Ο αυθεντικός τίτλος των «Αχαΐρευτων» μπορεί να μεταφραστεί ως «Η Θλίψη των Πραγμάτων», όμως η ταινία όπως και το βιβλίο που βασίστηκε μεταφράστηκαν στον υπόλοιπο κόσμο με βάση μια πιο ξεκάθαρη εικόνα. Αυτή των τεσσάρων κοπρόσκυλων (στα μάτια της κοινωνίας πάντα) τα οποία μεταξύ άλλων μεγαλώνουν ένα νέο αγόρι, προδιαγράφοντας (επίσης στα μάτια της κοινωνίας) το μέλλον του. Πίσω από αυτή την εικόνα όμως υπάρχει η θλίψη των πραγμάτων, το γλυκόπικρο συναίσθημα δεκάδων βιωμάτων που συνδέουν την αγάπη με την αηδία, την εκτίμηση με την απαξίωση.

Ο βέλγος σκηνοθέτης Φέλιξ φαν Γκρόνινγκεν μεγάλωσε πλάι σε hippies γονείς, που γρήγορα χώρισαν αλλά εξακολουθούσαν να ζουν μαζί, φέρνοντας σπίτι τους νέους συντρόφους τους και μετατρέποντας το οικογενειακό σπίτι σε κοινόβιο. Ο ίδιος πρέπει να επεξεργάστηκε πολλές φορές στο μυαλό του τις έννοιες της φυσιολογικής και μη φυσιολογικής οικογένειας για το αν τελικά είναι υπαρκτές ή φαντασιακοί διαχωρισμοί συντηρητικών ανθρώπων, αφού οι συναισθηματικοί δεσμοί μεταξύ των μελών της δεν πρέπει να συγχέονται με την προσωπική πορεία, ιδεολογία ή αισθητική του καθενός.

Οι σκέψεις αυτές αποτέλεσαν τη βάση για την καριέρα του, όταν πλέον τελείωσε τις σπουδές και ήταν σε θέση να γυρίσει κινηματογραφικά σενάρια. Οι ταινίες του μιλούν συχνά για οικογενειακά προβλήματα ανθρώπων που στα μάτια του κόσμου δε θα έπρεπε να έχουν οικογένεια, διαψεύδοντας έτσι και τις δυο μεριές. Τους ήρωές του που θεωρούσαν πως οι δικές τους οικογένειες είναι διαφορετικές και δεν θα καταπέσουν ποτέ στον μικροαστισμό, αλλά και τους πολέμιούς τους που είναι εξαρτημένοι στη λογική του φαίνεσθαι.

Αυτή η σύγκρουση μιας εντελώς ελεύθερης προσωπικής ιδεολογίας με την πολύ πιο πεζή καθημερινότητα μιας συμβιβαστικής συμβίωσης γέννησε εκρηκτικούς χαρακτήρες, πάθη, μίση, μεγάλους έρωτες (ποιος ξεχνά τις «Ραγισμένες Καρδιές»;), χάρη στην αμεσότητα της ματιάς του φαν Γκρόνιγκεν. Από τα όργια κατανάλωσης αλκοόλ και ουσιών που θυμίζουν συνειρμικά ταινία καταστροφής ως τους διαλόγους, τις αγκαλιές, την αλληλεγγύη και την υποστήριξη, ο σκηνοθέτης απέδειξε με τα χρόνια πως κάπως το έχει ζήσει όλο αυτό και πλέον μεγαλύτερος και σοφότερος αναζητά τη χρυσή τομή – αν υπάρχει.

Ο τόσο αγαπημένοι του «Αχαΐρευτοι» δε βρήκαν ποτέ το δρόμο της κινηματογραφικής αίθουσας στην Ελλάδα και το Cinobo τους αγκαλιάζει όπως ακριβώς ο ήρωας της ταινίας. Ο 13χρονος που έχει την κατάρα και την τύχη ταυτόχρονα να βλέπει μπροστά του το μέλλον και να έχει τον χρόνο να το αλλάξει. Μπορεί όμως; Ή μήπως η θλίψη των πραγμάτων είναι τόσο γοητευτική που θα τον παρασύρει; Η συνέχεια επί της οθόνης.