«Solidarity!» (αλληλεγγύη) κραύγαζε πέρυσι με τη γνήσια εκφραστικότητά του ο Αλ Πατσίνο, ως Τζίμι Χόφα στον “Ιρλανδό” του Μάρτιν Σκορσέζε. Μια σκηνή τόνωσης ηθικού, στη συγκέντρωση ενός μεγάλου εργατικού σωματείου, έγινε σχεδόν άμεσα meme με την εικόνα του Πατσίνο να χρησιμοποιείται εκτός του σύμπαντος της ταινίας κι όχι μόνο για χιουμοριστικούς λόγους, καθώς η μοίρα τα έφερε έτσι και λίγους μήνες αργότερα αυτή η εικόνα ταίριαζε πολύ στον τρόπο έκφρασης των social media ως σχολιασμός της επικαιρότητας.

Βαδίζοντας προς το τέλος μιας χρονιάς για την οποία κανείς δεν ήταν έτοιμος, η αμηχανία και η αβεβαιότητα εξακολουθούν να υπερισχύουν μέσα μας στις σκέψεις για το μέλλον, βλέποντάς το σε δύο διαφορετικούς χρόνους, το άμεσο και το μακροπρόθεσμο. Οι ευχές και η έγνοια για την υγεία είναι το κύριο μέλημα του άμεσου, τη στιγμή που μια μαύρη σκιά καλύπτει συνήθως την πρόβλεψη για τα επόμενα χρόνια. Ίσως έτσι να ένιωθαν οι περισσότεροι κατά τη διάρκεια πολέμων ή επιδημιών που αυτή η γενιά δεν είχε αντιμετωπίσει ακόμη, καθώς ο κίνδυνος που συνοδεύει αυτή τη στιγμή το παρόν, επηρεάζει συχνά τον δείκτη αισιοδοξίας για το μέλλον.

Η μακροπρόθεσμη αβεβαιότητα δεν έγκειται τόσο σε αντίστοιχες καταστάσεις υγειονομικής απειλής αλλά στον φόβο ότι από αυτή την περιπέτεια θα βγει μια πολύ πιο σκληρή κοινωνία, με αρχές που θα αμφισβητήσουν κεκτημένα δικαιώματα χρόνων κατά των ταξικών, φυλετικών και έμφυλων διακρίσεων και θεσμούς που θα προτείνουν εργασιακές ανακατατάξεις βγαλμένες από το αιματοβαμμένο παρελθόν. Ο κίνδυνος της εκκίνησης μιας νέας περιόδου συντηρητισμού έγκειται στη φοβία πως οι κοινωνικές ευαισθησίες του καθενός θα χαλαρώσουν μπροστά στο ένστικο της ατομικής επιβίωσης σε κοινωνίες δύο ταχυτήτων. Και σε ένα τέτοιο σενάριο η κραυγή του Πατσίνο έρχεται να γίνει επίκαιρη.

Το σινεμά δεν μπορεί ακόμη να χαρτογραφήσει και να παρουσιάσει τις συνέπειες της υγειονομικής κρίσης, έχει φροντίσει όμως να παρουσιάσει στο παρελθόν ταινίες για μεγάλα ιστορικά γεγονότα αλλά και μικρές ανώνυμες ιστορίες με παράσημο ουμανισμού. Και στο τέλος μιας τόσο περίεργης χρονιάς, ίσως αυτές φαντάζουν πολύ πιο επίκαιρες από τα κλασικά χριστουγεννιάτικα φιλμ της περιόδου που έρχεται, δίνοντας το λόγο σε ανθρώπους που δεν δέχτηκαν ότι το ισχύον και νόμιμο μπορεί να είναι και δίκαιο ως μικροί ήρωες που βρέθηκαν μπροστά σε δύσκολα ηθικά διλήμματα. Ταινίες που απαντούν με σαφήνεια στο δύσκολο ερώτημα: προχωρώ μόνος ή προχωράμε μαζί;

Το Cinobo παρουσιάζει τη συλλογή ΜΑΖΙ, έχοντας ως κεντρική προβολή το ντοκιμαντέρ “Versus” για τη ζωή και το έργο ενός αληθινά ανθρωπιστή σκηνοθέτη, του Κέν Λόουτς, που αφιέρωσε την καριέρα του σε ένα σινεμά που μορφώνει και κινητοποιεί. Πλάι σε αυτό, ένα σύνολο εκλεκτικών ταινιών γύρω από ιστορικές κατακτήσεις στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και προφίλ μικρών νικητών της καθημερινότητας ο αγώνας των οποίων γίνεται παράδειγμα για τα χρόνια που έρχονται.