Μάνα, γυναίκα, ερωμένη, αδερφή, κόρη, ερωτική αντίζηλος ή σύντροφος, με οποιαδήποτε ιδιότητα και σχέση, με όλες τις ιδιαιτερότητες, τα ελαττώματα ή τα καπρίτσια, η γυναικεία μορφή καταπιέζεται και χειραφετείται, φετιχοποιείται και δοξάζεται μέσα από τις ερμηνείες του αξιοθαύμαστα συγκεντρωμένου καστ, μιας ντριμ τιμ που παίζει με την στερεοτυπική εικόνα της.
Η «ψυχρή» Κατρίν Ντενέβ, η «αισθαντική» Φανί Αρντάν, η «αισθησιακή» Εμανουέλ Μπεάρ, οι «αθώες ενζενί» Βιρζινί Λεντουαγέν και Λιντιβίν Σενιέ, η θρυλική μορφή των ταινιών (του επίσης τρισμέγιστου δασκάλου) Μαξ Οφίλς, Ντανιέλ Νταριέ, μα πάνω και πέρα απ’ όλα η «στρίγγλα» Ιζαμπέλ Ιπέρ (σε έναν ρόλο που κάθε ατάκα και μορφασμός κλέβουν την παράσταση), συντονίζονται άψογα με το όραμα του σκηνοθέτη τους.
Ένα όραμα που οδήγησε στην πρώτη μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία του Οζόν παγκοσμίως, μια ταινία που αγαπήθηκε και αγαπιέται, όπου κι όποτε προβάλλεται, σε μια αντίστοιχη πορεία με το θεατρικό στο οποίο βασίστηκε. Αυτές οι «Οχτώ Γυναίκες» αθωώνονται ομόφωνα και πανηγυρικά.