Κι αν μια μέρα η οθόνη του PC σου πήγαινε 2 λεπτά μπροστά; Σε απολαυστικό μονοπλάνο, όλο γυρισμένο μέσα σε ένα αληθινό καφέ του Τόκιο με μηδενικό μπάτζετ, πέντε φίλοι ανακαλύπτουν την τέχνη του ταξιδιού στον χρόνο. Μήπως αυτή είναι η ευρηματικότερη sci-fi κωμωδία των τελευταίων ετών;

Αυτό που είναι όμως ακόμα πιο εντυπωσιακό στο «Δυο Λεπτά ως το Άπειρο», είναι η προέλευσή του, το πώς δημιουργήθηκε. Γιατί φτιάχτηκε χειροποίητα, χωρίς μπάτζετ, από μια θεατρική ομάδα του Τόκιο καταφέρνοντας να μη μοιάζει ούτε με θεατρικό μονόπρακτο, αλλά ούτε και ακριβώς με συμβατικό αφηγηματικό σινεμά. Είναι ίσως… μια ιδέα σε μορφή ταινίας; Ναι, ας πάμε με αυτό.

Την ταινία δημιούργησε ο θίασος EUROPE KIKAKU, που ειδικεύεται σε θεματικές γύρω από το χρόνο και την επιστημονική φαντασία. Πρόκειται για έναν δημοφιλή θεατρικό θίασο που προσελκύει 15.000 άτομα στις παραστάσεις του κάθε χρόνο. Εκτός από τις θεατρικές παραστάσεις, ο θίασος ασχολείται με την παραγωγή περιεχομένου σε πολλούς τομείς, όπως η συγγραφή σεναρίων για ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, η παραγωγή εκδηλώσεων, ραδιοφωνικών προγραμμάτων και η ανάπτυξη εφαρμογών για κινητά τηλέφωνα, χωρίς να δεσμεύεται από το θεατρικό πλαίσιο.

To «Δύο Λεπτά ως το Άπειρο» είναι η πρώτη τους πρωτότυπη ταινία μεγάλου μήκους, και γυρίστηκε σε μια καφετέρια στο Νίτζο του Κιότο – το οποίο αποτελεί την έδρα του θιάσου. Το σενάριο το έγραψε ο Μακότο Ουέντα, ιδρυτής της ομάδας, ενώ έχει γυριστεί και παιχτεί από κατά κύριο λόγο άλλα μέλη του θιάσου.

Στην ταινία ο Κέιτο, ιδιοκτήτης ενός καφέ μπροστά από το σταθμό Νίτζο του Κιότο, επιστρέφει στο διαμέρισμά του πάνω από το καφέ αφού τελειώσει τη δουλειά της ημέρας. Όταν είναι έτοιμος να παίξει την κιθάρα του, ο ίδιος ο Κέιτο εμφανίζεται ξαφνικά στην οθόνη της τηλεόρασής του και αρχίζει να μιλάει.

«Είμαι ο μελλοντικός μου εαυτός. Δύο λεπτά στο μέλλον».

Η τηλεόραση στο δωμάτιο του Κέιτο και η τηλεόραση στο καφενείο από κάτω συνδέονται κατά κάποιο τρόπο με μια διαφορά ώρας δύο λεπτών. Μπερδεμένος, πηγαίνει στην τηλεόραση στην καφετέρια, όπως του είπε η εκδοχή του εαυτού του που βρίσκεται δύο λεπτά στο μέλλον, και αρχίζει να μιλάει στον εαυτό του στο παρελθόν. Το προσωπικό της καφετέριας και οι τακτικοί πελάτες απολαμβάνουν το φαινόμενο. Ανακαλύπτοντας την ύπαρξη της «Τηλεόρασης του Χρόνου», στρέφουν τις οθόνες ο ένας προς τον άλλον ανυπομονώντας να μάθουν για το τι βρίσκεται στο μακρινό μέλλον.

Πρόκειται για μια οπτικοποίηση της γνωστού φαινομένου Droste, μια σύνθεση κατά την οποία το άτομο στην εικόνα κρατάει μια εικόνα του εαυτού του και το άτομο στην εικόνα έχει επίσης μια εικόνα του εαυτού του. Σαν ένας καθρέφτης στο άπειρο που θεωρητικά συνεχίζεται δίχως τέλος. Στην πράξη, η εικόνα αυτή συνεχίζεται μέχρι όσο χωράει η ανάλυσή της – εδώ όμως, σε αυτή την ιστορία, δεν υπάρχει ο πρακτικός φραγμός της ανάλυσης, άρα πού τελειώνει αυτό το καθρέφτισμα στο άπειρο;

Επιπλέον στην ιστορία εμπλέκονται η Μεγκούμι από το διπλανό κουρείο, που είναι το φλερτ του Κέιτο, αλλά και η γιακούζα – την ώρα που η «ηχώ του χρόνου» επιταχύνει το φιάσκο. Μέχρι που το μέλλον αντεπιτίθεται. Αλλά με τι τρόπο; Συνεχείς ανατροπές και φρέσκες ιδέες, με το ταξίδι στο χρόνο να οπτικοποιείται με μακρά μονοπλάνα σε όλη την ταινία.

«Όταν με ρωτούν “Τι θέλεις να γυρίσεις;”, η απάντηση είναι, πρώτα απ' όλα, οι μηχανισμοί και η δομή που συνδέονται με το δράμα και το σκηνικό», εξηγεί ο σεναριογράφος Μακότο Ουέντα. «Δεδομένου ότι είμαι σε έναν θίασο, θα ήθελα να κάνω μεγάλες λήψεις με τους ηθοποιούς σαν να βρίσκονται στη σκηνή. Νομίζω ότι είναι καλό να αξιοποιήσουμε αυτές τις δυνάμεις που έχουμε, να παράγουμε πρωτότυπα έργα προκειμένου να ανταγωνιστούμε στον κόσμο του κινηματογράφου».

«Έχω ξαναγράψει σενάρια ταινιών για έργα άλλων ανθρώπων, αλλά τελικά, αφού αυτό είναι το δικό μας έργο, επέλεξα μια μέθοδο που δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω αλλού. Πιστεύω ειλικρινά ότι μπορέσαμε να ολοκληρώσουμε αυτό το έργο επειδή ήταν αυτός ο θίασος. Άκουσαν όλα τα παράλογα αιτήματά μου, οπότε ήταν εύκολο να πειραματιστώ. Αν έπρεπε να το γράψω αυτό για οποιονδήποτε άλλον, δεν θα είχα γράψει ένα τόσο πειραματικό σενάριο», λέει.

«Ένας θεατρικός θίασος και ένας παραγωγός κινηματογραφικών κοινοτικών εκδηλώσεων συναντήθηκαν για να οικοδομήσουν μια νέα σχέση ως δημιουργός και διανομέας», προσθέτει ο παραγωγός της ταινίας, Τακαχίρο Οτσούκι. «Χαίρομαι που αυτή η ταινία, η οποία δεν μοιάζει ούτε με την παρακολούθηση ενός θεατρικού έργου στον κινηματογράφο ούτε με την παρακολούθηση μιας ταινίας βασισμένης σε θεατρικό έργο, ξεπερνά διάφορα εμπόδια».

Γι’αυτό και, τελικά, είναι μια ταινία που πολύ απλά δεν μοιάζει με καμία άλλη. Ένα μοναδικό, απολαυστικό, εντυπωσιακό πείραμα που θα σου κάψει τον εγκέφαλο – και θα διασκεδάσεις κάθε στιγμή του καψίματος.