν άλλο ένα ενδιαφέρον κομμάτι της διαδικασίας για την Όριτ Φουκς Ρότεμ. «Συνάντησα γυναίκες που ήθελαν να παίξουν στην ταινία αλλά οι σύζυγοι και οι οικογένειές τους δεν το επέτρεπαν. Μια ηθοποιός διάβασε το σενάριο κι όταν είδε πως γίνεται αναφορά σε λεσβίες, ακύρωσε τη συμμετοχή της φοβούμενη ότι θα θεωρηθεί απρεπής. Από τις τελικές πρωταγωνίστριες δεν συνάντησα κανένα ταμπού, παρά μόνο ευαισθησία στο πώς θα απεικονίζονταν και στο τι θα συζητούσαν ή όχι στην ταινία. Στην αρχή κάποιες ένιωσαν ότι θα αποτελούσαν απλώς “εκπροσώπους” και όχι αυτόνομους χαρακτήρες. Αλλά αυτό που θέλησα να περάσω στο κοινό είναι ότι ναι, όλοι σε ένα βαθμό αντιπροσωπεύουμε την τάξη και τον τόπο από τον οποίο προερχόμαστε, αλλά πρώτα και κύρια κάθε χαρακτήρας είναι ξεχωριστός, μοναδικός, με εσωτερικές αντιφάσεις, κι όχι ένα απλό στερεότυπο. Καμία από τις ηρωίδες δεν είναι μόνο αναπαράσταση μιας γυναίκας αραβικής ή εβραϊκής καταγωγής, μιας κακοποιημένης γυναίκας ή μιας λεσβίας, μπορεί να έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά μόνο ως συμπλήρωμα μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας κι όχι ως ταμπέλες που τις ορίζουν.»