Δαφνοστεφανωμένος με πολλαπλές φεστιβαλικές περγαμηνές σε όλο τον κόσμο, ο Γουανγκ Ζιαοσουάι είναι ένας από τους κύριους εκπροσώπους της έκτης γενιάς των Κινέζων σκηνοθετών, εκείνης δηλαδή που βίωσε και αποτύπωσε τις ριζικές αλλαγές της μετάβασης μιας μέχρι πρότινος κλειστής κοινωνίας στον στρόβιλο των διεθνών αγορών. Μιας χώρας που πέρασε απότομα από τον κομουνισμό στον καπιταλισμό χωρίς να έχει μπορέσει να αποτιμήσει τα κερδισμένα ή χαμένα στοιχήματα του παρελθόντος μπροστά στις προκλήσεις μιας ευμάρειας με κάθε τίμημα.

«Ο Μεγάλος Αποχωρισμός» είναι η πιο φιλόδοξη ταινία του, όχι μόνο λόγω διάρκειας, η οποία ξεπερνά τις τρεις ώρες, αλλά κυρίως γιατί προσπαθεί να χωρέσει μέσα στην αφήγηση της ζωής δύο οικογενειών από τη δεκαετία του 80 μέχρι σήμερα όλες αυτές τις αλλαγές, κατακερματίζοντας το χρόνο και σκιαγραφώντας τις επιπτώσεις των κρατικών πολιτικών στις μικρές ή μεγάλες στιγμές μιας καθημερινότητας χαμένης στα βάθη μιας αχανούς χώρας.

Κεντρική θέση και κομβικό σημείο σε αυτό το έπος των μικρών πραγμάτων έχει ο θάνατος ενός μικρού αγοριού σε μια λίμνη τη δεκαετία του 80. Μια τραγωδία που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή όλων: των γονιών του, οι οποίοι από εργάτες σε μια βιομηχανική πόλη, θα μετοικήσουν και θα προσπαθήσουν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους μακριά, υιοθετώντας ένα αγόρι στο οποίο θα δώσουν το όνομα του χαμένου παιδιού τους, ως μια μάταιη νεκρανάσταση. Του παιδικού φίλου του αγοριού που θα κουβαλήσει για δεκαετίες το τραύμα της μαρτυρίας του ατυχήματος και του ρόλου που έπαιξε σε αυτό. Της οικογένειας του τελευταίου, που εργάζονται στο ίδιο εργοστάσιο και ζουν με τις ενοχές των δικών τους επιλογών.

Κι όλα αυτά με φόντο την περιβόητη κρατική πολιτική του “Ενός Παιδιού”, που υιοθετήθηκε από την κινεζική κυβέρνηση το 1979 και μέχρι το 2015 καθόρισε ανεξίτηλα όχι μόνο τον οικογενειακό προγραμματισμό σε μια χώρα που αυξανόταν πληθυσμιακά με τερατώδεις ρυθμούς, αλλά και τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, που στερήθηκαν την ελευθερία της επιλογής, πολλές φορές με τραγικές προεκτάσεις, ατομικές και κοινωνικές.

Όλα αυτά ο Ζιαοσουάι τα συνθέτει δεξιοτεχνικά σε μια οικογενειακή saga που εκτυλίσσεται σε τρεις παράλληλους χρόνους, διαπλέκοντας σκηνές από τις ζωές μιας χούφτας ανθρώπων σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες και αφήνοντας τα γεγονότα να αντηχήσουν μέσα στο χρόνο, άλλοτε σιωπηλά και διακριτικά και άλλοτε εκκωφαντικά, πάντα όμως με εκείνο το ειδικό βάρος που αφήνει πίσω της η Ιστορία.

Σε μια χώρα, η οποία στη συνείδηση των περισσότερων (Δυτικών) έχει ταυτιστεί με την χαοτική πολυκοσμία, ο Κινέζος σκηνοθέτης εστιάζει στα πρόσωπα, αναζητώντας στις πράξεις, τις κινήσεις και τις επιλογές τους, τα λάθη και τις συνέπειες των πολιτικών αποφάσεων που πάρθηκαν σε μια απρόσωπη κλίμακα, αγνόησαν όμως τον τελικό αποδέκτη τους και τον τρόπο που έχει η ζωή να υπενθυμίζει, ενίοτε με τον πιο βάναυσο τρόπο, τη μοναδικότητα της.

Με μια αφηγηματική ροή μειλίχια και γνώριμα ασιατική, που κάνει το θεατή να ξεχνάει τη διάρκεια, αλλά ταυτόχρονα να συνειδητοποιεί το μάκρος του φιλμικού χρόνου των τριών δεκαετιών, η ταινία καταφέρνει να ενσωματώσει την αιχμηρή πολιτική κριτική της σε μια ιστορία που στο τέλος σε κερδίζει με την ανθρωπιά της. Μια ανθρωπιά που ξεχειλίζει όχι μόνο από τις δικαιολογημένα βραβευμένες ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών της, αλλά και από κάθε κάδρο αυτού του συγκινητικού αποχωρισμού.