Μια ομάδα ανθρώπων αυτοεξορίζεται στη Μακρόνησο για να προστατευτεί από τους Μολυσμένους. 37 χρόνια μετά, παρακολουθούμε το αποτέλεσμα αυτής της απόφασης. Το «Χιγκίτα», η τρίτη ταινία του The Boy, 6 χρόνια μετά το «Ροζ» είναι ίσως το πιο ιδιοσυγκρασιακό φιλμ των ελληνικών 10s, ένα τρυφερό μανιφέστο αγριότητας, ένα βαθιά πολιτικό και αισθητικά επιθετικό sci-fi. Του ζητάμε να μας μιλήσει για το φιλμ στο οποίο υπογράφει τη σκηνοθεσία, την παραγωγή, το σενάριο, τη φωτογραφία, το μοντάζ, τη μουσική και τον ήχο.

«Στο νησί οι άνθρωποι μοιράζονται την ίδια φωνή. Παρατηρούν την αποσύνθεση του πολιτισμού τους. Κουβαλάνε άσκοπα τους ρόλους τους. Αν θες να καταλάβεις τι λένε ακολούθα τον τρόπο που ερωτεύονται. Στο νησί οι άνθρωποι μοιράζονται τα ίδια ρούχα. Τα σπίτια τους απομεινάρια πλοίων και εργοστασίων. Το παράνομο βιβλίο να το διαβάσεις με ορθάνοιχτα τα μάτια και ας νιώσεις τον αμφιβληστροειδή σου να πυρακτώνεται. Στο νησί οι άνθρωποι μοιράζονται τα κενά μάτια. Άνθρωποι που αυτοεξορίζονται. Που φοβούνται τη μόλυνση. Το νησί αυτό δεν έχει χρώματα. Το νησί αυτό δεν έχει ήχο.»