Σε μια από τις κορυφαίες ταινίες είδους του 21ου αιώνα, ο Όσκαρ είναι ένα παραμελημένο και εκφοβισμένο αγόρι στη Στοκχόλμη της αρχής των ‘80s, που βρίσκει την αγάπη και την εκδίκηση μέσα από την Έλι, ένα συναρπαστικό αλλά παράξενο κορίτσι. Το σουηδικό κρύο (παγωμένα φωτογραφημένο από τον εκκολαπτόμενο σούπερ σταρ διευθυντή φωτογραφίας Χόιτ φαν Χόιτεμα των «Οπενχάιμερ» και «Ούτε Καν») περιβάλλει με έναν τρόπο όλες μας τις αισθήσεις βρίσκοντας βίαια αντίθεση σε μια αξέχαστα αιματηρή σκηνή κορύφωσης που ορμά σε όλα μας τα αισθητήρια.

Και με τον Τόμας Άλφρεντσον (που έπειτα μεταπήδησε στο Χόλιγουντ σκηνοθετώντας μεταξύ άλλων το εξαιρετικό «Tinker Tailor Soldier Spy») να βρίσκει τολμηρά ρομαντικούς τόνους σε μια ταινία για τη μοναξιά της ενηλικίωσης. Μια ταινία τρόμου που κοιτάζοντας την παράδοση του σινεμά όσο και της λογοτεχνίας (συνδυάζοντας από giallo αισθητική μέχρι ντικενσιανό χτίσιμο κόσμου) θυμάται κάθε της στιγμή πως το κλειδί για ένα σπουδαίο θρίλερ είναι αυτή η σπάνια αλλά τόσο ικανοποιητική ισορροπία: Ο τρόμος πρέπει να πηγάζει από τους χαρακτήρες, τα πάντα πρέπει να σημαίνουν κάτι, αλλά κι η ίδια η ιστορία από μόνη της πρέπει να είναι ανθρώπινη, αναγνωρίσιμη, καθηλωτική.

Ο Άλφρεντσον θυμάται το συναίσθημα που του μετέδωσε το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η κλασική πια ταινία του, και το πώς η αίσθηση που του άφησε συνδέθηκε με μια ανάγνωση του κόσμου γύρω του. Γράφει ο σκηνοθέτης:

«1982. Μια χώρα που συνεχίζει παρ’όλες τις δυσκολίες. Παρά το κρύο του Φεβρουαρίου που έχει κάνει το τοπίο να ακινητοποιηθεί, το νερό στις λίμνες να παγώσει και τα κλαδιά στα δέντρα τεντωμένα σαν χορδές βιολιού. Τα πουλιά έχουν πετάξει σε ένα μέρος λιγότερο έρημο και οι αρκούδες βυθίζονται σε βαθύ ύπνο. Οι πόλεις συνεχίζουν να κινούνται παρόλ’αυτά».

«Οι άνθρωποι που μένουν εκεί. Διατηρούν την ελπίδα για κάτι διαφορετικό. Επιστρέφοντας σπίτι, βγάζουν τις βρεγμένες χειμωνιάτικες μπότες τους, τα ακρυλικά τζάμπερ που τρίζουν πάνω από τα κεφάλια τους, το νάιλον καλσόν που τσακίζει. Το ηλεκτρικό ρεύμα βουίζει».

«Οι σκληρά εργαζόμενες μαμάδες στα προάστια, οι πιστοί πατεράδες που ξύνουν τον παγετό από τα SAAB τους, τα παιδιά που παρά το σκοτάδι σηκώνονται στις επτά και πηγαίνουν στο σχολείο»

«Όλοι διαβάζουν μία από τις δύο εφημερίδες το πρωί, μία από τις δύο το βράδυ, παρακολουθούν μία από τις δύο ειδησεογραφικές εκπομπές. Δύο τρόποι σκέψης, κόκκινος ή μπλε. Πώς το αντέχουν αυτοί που μένουν εκεί παρ’όλα αυτά; Οι άνθρωποι που δεν στρέφονται ο ένας στον άλλον για ζεστασιά, οι άνθρωποι που κρατούν τη γλώσσα τους και γυρίζουν την πλάτη από φόβο μήπως σπάσουν σε κομμάτια σαν αγάλματα ή από φόβο μήπως σκοτωθούν ο ένας τον άλλον;»

Ο Άλφρεντσον περιγράφει ένα ανατριχιαστικό χειμωνιάτικο τοπίο που ζωντανεύει με σπουδαίο τρόπο στο φιλμ που τελικά γύρισε. Αυτές ήταν οι σκέψεις και οι εικόνες που γεννήθηκαν μέσα του διαβάζοντας το βιβλίο του Τζον Λίντκβιστ. Έλεγε το 2008:

«Όταν διάβασα το μυθιστόρημα “Let The Right One” το περασμένο καλοκαίρι ήξερα ότι έπρεπε οπωσδήποτε να μοιραστώ αυτή την ιστορία στον κινηματογράφο. Είναι ένα συναίσθημα που νιώθεις μόνο με ένα στα εκατό σενάρια ή μυθιστορήματα. Τις περισσότερες φορές υπάρχουν μέρη του υλικού που με αρπάζουν, ένα συναίσθημα εδώ, μια λεπτομέρεια εκεί – και με παροτρύνουν να το πιάσω στα άπληστα χέρια μου και να αρχίσω να το ξαναγράφω».

«Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά».

«Αυτή είναι μια ιστορία που είναι ταυτόχρονα μεγάλη λογοτεχνία και ένα φανταστικό δράμα. Παρά το καταθλιπτικό υπόβαθρο μιας γκρίζας Σουηδίας, τις σκληρές κοινωνικές συνθήκες, τον εκφοβισμό και την αιματηρή βία, το βλέπω ως μια ρομαντική ιστορία αγάπης με ελπιδοφόρο και αίσιο τέλος. Βλέπω την ίδια δυναμική ανάμεσα στο σκοτεινό φόντο και το ανοιχτόκαρδο προσκήνιο όπως στις ιστορίες του Κάρολου Ντίκενς, ή των κλασικών συγγραφέων του τρόμου, εδώ που τα λέμε».

Το «Άσε το Κακό Να Μπει» έγινε τελικά μια ταινία που επαναπροσεγγίζει τους κώδικες του είδους της, μια βαμπιροταινία όμοια της οποίας δεν έχουμε δει ξανά – τόσο καλή και με ισχυρά θεμέλια μάλιστα, που ακόμα και το απαραίτητο αμερικάνικο ριμέικ ήταν όντως εξαιρετικό. Όμως αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει τελικά, κι αυτό που αφήνει βαθιά μέσα μας, είναι η εικονογραφία και η συναισθηματική χαρτογράφηση που τόσο γλαφυρά περιγράφει ο Άλφρεντσον.

Ενός τοπίο σε απόλυτη ακινησία – και της βουβής προσπάθειας δύο παιδιών να βρουν ζεστασιά μέσα του.