Πριν από έναν χρόνο περίπου, παρουσιάσαμε στο Cinobo τη συλλογή Biography of a Moment, επιλέγοντας μια σειρά ταινιών που ακολουθούσαν μια τάση στις κινηματογραφικές βιογραφίες, η οποία ξέφευγε επιτέλους από την ακαδημαϊκά δραματοποιημένη και πληροφοριακή τους υπόσταση και τις πήγαινε ένα βήμα παραπέρα. Η τάση αυτή παρατηρούσε ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο από τη ζωή του αντικειμένου της, στήνοντας μια ιστορία γύρω από αυτό που θεωρητικά θα μπορούσε να μας δώσει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για τον χαρακτήρα που παρακολουθούμε. Στην εποχή που η πληροφορία αντλείται μέσα σε 5 λεπτά από τη Wikipedia, η εξέλιξη αυτή έκανε το είδος της βιογραφίας πολύ πιο ενδιαφέρον καθώς οι συγκεκριμένες απόπειρες σταμάτησαν να σκορπούν απλά πληροφορίες και κοίταξαν εις βάθος στην ουσία.

Ο «Μπουνιουέλ στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες» ανήκει σε αυτή την κατηγορία, καθώς εξερευνά ένα ταξίδι του Λουίς Μπουνιουέλ στην απομακρυσμένη περιοχή της βορινής Εξτρεμαδούρα, τη Λας Ούρδες, εκεί όπου η άγρια φτώχεια κυριαρχεί και οι κάτοικοι μοιάζουν να βρίσκονται αιώνες πίσω, σε σχέση τουλάχιστον με τον νέο αστικό πολιτισμό από τον οποίο προέρχεται ο σκηνοθέτης και οι συνεργάτες του. Ο Μπουνιουέλ κάνει αυτό το εγχείρημα μετά το κύμα οργής που δέχεται από την άρχουσα τάξη για την ταινία του «Χρυσή Εποχή» αλλά και την αναμενόμενη λύση της συνεργασίας του με τον Σαλβαντόρ Νταλί. Ανήμπορος να βρει λεφτά για κάτι μεγαλύτερο, δέχεται τη χρηματοδότηση από έναν φίλο του που μόλις κέρδισε λαχείο και ταξιδεύει για να πολεμήσει τους δαίμονές του αλλά και να εμπλουτίσει τις σουρεαλιστικές καταβολές του με την παρατήρηση συγκλονιστικών εικόνων της σκληρής πραγματικότητας, που χάρισαν τελικά το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ «Γη Χωρίς Ψωμί».

Η ταινία του Σαλβαδόρ Σιμό βασίζεται σε ένα graphic novel του Φερμίν Σολς και η απόφαση να μην μετατραπεί σε live action μοιάζει απολύτως φυσιολογική για το θέμα που έχει. Η φύση του animation συνδέεται με την επαύξηση της πραγματικότητας, την απόδραση από αυτήν, την διάνθηση ακραίων χιουμοριστικών καταστάσεων στην αφήγηση, στοιχεία που οδηγούν στην προβολή ενός κόσμου που με πλαστική ευκολία μπαινοβγαίνει στον δικό μας. Το έργο του Μπουνιουέλ είχε πολλές ομοιότητες με αυτά τα στοιχεία και από τη στιγμή που η αφήγηση της ιστορίας είχε μέσα όνειρα, εφιάλτες και κτίρια που παρομοιάζονταν με γιγαντιαίες χελώνες, συστατικά δηλαδή που συνδέονται εύκολα με τον σουρεαλισμό, μοιάζει πολύ πιο φυσιολογικό να αποδοθούν καλύτερα σε σχέδιο.

Η ταινία του Σιμό παρατηρεί όντως με ευαισθησία το τολμηρό αυτό εγχείρημα του Μπουνιουέλ και επωφελείται από το σχέδιο για να δώσει ένα τελικό αποτέλεσμα γεμάτο αναφορές προς τη φιλμογραφία του σκηνοθέτη. Όσοι έχουν εντρυφήσει στο έργο του θα αναγνωρίσουν αρκετές, όσοι έχουν διαβάσει την αυτοβιογραφία του θα θυμηθούν τα flashbacks της ταινίας στα παιδικά του χρόνια και την αποδοχή από φίλους και οικογένεια. Κυρίως όμως θα αντιληφθούν πως όπως οι σουρεαλιστικές ιστορίες του Μπουνιουέλ νίκησαν τη σκληρή πραγματικότητα κάθε εποχής, έτσι και εδώ το σχέδιο νικά κάθε τέλεια σκηνοθετημένη σκηνή live action.