Το «Ζίζοτεκ» του Βαρδή Μαρινάκη, η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, 10 χρόνια μετά το μυσταγωγικό “Μαύρο Λειβάδι”» είναι ένα μεγάλο ταξίδι της νύχτας μέσα στη μέρα. Ένα μελαγχολικό νανούρισμα που ίσως κανείς από τους ήρωες δεν θα ακούσει γιατί αυτό το σχεδόν χωρίς προορισμό road movie βγαίνει απ’ ευθείας από την καρδιά.

Μια μητέρα, ένα μικρό παιδί κι ένας άγνωστος άνδρας, παίκτες ενός ανήλικου παιχνιδιού, που ενηλικιώθηκε με διαδικασίες συνοπτικές, για να έχει αντοχές στα σκοτεινά δάση, εκεί που κρύβονται οι δράκοι και οι καλές νεράιδες.

Με συμμετοχές στα φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι και της Θεσσαλονίκης, το “Ζίζοτεκ” είναι ένα παραμύθι βγαλμένο απ’ τις αλήθειες εκείνες που καμιά φορά λένε και ψέματα. Αλλά το κάνουν για να σωθούν, όπως σε όλα τα παραμύθια που όταν η τελευταία σελίδα κλείνει και κάτι δικό σου έχει μείνει πίσω εκεί.

Ο Βαρδής Μαρινάκης ψυχολογεί την ταινία του, και μας αφήνει να κρυφοκοιτάξουμε στα γυρίσματα του φιλμ, που πρόσφατα βραβεύτηκε για την φωτογραφία της Χριστίνας Μουμούρη στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για το 2020.

Αν θες να ξέρεις έστω λίγα, κι όχι πολλά, πριν δεις την ταινία, στο “Ζίζοτεκ”, ένα εννιάχρονο αγόρι ξεκινά ένα ταξίδι μαζί με τη μητέρα του από την Αθήνα, στα σύνορα της Ελλάδας με τη Βουλγαρία κι όταν εκείνη τον εγκαταλείψει κατά τη διάρκεια ενός πανηγυριού, ένας νέος κόσμος θα ανοιχθεί μπροστά του, σκληρός και μαγικός ταυτόχρονα.

Καλή προβολή!