Στις 31 Οκτωβρίου του 1992 οι τηλεθεατές του BBC θα αντίκριζαν στις οθόνες τους κάτι αληθινά ανατριχιαστικό. Ο Μάικλ Πάρκινσον, ο θρυλικός παρουσιαστής του ομώνυμου βρετανικού talk show, μαζί με μια ομάδα επίλεκτων δημοσιογράφων του καναλιού αλλά και ειδικών επιστημόνων, κάνουν ρεπορτάζ live από ένα σπίτι στο Βόρειο Λονδίνο όπου παρατηρείται έντονη παραφυσική δραστηριότητα. Στην οθόνη, εμφανίζεται το νούμερο του τηλεφωνικού κέντρου του BBC και οι θεατές ενθαρρύνονται να μοιραστούν τις δικές τους επαφές με το «επέκεινα». Όσοι καταφέρουν να πιάσουν γραμμή, θα εκφράσουν πανικόβλητοι τη δυσαρέσκειά τους για το εξωφρενικό πρόγραμμα, ένας εφημέριος θα προτρέψει τους συντελεστές σε εξορκισμό και ένας νεαρός τηλεθεατής θα οδηγηθεί στην αυτοκτονία του.
Κι όλα αυτά γιατί ο σεναριογράφος Στίβεν Βολκ και η σκηνοθέτρια Λέσλι Μάνινγκ είχαν μια ιδέα. Εμπνευσμένοι από τη διαβόητη ραδιοφωνική μετάδοση του «Πολέμου των Κόσμων», του Χ. Τζ. Γουέλς από τον Όρσον Γουέλς, που οδήγησε σε μαζικό πανικό τις ΗΠΑ το 1938, αλλά και από τη διάσημη υπόθεση του «Poltergeist του Ένφιλντ», πρότειναν στο BBC μια τηλεταινία που θα προσομοίαζε σε live τηλεοπτική εκπομπή αλλά θα ήταν πέρα για πέρα μυθοπλαστική. Η πρώτη found footage ταινία τρόμου στην Ιστορία του σινεμά (και της τηλεόρασης), που θα άνοιγε το δρόμο στα Paranormal Activity, Blair Witch Project και Late Night with the Devil αυτού του κόσμου, παρά τους ξεκάθαρους τίτλους αρχής και τις προειδοποιήσεις του καναλιού, κατάφερε να πείσει τους βρετανούς τηλεθεατές ότι ήταν αληθινή, με απρόβλεπτες συνέπειες.