Φέτος είναι η χρονιά που ο Ράιαν Γκόσλινγκ βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στην κατάκτηση του πρώτου του Όσκαρ για την ερμηνεία του ως Κεν στην Μπάρμπι, όμως το πολύχρωμο ποπ σύμπαν της Γκρέτα Γκέργουικ δεν είναι η πρώτη φορά που ο ηθοποιός ήταν ερμηνευτικά κάτι παραπάνω από Kenough  ή που υποδύθηκε έναν ήρωα ο οποίος ανακαλύπτει τον εαυτό του ξεπερνώντας μια βαθιά υπαρξιακή κρίση μέσα από τον έρωτά του για μια κούκλα. 
 

Αυτό συνέβη το 2007 με το διαμετρικά αντίθετο σε ατμόσφαιρα και ρυθμό «Ο Λαρς και η Κούκλα του», μια ταινία που επιβεβαιώνει πανηγυρικά τον χαρακτηρισμό-κλισέ «διαμάντι του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου» κι έφτασε δίκαια μέχρι την υποψηφιότητα για το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου για τον ευφάνταστο τρόπο που προσεγγίζει τα θέματα της μοναξιάς, της κοινωνικής απομόνωσης και της επούλωσης των ψυχικών τραυμάτων μέσα από την ενσυναίσθηση, την κατανόηση, και την αποδοχή από την οικογένεια και την κοινότητα. 
 

Ο Λαρς του τίτλου είναι ένας εσωστρεφής και μοναχικός νέος, που ζει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Βόρειας Αμερικής, από εκείνες που όλοι γνωρίζουν τους πάντες. Κοινωνικά αδέξιος, άτσαλος και ασουλούπωτος, πάσχει από αφηφοβία (φόβο του αγγίγματος) και ζει με τη σκιά του ψυχολογικού τραύματος της απώλειας της μητέρας του, η οποία πέθανε όταν τον γέννησε, και της χρόνιας κατάθλιψης του επίσης νεκρού πατέρα του εξαιτίας αυτού του γεγονότος. 

Μένει στην αποθήκη του πατρικού του και αποφεύγει την επαφή με τον αδερφό του και την έγκυο γυναίκα του, μέχρι τη στιγμή που τους παρουσιάζει τη νέα του σχέση, την εξωτική Μπιάνκα. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα: η Μπιάνκα είναι μία κούκλα του σεξ, αγορασμένη από το ίντερνετ, στην οποία ο Λαρς συμπεριφέρεται σαν να είναι ζωντανός άνθρωπος και αξιώνει από τους άλλους την ίδια αντιμετώπιση.

Μ’ αυτή τη σεναριακή ιδέα η πρώτη λογική σκέψη που θα μπορούσε να κάνει κανείς είναι πως πρόκειται για σεξοκωμωδία. Κι όμως στο «Ο Λαρς και η Κούκλα του» υπάρχει χιούμορ, αλλά δεν είναι αυτό που περιμένεις. Υπάρχουν επίσης πολύς πόνος και πίκρα, αλλά και κατανόηση, στοργή και αγάπη, που αφήνουν μια γλυκόπικρη αίσθηση ειλικρίνειας και συναισθηματικής αμεσότητας. Κι αν σε ένα αμιγώς ρεαλιστικό πλαίσιο υπάρχουν απιθανότητες που δεν θα μπορούσαν να συμβούν στην πραγματική ζωή, τα όσα συμβαίνουν στην ταινία λειτουργούν θεραπευτικά όχι μόνο εντός, αλλά και εκτός οθόνης.

Ο Λαρς αποσύρεται από την πρόκληση των ενήλικων σχέσεων και της ενεργούς ερωτικής ζωής δημιουργώντας ένα φανταστικό κόσμο με τη Μπιάνκα, με την οποία έχει μια αμιγώς πλατωνική σχέση που χρησιμεύει ως μηχανισμός άμυνας και επιστροφής στην προστασία μιας αμήχανης, αλλά ασφαλούς παιδικότητας. Η έξοδος από αυτή την κατάσταση και το πέρασμα στις απαιτήσεις της ωριμότητας γίνονται αργά, μεθοδικά και οργανικά, με την καθοριστική συμβολή της γιατρού της πόλης (η Πατρίσια Κλάρκσον κλέβει χαρακτηριστικά την παράσταση για μια ακόμη φορά) και τη βοήθεια όλης της κοινότητας, η οποία συμμετέχει συλλογικά σε αυτό το παράδοξο παιχνίδι της αυταπάτης του κεντρικού ήρωα.

Ανατρέποντας τον αρχετυπικό μύθο του Πυγμαλίωνα, στον οποίο ζωντάνεψε τελικά το άγαλμα της Γαλάτειας, η ταινία του Γκρεγκ Γκιλέσπι φέρνει πίσω στη ζωή τον ίδιο τον Λαρς μέσα από την αποδοχή του αγγίγματος, της πολυπλοκότητας των ανθρώπινων σχέσεων, ακόμα και του θανάτου. Το ταξίδι  προς αυτή την παραδοχή είναι μια κινηματογραφική εμπειρία που προκαλεί το νου και ζεσταίνει την καρδιά.