Ναι, είναι η θρυλική ομάδα Μετέχνιο που επιστρέφει στο σινεμά με μια θεότρελη γουέστερν κωμωδία που μας καλεί να αφήσουμε πίσω όλες τις προκαταλήψεις, περιορισμούς και ενοχές και να ζήσουμε μια βραδιά γεμάτη άλογο. Υπάρχει καλύτερο πράγμα από το άλογο;

Για να γιορτάσουμε την πρεμιέρα της κωμωδίας «Άλογα» στο Cinobo, ύστερα από ένα κύκλο εξαιρετικά πετυχημένων προβολών, ζητήσαμε από τα άτομα της ομάδας Μετέχνιο να μας δώσουν μια γεύση της διαδικασίας, της συνεργασίας και του χιούμορ τους.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τα «Άλογα»; Πώς συνεργάζονται τα μέλη της ομάδας μεταξύ τους; Ποιες κωμωδίες τους έχουν επηρεάσει; Τι ετοιμάζουν τώρα; Και τι ρόλο παίζει σε όλα αυτά ο «Καιρός των Τσιγγάνων» κι ένας μπαγλαμάς; 

Ακολουθούν όλες οι αποκαλυπτικές απαντήσεις.

Πώς σας ήρθε αρχικά η ιδέα για τα Άλογα;

Νινίτα: Ήμουν στην δουλειά, σε μια αποθήκη και όπως συνηθίζω για να περνάει πιο ευχάριστα ο χρόνος μου, προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι αστειο, σκέφτηκα μια ιδέα για καινούργια ταινια τύπου ντοκιμαντερ η οποία θα είχε σχέση με άλογα.

Πήρα τηλέφωνο τον Χρήστο γιατί αυτός πάντα έκανε αστεία με άλογα και του είπα πάνω κάτω την ιδέα και αν ήθελε να προχωρήσουμε για να το γράψουμε πιο ωραία, προφανώς πήρα και τον Πάνο, γιατι δεν θα μπορούσε να λείπει από το γράψιμο μιας τέτοιας ιστοριας.

Άμεσα συνειδητοποιήσαμε οτι προκειται για υπέρτατη σαχλαμάρα οπότε έπρεπε να μιλήσουμε με Αντώνη. Βρεθήκαμε όλοι μαζί και ξεκινήσαμε να το γράφουμε παρέα. Δεν θυμάμαι ομως γιατι σκέφτηκα τα αλογα, είχα δει το «Tiger King» εκεινες τις ημέρες και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα ιδέα οι δύο αντίπαλες αλογο-φάρμες. Μέχρι να τελειώσει το γράψιμο δεν είπα στα παιδια τίποτα για το «Tiger King», μην το δούν και επηρεαστουν.

Αντώνης: Δεν ξέρω αλλά κρατάω τη φράση της Νινίτας «συνειδητοποιήσαμε ότι πρόκειται για υπέρτατη σαχλαμάρα οπότε έπρεπε να μιλήσουμε με Αντώνη». Πέρα από αυτό όμως, η δική μου επιθυμία ήταν να κάνουμε μια ταινία στην τεχνοτροπία του «Trailer Park Boys», δηλαδή του ψευδοντοκιμαντέρ με raw, “αυθόρμητη” κινηματογράφηση, και η ιστορία με τις αντίπαλες φάρμες αλόγων φάνηκε σαν ιδανική ευκαιρία για κάτι τέτοιο.

Υπάρχουν κωμωδίες (ή και άλλα πράγματα όχι απαραίτητα κινηματογραφικά) που σαν ενέπνευσαν πολύ και σας έχουν επηρεάσει; Και με τι τρόπο;

Πάνος: Πρώτη, βασική επιρροή, έμπνευση και φάρος όσον αφορά την εξυπνάδα στην υπηρεσία της βλακείας, είναι για μένα ο Γούντι Άλεν με τις ταινίες και κυρίως τα γραπτά του. Από εκεί και πέρα, καθοριστική επιρροή υπήρξε το «Office» και το «Extras» του Ρίκι Τζερβέις, ενώ μεγάλη αγάπη και εκτίμηση έχω για το αμερικανικό κωμικό δίδυμο των Tim and Eric, καθώς και για το «I Think You Should Leave» του Τιμ Ρόμπινσον. Α, επίσης μου αρέσει ο Χάρρυ Κλυνν και ο Ζουγανέλης.

