Ο κινηματογράφος δεν είναι ποτέ μόνο ψυχαγωγία. Είναι και τρόπος να δεις τον κόσμο αλλιώς, να μπεις σε παπούτσια άλλων ανθρώπων, να νιώσεις τον παλμό μιας κοινωνίας.

Αν σου λέγαμε ότι σε αυτό κείμενο θα μιλήσουμε για animation, το πιθανότερο είναι ότι θα σκεφτόσουν παιδικά παραμύθια, φαντασία και χαρά. Κι όμως (μάλλον το γνωρίζεις) υπάρχουν animation που είναι πολύ μακριά από αυτό που σκέφτηκες.

Το 1979 στη σοβιετική Λετονία, ένας νεαρός οπαδός του ροκ εν ρολ στέλνεται σε ψυχιατρική κλινική για πολιτικούς λόγους, όπου ξεκινά την παράνομη παραγωγή απομιμήσεων τζιν μαζί με τους συγκρατούμενούς του. Πώς όμως αυτή η ιδέα κρύβει πίσω της κάτι πολύ μεγαλύτερο;

Αν κάτι σηματοδοτεί το τέλος του καλοκαιριού στην Ελλάδα, αυτό δεν είναι ούτε τα πρώτα μπουφάν ούτε το ανέβασμα των καλοκαιρινών στο πατάρι.

Μετά από 30 χρόνια γάμου και την ανατροφή δύο παιδιών, η Μίρεν εγκαταλείπει το σπίτι της και κατηγορεί τον σύζυγό της για κατ’ εξακολούθηση βιασμό. Η συγκλονιστική αυτή καταγγελία ραγίζει τα θεμέλια της οικογένειας και φέρνει τα παιδιά αντιμέτωπα με ένα οδυνηρό δίλημμα: να πιστέψουν τη μητέρα τους ή να υπερασπιστούν τον πατέρα τους;

Η βαλίτσα είναι ακόμα ανοιχτή πίσω από την πόρτα του υπνοδωματίου. Μια μυρωδιά αντηλιακού που επιμένει, πλανάται ακόμα στην ατμόσφαιρα και οι αναμνήσεις των διακοπών παίζουν σαν ένα αδιάκοπο flashback στο μυαλό σου. Η επιστροφή είναι αναπόφευκτη, αλλά κάποιες φορές μπορεί να είναι και συναρπαστική.

Αν το «Aftersun» διαδραματιζόταν στις φατρίες μαφιόζων της Κορσικής θα έμοιαζε με αυτή την εκρηκτική ταινία για την πολύπλοκη σχέση ενός πατέρα και μιας κόρης που καλούνται να αντιμετωπίσουν την άκρατη βία της περιοχής.

H Έμυ νιώθει ξένη μέσα στην κλειστή κοινότητα των Φιλιππινέζων Χαρισματικών Καθολικών του Πειραιά, που έχει καλωσορίσει με θέρμη την αδερφή της, την Τερέζα. Οταν η Τερέζα μένει έγκυος, η Έμυ έλκεται από μυστηριώδεις δυνάμεις που κατοικούν μέσα της.

Υπάρχουν εκείνοι που στο άκουσμα του ονόματος “Αργεντινή” σκέφτονται τον Μαραντόνα ή τον Μέσι. Υπάρχουμε κι εμείς που όταν ακούμε για τη χώρα του τάνγκο και του μάτε, σκεφτόμαστε αυτόματα τον Ρικάρντο Νταρίν. Οκ, και λίγο τον Μαραντόνα και τον Μέσι αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα. 
 

Πώς σου φαίνεται η πρωτεύουσα όταν τη βλέπεις στο σινεμά; Την αντικρίζεις και σκέφτεσαι ότι πρέπει οπωσδήποτε να βγεις έξω να την απολαύσεις ή μήπως κάθε φορά που πετυχαίνεις ταινία γυρισμένη στην Αθήνα, θυμάσαι ότι πάλι έκανες 35 λεπτά να παρκάρεις και θέλεις να κλάψεις σε εμβρυακή στάση; 

Το «State of the Union» ακολουθεί ένα ζευγάρι – στην 1η σεζόν είναι ο Τομ (Κρις Ο’Ντάουντ) και η Λουίζ (Ρόζαμουντ Πάικ), οι οποίοι συναντιούνται σε μια παμπ αμέσως πριν από την εβδομαδιαία συνεδρία θεραπείας του γάμου τους. Με κάθε επόμενο επεισόδιο, συνθέτουμε το πώς ήταν η ζωή τους, τι τους έφερε κοντά και τι άρχισε να τους απομακρύνει.

Σε μια υπέροχη βίλα κοντά στο ηλιόλουστο Σεν Τροπέ, οι εραστές Ζαν-Πολ και Μαριάν περνούν ευτυχισμένες, χαλαρές καλοκαιρινές διακοπές. Η μόνη τους έγνοια είναι να ικανοποιήσουν το αμοιβαίο πάθος τους - μέχρι τη μέρα που η Μαριάν προσκαλεί τον πρώην εραστή της και την όμορφη έφηβη κόρη του να περάσουν λίγες μέρες μαζί τους και οι εντάσεις μεταξύ των τεσσάρων παραθεριστών κλιμακώνονται με απρόβλεπτες συνέπειες.

Μάλλον θα παρατήρησες ότι σιγά σιγά η αθλητική δραστηριότητα έχει αρχίσει και οι απανταχού φίλαθλοι έχουν στηθεί στις οθόνες τους αναμένοντας το πρώτο σφύριγμα. Και θα πεις οκ Cinobo τι σε ενδιαφέρει εσένα αυτό και θα σου πούμε ότι έχεις δίκιο. Μπορεί να μην μας αφορά (απόλυτα), αφορά όμως εσένα και αυτό είναι αρκετό. 

Είναι επίσημο! Το «απαρατάτεμε», της Μένης Τσιλιανίδου είναι η ταινία που κερδίζει φέτος το Βραβείο Directors’ Next Gen του Cinobo. Κάθε χρόνο, αναδεικνύετε με την ψήφο σας την καλύτερη σπουδαστική ταινία του Τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ, χαρίζοντάς της χρηματικό έπαθλο και προβολή στα σινεμά και το Cinobo. 

Πριν το «Adolescence», ο Τζακ Θορν είχε κι άλλες συγκλονιστικές ιστορίες να αφηγηθεί μέσα από τη μικρή οθόνη. Η «Μάχη για τη Μάρνι» («Best Interests») μπορεί να είναι η πιο καθηλωτική όλων.