Η 25χρονη Φρέντι ταξιδεύει για πρώτη φορά στη Νότια Κορέα όπου γεννήθηκε πριν δοθεί για υιοθεσία και μεγαλώσει στη Γαλλία, σε μια παρόρμηση να επανασυνδεθεί με την καταγωγή της και έχοντας ως σκοπό την αναζήτηση των βιολογικών γονιών της. Σε μια χώρα για την οποία δεν γνωρίζει σχεδόν τίποτα, συναντά πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, και η ζωή της παίρνει νέες, απρόσμενες κατευθύνσεις.

Με επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών, η περσινή πρόταση της Καμπότζης για τα Όσκαρ κέρδισε τη Χρυσή Αθηνά στις Νύχτες Πρεμιέρας και φωτίζεται από την εκπληκτική ερμηνεία της πρωτοεμφανιζόμενης πρωταγωνίστριας, Παρκ Τζι-Μιν, την εξαιρετική μουσική, και τη νεανική και ποπ σκηνοθεσία του Ντέιβι Τσου, που μας μιλά εδώ για την ιστορία πίσω από τη δεύτερη ταινία του: «Γεννήθηκα στη Γαλλία από γονείς γεννημένους στην Καμπότζη. Πήγα για πρώτη φορά εκεί όταν ήμουν 25 ετών. Η σχέση μου με τη χώρα ήταν παρόμοια με αυτή της Φρέντι με τη Νότια Κορέα στην αρχή της ταινίας. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτή η επιστροφή στις ρίζες μου θα ταρακουνούσε τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου, το ποιος είμαι. Η ζωή σε κάνει να αναδιαμορφώνεις την ταυτότητά σου, καθώς και τη σχέση σου με τον κόσμο και τον εαυτό σου. Η προοπτική που με ενδιέφερε, από τη σκοπιά μου ως γαλλοαναθρεμμένου σκηνοθέτη, ήταν ο δρόμος που ακολουθεί μια γυναίκα που αρνείται συνεχώς να ενταχθεί σε προκαθορισμένες κατηγοριοποιήσεις ή να αφήνει άλλους να μιλούν για εκείνη. Η Φρέντι περνά τον χρόνο της ανακαλύπτοντας τον εαυτό της, επαναπροσδιορίζοντας τον εαυτό της και επιβεβαιώνοντας ξανά τον εαυτό της. Αυτό είναι το παγκόσμιο θέμα της ταυτότητας. Ποιος είμαι; Ποια είναι η θέση μου; Πού στέκομαι σε σύγκριση με άλλους;

Πάντα με συγκινούσαν οι ταινίες που αφηγούνται ολόκληρες ζωές. Σε κάθε ένα από τα τρία μέρη της ταινίας, βλέπουμε τη Φρέντι σε μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή της ζωής της. Αυτά τα διαδοχικά στρώματα ύπαρξης δίνουν βάθος στον χαρακτήρα. Ήθελα να προκαλέσω και να αντισταθώ στη μάλλον εύκολη ιδέα της αποδοχής του εαυτού ως απώτερου στόχου. Σε ζητήματα ταυτότητας και ενσωμάτωσης, συχνά βλέπουμε αυτό το είδος της κάπως ανόητης φανταστικής πλοκής όπου, με το κούνημα ενός μαγικού ραβδιού, οι χαρακτήρες ξαφνικά αποδέχονται τον εαυτό τους. Σε ιστορίες υιοθεσίας, ίσως σκεφτόμαστε ότι η συνάντηση με τους βιολογικούς γονείς θα μπορούσε να επουλώσει την πληγή. Ωστόσο, στις περιπτώσεις που έχω ακούσει εγώ, αυτή η συνάντηση τείνει να είναι η στιγμή που αρχίζουν όλα τα προβλήματα.

Ο θυμός της Φρέντι προήλθε εν μέρει από την ανάγκη της να ανατρέψει την ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στην ίδια και στους ανδρικούς χαρακτήρες. Είχα δημιουργήσει μια πρωταγωνίστρια που ήταν ενδεχομένως πιο παραδοσιακή από άποψη εμφάνισης. Αυτό μπλόκαρε την ηθοποιό, Παρκ Τζι-Μιν, που το είδε αμέσως ως ανδρική ματιά. Οπότε μαζί της και με την υπεύθυνη κοστουμιών Κλερ Ντιμπιέν, σκεφτήκαμε πολύ το στυλ του χαρακτήρα. Τελικά σκεφτήκαμε τη Furiosa στο Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής του Τζορτζ Μίλερ. Σταδιακά, η Φρέντι έγινε μια πολεμίστρια που δεν φοβάται να εκφράσει το θυμό της. Συχνά είναι αυτός που της επιτρέπει να απελευθερωθεί. Με το να αντιστέκεται, να δημιουργεί αναστάτωση, υποχρεώνει τους ανθρώπους να αναθεωρήσουν τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα. Τη βλέπω ως ένα είδος εκπροσώπου του χάους, που αναζητά τη ζωτικότητα και την αλλαγή που πηγάζει από αυτό. Είναι μοναχική και αντιμετωπίζει τους φόβους και τα άγχη της. Επίσης, ήθελα κι εγώ ο ίδιος να απομακρυνθώ από αυτό που έχει συνηθίσει κανείς σχετικά με το πώς αντιπροσωπεύονται οι ασιατικοί γυναικείοι χαρακτήρες στο σινεμά. Συχνά μας παρουσιάζεται ο εσωτερικός κόσμος λεπτεπίλεπτων ηρωίδων, ενώ σε αυτή την περίπτωση έχουμε έναν εκρηκτικό χαρακτήρα που δεν είναι απλώς ένα καλό κορίτσι, και που πάει κόντρα στο ρεύμα.»

Ο Ντέιβι Τσου είναι γάλλος σκηνοθέτης και παραγωγός γεννημένος το 1983, με έδρα το Παρίσι και την Πνομ Πεν, συνιδρυτής της γαλλικής εταιρείας παραγωγής Vycky Films και της καμποτζιανής Anti-Archive. Εγγονός του καμποτζιανού παραγωγού Βαν Τσαν, ο Ντέιβι Τσου σκηνοθέτησε το 2011 την ταινία Golden Slumbers (Φόρουμ - Berlinale 2012), ένα ντοκιμαντέρ για τη γέννηση του κινηματογράφου της Καμπότζης τη δεκαετία του ‘60 και τη βάναυση καταστροφή του από τους Ερυθρούς Χμερ το 1975. Έχει επίσης σκηνοθετήσει αρκετές μικρού μήκους ταινίες, συμπεριλαμβανομένου του Cambodia 2099 (Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών - Κάννες 2014). Η πρώτη του μεγάλου μήκους, Diamond Island, τιμήθηκε με το Βραβείο SACD στην Εβδομάδα Κριτικής στις Κάννες το 2016. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, Επιστροφή στη Σεούλ, επιλέχθηκε στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα στις Κάννες το 2022, ενώ ο ίδιος παράλληλα συνεχίζει τη δραστηριότητά του ως παραγωγός.