Αντώνης: Ειμαστε πια μεγάλοι σε ηλικία, εννοείται ότι μας έχουν επηρεάσει όλες οι καλές στιγμές της ιστορίας της κωμωδιας, ελληνικής και ξένης, και ιδιαίτερα οι περιπτώσεις όπου το γέλιο συνοδεύεται με ένα παραπάνω νοιαξιμο για την ψυχική κατάσταση του υποκειμένου - ηρωα, όπου συναισθάνεσαι το ζόρι, τη δυσκολία και τους περιορισμούς του, εσωτερικούς και εξωτερικούς. Τέτοια στοιχεία βρίσκονται στην καλή κωμωδία ανέκαθεν, από τον Τσάπλιν και το Βέγγο, μέχρι τη Νικητέα και τον Τιμ Ρόμπινσον.

Νινίτα: Αυτά που με έχουν εμπνεύσει και έχουν επηρεάσει την αισθητική μου, είναι η μουσική που έχω ακούσει και οι όμορφες ή και θλιβερές εικόνες από ταινίες που έχω δεί. Αυτή η αισθητική συνδυάζεται σε μεγάλο βαθμό με την αισθητική των φίλων μου και βγαίνει στις δημιουργίες μας. Μου αρέσει επίσης η πιο παιδική προσέγγιση στην κωμωδία όπως τα αστεία των Monty Python, το «Blackadder», και η ντροπη και το σφίξιμο που σε πιανει απο την κωμωδία του Τζερβέις.  Μου αρέσει πολύ επίσης ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο όταν κάνει γκριμάτσες.

Χρήστος: Ό,τι έχει κάνει ο Ρικ Μέιαλ στην Αγγλία και το «It’s Always Sunny in Philadelphia», είναι πράγματα που δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως θα γίνονταν, έστω και να προταθούν σε μια ελληνική παραγωγή (εκτός αν ήταν δική μας). Ο Μέιαλ βρίσκεται στην κορυφή, ενώ το «Always Sunny» ξεχωρίζει για την παντελή έλλειψη ηθικής των χαρακτήρων του και τον εξαιρετικό εγωκεντρισμό τους, στοιχεία που το καθιστούν μοναδικό στο είδος του. Από εκεί και πέρα, ο Louis C.K. (RIP) και ο Ρίκι Τζερβέις ανέβασαν επίπεδο την κωμωδία.

Ποιο είναι το πιο δύσκολο και ποιο είναι το πιο φαν κομμάτι του να φτιάχνεις μια τέτοια κωμική ισορροπία;

Αντώνης: Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κάτι δύσκολο, εκτός από την απαιτούμενη σοβαρότητα και διάθεση χρόνου που πρέπει να υπάρξει σε κάθε στάδιο της παραγωγής. Και που από τη στιγμή που κάνουμε κωμωδία ερασιτεχνικά, σαν side project στις ζωές μας, είναι και η βασική μας δυσκολία.

Δημιουργικά τώρα, το πιο κρίσιμο είναι να καταφέρεις να κάνεις μια πραγματικά λαϊκή κωμωδία με την οποία να συντονίζεται το αίσθημα του κοινού, αποφεύγοντας τόσο τους υπεράνω εξυπνακισμους και τις υποκριτικές στιγμές σαρκασμού, όσο και την ευκολία του καλτ (που τόσο ευδοκιμεί στα γούστα του ελληνικού κοινου), του λαϊκισμού και της ανέξοδης καταγγελίας.

Και αν εννοούμε την ισορροπία μεταξύ κωμωδιας και καθαρής στεναχωριας, νομίζω πώς όλα τα άτομα που γράφουν κωμωδία, ξέρουν ότι στην ουσία περιγράφουν ένα μεγάλο δράμα, που είναι εξ ορισμου ο λόγος που γεννιούνται τα αστεία. Οσο πιο μεγάλο το δράμα, τόσο πιο μεγάλο το αστείο. Αλλά πρέπει να δείξεις το δράμα. Να ξέρει ο θεατής τι βλέπει.

