Από την αρχή του “Απόστρατου” καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μια ταινία που δεν φοβάται να κοιτάξει στα μάτια τη νεοελληνική παραφροσύνη. Ο Άρης, ο νεαρός επιχειρηματίας από τη Γλυφάδα εισάγει μηχανές εσπρέσο που δεν θα αγοράσει ποτέ κανείς και μετακομίζει “προσωρινά” στου Παπάγου, στο σπίτι του αποθανόντος απόστρατου παππού του. Στο πρόσωπό του καθρεφτίζεται ολόκληρη η γενιά της κρίσης, που γνώρισε από πρώτο χέρι τι σημαίνει το γκρέμισμα της αυταπάτης της οικονομικής ευημερίας. Με την επιστροφή του στου Παπάγου, αναγκάζεται να συνομιλήσει με το παρελθόν της οικογένειάς του, με το “φάντασμα” του παππού του, αλλά και με έναν παλιό του φίλο και σύντροφο στην Αντίσταση, που θα γίνει αφορμή για πολλές αποκαλύψεις.

Ο Ζαχαρίας Μαυροειδής τολμά στον Απόστρατο κάτι καθόλου αυτονόητο. Να μιλήσει με όρους σημερινούς για το διαγενεακό τραύμα του Εμφυλίου και παράλληλα για τη ρημαγμένη από τα μετεμφυλιακά πάθη σύγχρονη Ελλάδα και να το κάνει με έναν τρόπο τόσο αβίαστα οικείο, σαν μια ταραγμένη συζήτηση γεμάτη μισόλογα στο κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι. Αλλά παράλληλα και με τόση τρυφερότητα, όπως όταν καμιά φορά κοιτάμε παλιές φωτογραφίες από εποχές που δεν ζήσαμε. Ο Άρης του Μιχάλη Σαράντη είναι καθένας από τους thirtysomethings της δεκαετίας που πέρασε, γεμάτος φιλοδοξία και αυτοπεποίθηση για τους απέξω, αντιπαλεύοντας το υπαρξιακό άγχος και την επιβεβλημένη μόνιμη εφηβεία από μέσα. Στο σπίτι του παππού του, ενδύεται την οικογενειακή του ιστορία και, πριν το καταλάβει, έρχεται αντιμέτωπος με την Ιστορία. 
 

Κάτω από τη σκιά του αγάλματος του στρατηγού, η περιοχή του Παπάγου παίζει τον δικό της ξεχωριστό ρόλο στην ταινία. Με το μοναδικό ταλέντο του σκηνοθέτη να δίνει ζωή στους χώρους, η γειτονιά λέει τη δική της ιστορία με τους απόστρατους και τις γυναίκες τους, πάντα περήφανους και κορδωμένους όσο κι αν τους πολεμάει ο χρόνος, με τα γηπεδάκια του μπάσκετ, γεμάτα “προσωρινούς” επισκέπτες σαν τον Άρη, με την ησυχία των προαστίων που είναι πάντα πιο εκκωφαντική από τη βουή της πόλης. Κι ένα απλό σπίτι, από αυτά που δεν θα γυρνούσες να κοιτάξεις δεύτερη φορά στα Αθηναϊκά βόρεια προάστια, που έγινε η αφορμή για να ξετυλιχτεί το κουβάρι των μυστικών του Απόστρατου παππού του Άρη.

Όταν ο Άρης θα συναντήσει τον Βάσο, τον κομμουνιστή, κάποτε συναγωνιστή του παππού του, θα βυθιστεί σε ένα παρελθόν που συνεχίζει να ορίζει το παρόν και, κατά τα φαινόμενα, και το εγγύς μέλλον της σύγχρονης Ελλάδας. Ένα παρελθόν που είναι ακόμα μέσα στα σπίτια μας, μας κοιτάει στα μάτια και μας θυμίζει πάντα το αμείλικτο πρόσωπο του διχασμού και της “εθνικής πληγής”. Ο Βάσος του υπέροχου Θανάση Παπαγεωργίου είναι μια φιγούρα ευγενική και πονεμένη που πάνω της εγγράφεται καθεμία από τις αφηγήσεις που έμειναν μισές, κάθε ένα από εκείνα τα “τι τα θες αυτά τώρα και τα σκαλίζεις;” που ακούσαμε στις οικογενειακές συζητήσεις.

Σε αυτό το παρελθόν οι δύο ετερόκλητοι χαρακτήρες και ανέλπιστοι φίλοι του Απόστρατου θα προσπαθήσουν να βρουν την τρυφερότητα. Με χιούμορ, με χαμηλότονη ερμηνευτική χημεία και με αληθινή συναισθηματική νοημοσύνη, ο Ζαχαρίας Μαυροειδής κατορθώνει να κάνει μια ταινία για τη δύναμη της αγάπης που - σε ένα απρόσμενο και άκρως συγκινητικό τέλος - καταφέρνει τελικά να τα νικήσει όλα.