1976. Καυτό καλοκαίρι. Στην οικογενειακή φάρμα, ο 13χρονος Γκυς νιώθει πως ο καύσωνας δεν επηρεάζει μόνο τα ζώα και τα χωράφια, αλλά και τη συμπεριφορά των μεγάλων γύρω του. Στις διακοπές, ο Γκυς θα δει το τέλος της παραδοσιακής φάρμας του πατέρα του και την έκρηξη του οικογενειακού πυρήνα. Μέσα σε λίγους μήνες, θα αφήσει οριστικά πίσω του την αθωότητα των παιδικών του χρόνων.

Η Ντελφίν Λερισέ μιλά για την ταινία της που έχει μια σχεδόν σαρκική προσέγγιση απέναντι στην αγροτική ζωή, σε μια κρίσιμη στιγμή που αυτή έχανε την ανθρωπιά της στον αγώνα για το κέρδος: «Με αυτή την ταινία ήταν η ιδέα να επιστρέψω στα βασικά. Στη Γη. Το να είσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τη ζωή και τον θάνατο. Δεν ήθελα να κάνω άλλη μια ταινία με συζητήσεις σε καναπέδες και καφετέριες. Θέλησα να μας φέρω πρόσωπο με πρόσωπο με ανθρώπους που χάνουν τα πάντα, ανθρώπους που μαγειρεύουν, που καλλιεργούν τη γη. Δεν προέρχομαι από τέτοιου είδους υπόβαθρο και δεν ήθελα να προδώσω αυτόν το συγκεκριμένο τύπο ομορφιάς. Ήταν υπέροχο που βρέθηκε ένα σενάριο το οποίο εξερευνά εκείνη τη χρονική στιγμή στα 70s, όταν οι άνθρωποι ξεκίνησαν τον λιγότερο ανθρώπινο και λιγότερο ευγενή τρόπο ζωής: βγάζουμε χρήματα και αγοράζουμε χιλιάδες κοτόπουλα, ποιος νοιάζεται για το πώς τους συμπεριφερόμαστε; Γι’ αυτό και η ταινία έχει μια κλασική αίσθηση. Τα γυρίσματα στη φύση σε κάνουν να δεις τα πράγματα αλλιώς».

Ποιος είναι όμως ο ήρωας της ταινίας; «Ο Γκυς είναι ένας νεαρός άνδρας που βρίσκεται σε μια συναρπαστική ηλικία. Ακόμα παιδί, αλλά με το ένα πόδι στην εφηβεία. Στον ενάμιση μήνα του καλοκαιριού, μεγαλώνει πολύ γρήγορα. Είναι περισσότερο ονειροπόλος παρά αγρότης. Δεν είναι ικανοποιημένος με τη ζωή του, αλλά η μοίρα τον αναγκάζει να συμμορφωθεί και ο θυμός που προκύπτει, σταδιακά συσσωρεύεται μέσα του.

Η σκηνοθέτις σχολιάζει τις δυναμικές γυναίκες της ταινίας που επαναστατούν για τη χειραφέτησή τους, καθώς και τη γυναικεία ματιά στο σινεμά: «Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή στην ιστορία των ανδρών και των γυναικών. Είναι κρίμα που είμαστε πάντα αντιμέτωποι. Θα πρέπει να ενωθούμε για να επανεξετάσουμε το κίνημα #metoo από μια πιο ενωτική οπτική γωνία. Το ανδρικό βλέμμα και το γυναικείο βλέμμα είναι πράγματα που πάντα γνώριζα, από τότε που άρχισα να βλέπω ταινίες ή να διαβάζω βιβλία. Οι γυναίκες ανακαλύψαμε την τέχνη, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία μέσα από έργα που ουσιαστικά δημιουργήθηκαν από άνδρες. Το να συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι υπάρχουν και έργα γυναικών προκαλεί σοκ, τόσο πολιτικά όσο και αισθητικά. Αυτό που πρέπει τώρα να κάνουμε είναι να αποδομήσουμε όλα αυτά και να τα επανεκτιμήσουμε.

Πέρασα πολύ χρόνο σκεπτόμενη πώς θα κινηματογραφούσα τη Λετίσια Κάστα από αυτή την άποψη. Είναι ένα σύμβολο θηλυκότητας και αισθησιασμού. Ήθελα μια δημοφιλή ηθοποιό που θα μπορούσε να ταξιδέψει τον θεατή μαζί της τη στιγμή που εγκαταλείπει την οικογένειά της. Αυτό είναι ήδη ένας διαφορετικός τρόπος να τη βλέπεις. Οι άνδρες και οι γυναίκες δεν βλέπουν μια γυναίκα που ερωτεύεται μια άλλη γυναίκα με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχει μια σκηνή όπου τα πράγματα αλλάζουν, το παιδί βλέπει τη μητέρα του να φιλά τη Σεσίλ. Η ιδέα δεν ήταν να το βρει κάποιος όμορφο ή ερωτικό, αλλά ανατρεπτικό.

Φυσικά υπάρχουν άνδρες που έχουν προσεκτική, ευγενική προσέγγιση, που κινηματογραφούν τις γυναίκες με σεβασμό και ακεραιότητα. Νομίζω ότι το γυναικείο βλέμμα είναι το μέρος όπου βρισκόμαστε εμείς οι ίδιες. Είναι οι σκέψεις μας για το πώς αντιμετωπίζονται οι γυναίκες και η μετατροπή των σκέψεων σε μια ιστορία, κι αυτό είναι λίγο πιο περίπλοκο απ’ ό,τι φαίνεται. Με αυτήν την ταινία, εξερευνούμε λίγο κι εκείνη τη στιγμή της ιστορίας. Διαδραματίζεται στη δεκαετία του ‘70, αλλά τα ερωτήματα που θέτει θυμίζουν αυτά που οι γυναίκες θα μπορούσαμε να θέσουμε στον εαυτό μας σήμερα. Οι άντρες επίσης αναρωτιούνται: είμαι κι εγώ θύμα της πατριαρχίας; Το 2016, εγώ η ίδια πέρασα πολύ δύσκολα με τις επιλογές που έκανα… Αλλά το να κάνω αυτές τις επιλογές το 1976; Τι γενναιότητα!»