Φαν κομμάτι σε αυτή τη διαδικασία είναι δύσκολο να εντοπίσουμε, παρά μόνο στην πολύ μεγάλη εικόνα ή στην εξιδανικευμένη ανάμνηση. Ελπίζουμε το φαν να είναι στοιχείο του τελικού αποτελέσματος ωστόσο. 

Το κοινό γενικά είναι υποψιασμένο για το τι βλέπει; Πώς σας έχουν φανεί οι αντιδράσεις του κόσμου στις προβολές που έχουν γίνει; Θυμάστε κάποια προβολή ή κάποιο συμβάν περισσότερο;

Πάνος: Αν ορίσουμε ως “υποψιασμένο” το κοινό που ήδη γνωρίζει το Μετέχνιο από τις άλλες ταινίες ή/και τα γραπτά του ή/και προσωπικά, τότε αυτό το κοινό είδε την ταινία στις προβολές στις αίθουσες που έγιναν πέρσι και ελπίζω ότι εν μέρει περίμενε αυτό που είδε και εν μέρει κάναμε κάτι διαφορετικό. Αυτό είναι πάντα και ο στόχος, να μην ανακυκλώνεις τα ίδια, όσο φοβερά επιτυχημένα και αν είναι.

Στις προβολές ο περισσότερος κόσμος έχει ένα συνεχές χαμόγελο που σε κάποια σημεία γίνεται δυνατό γέλιο, το ξέρω καλά αυτό διότι έχω πάει σε 15 περίπου κινηματογραφικές προβολές της ταινίας μας και κοίταζα τις φάτσες του κοινού. Φυσικά θυμάμαι περισσότερο εκείνη τη μία προβολή που δεν γέλαγε σχεδόν κανείς. 

Αντώνης: Σιγουρα υπάρχει υποψιασμένο κοινό Μετέχνιου που ξέρει τι να περιμένει από μια παραγωγή μας, αλλά στα «Άλογα» πιστεύω έχουμε προσπαθήσει να χωρέσουμε τα όποια χαρακτηριστικά του χιούμορ μας σε μια πιο mainstream συνθήκη αφήγησης. Δεν απαιτείται λοιπόν κάποιου είδους υποψία και προετοιμασία, παρά μόνο καλή διάθεση, κάτι που έχει φανεί και στις αντιδράσεις του κοινού στις προβολές, όπου γενικά ακούγονταν γέλια σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Άλλωστε «υποψιασμένο κοινό του Μετέχνιου» μπορεί και να σημαίνει «Ο,τι έχει καταλάβει ο καθένας και το νομίζει για κανονικό» και μακάρι κάθε φορά που κάνουμε κάτι να λένε «Εγώ προτιμώ τα παλιά» γιατί θα σημαίνει ότι προχωράμε. Αλλά πού; 

Χρήστος: Σε μία προβολή στο Cinobo Πατησίων και καθώς είχα βγει για λίγο έξω από την αίθουσα, πέτυχα φίλη μου να φεύγει στη μέση της ταινίας. Μου είπε εντελώς αμήχανα και ντροπιασμένα πως πήγαινε να προλάβει το λεωφορείο. 

Βάσει των αντιδράσεων, ποια είναι η πιο δυνατή στιγμή της ταινίας;

Μετέχνιο: Το αστείο με τον καλπασμό προς τη Δύση.

Και ποια είναι η αγαπημένη σας;

Πάνος: Το τηλεφώνημα της Κατερίνας προς τον Αντώνη για να τον ενημερώσει για το ολίσθημα του Πάνου, ο καυγάς τους και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο τελικά το κλείνουν. 

Νινίτα: Η αγαπημένη μου ταινία είναι «Ο Καιρός Των Τσιγγάνων».

Αντώνης: Το φιναλε, αλλά και όλες οι στιγμές απόγνωσης, λύπης και αδικίας. Νομίζω είναι δοσμένες με παιδική αθωοτητα και ρεαλισμό και βοηθουν τα αστεία να λειτουργήσουν στο σωστό context.

Χρήστος: Γελάω πολύ στην οντισιόν - ντροπή του Αντώνη στο Θέατρο.

Πώς είναι η συνεργασίας σας ως ομάδα; Έχετε διαφωνίες; Υπάρχουν περιπτώσεις που ένα άτομο έχει ιδέα που απλά δε τη βλέπει με τίποτα το άλλο; Ή υπάρχει φουλ αρμονία;

Πάνος: Η κοντινή μας αντίληψη για το χιούμορ, το γεγονός ότι γελάμε πολύ ο ένας με τον άλλο ή την άλλη είναι αυτό που μας έκανε παρέα και στη συνέχεια ομάδα in the first place. Από εκεί και πέρα, οι άνθρωποι αλλάζουν, οι εποχές αλλάζουν (φράση από την ταινία) όμως η ωριμότητα και η αγάπη μεταξύ μας αυξάνεται. Φουλ αρμονία είναι δύσκολο να υπάρχει, διαφωνίες και διαφορές πάντα θα υπάρχουν, όμως έχουμε βρει τον τρόπο να προχωράμε και να λειτουργούμε αποτελεσματικά - άλλωστε δεν θα γινόταν αλλιώς, κάνουμε όλοι άλλες δουλειές, έχουμε οικογένειες, ο χρόνος που αφιερώνουμε πια στο Μετέχνιο είναι πολύ περιορισμένος.   

Αντώνης: Όπως ένα σόι που όλοι έχουν απομακρυνθεί συναντιέται σε μια κηδεία π.χ., και για μια μέρα οι ιδιαίτεροι κώδικες ενεργοποιούνται και μπαίνουν σε εφαρμογή αβίαστα, έτσι γίνεται και με εμας όταν συνεργαζόμαστε για μια παραγωγή. Εννοείται ότι υπάρχουν διαφωνίες. Φουλ αρμονία δεν θυμάμαι να γνωρίσαμε ποτέ. Το αντίθετο. Ολα τσακωμένοι τα κάναμε. Απλά υπάρχει, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, ένα αίσθημα εμπιστοσύνης και στήριξης. Εξ άλλου, στο Μετεχνιο ο κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει καταλύτης για τη δημιουργική έκφραση του άλλου, και αυτό είναι κάπως cute, ειδικά αν σκεφτείς ότι πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε που αρχίσαμε να το κάνουμε αυτό. 

Με τι άλλο ασχολείστε τώρα, τι ετοιμάζετε;

Πάνος: Γράφουμε μία σειρά από σκετς. Επίσης έχουμε γράψει κάποιες συνέχειες της ταινίας μας «Φαντάζιο». Ταυτόχρονα έχουμε δύο βιβλία μας που κυκλοφορούν, το συλλογικό «Μετέχνιο - Κυρίως τα Γραπτά» (2022, εκδόσεις Χρονικό) όπου ανθολογούμε τα γραπτά κείμενα της ομάδας από το 2008 μέχρι το 2022, καθώς και το θρίλερ «Διακοπές στη Γαύδο» (2025, εκδόσεις ουαπίτι) του μέλους μας Πάνου Κυδώνη, εμένα δηλαδή.

Νινίτα: Ετοιμάζουμε κάτι σαν τον «Καιρό Των Τσιγγάνων», που -από πλευράς συγκίνησης- είναι ο στόχος του Μετέχνιου.

Χρήστος: Με τη Μυρτώ Τραμπλ βρισκόμαστε στη διαδικασία συγγραφής μιας ταινίας, στην οποία κάνουμε συνεχώς αλλαγές, προσπαθώντας να καταλήξουμε σε ένα τέλος και σε έναν τίτλο που να μας ικανοποιεί. Επίσης, στις 29 Νοεμβρίου, στο θέατρο Άβατον, θα γίνει η πρεμιέρα της παράστασης «Λάτεξ Λαβ», που ανεβάζει η ομάδα Σκάλα των Δημήτρη Καλημέρη και Ηλέκτρας Μαντζουρίδου Γκούμα, με τη συμμετοχή τόσο της Μυρτώς όσο και δική μου. Πρόκειται για μια κωμωδία βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Κωνσταντή Σταυρόπουλου. 

Αντώνης: Μαθαίνω μπαγλαμά, χωρίς αποτέλεσμα δυστυχώς…