Αντλεί δε την έντασή του από την αντιπαλότητα ανάμεσα στον Χριστιανισμό και τον Παγανισμό, με σύμβολο τον μυστηριώδη Πράσινο Ιππότη, που αναδύεται μέσα από την ομίχλη τα Χριστούγεννα και εκφράζει μία ακατανίκητη και τρομακτική πρόκληση: ένας εθελοντής πρέπει να τον αποκεφαλίσει με τσεκούρι. Ως αντάλλαγμα, η γενναία αυτή ψυχή θα συμφωνήσει να εμφανιστεί στο Πράσινο Παρεκκλήσι ένα χρόνο μετά για να δεχτεί ως αντιστάθμιση το θανατηφόρο χτύπημα από το τσεκούρι του Πράσινου Ιππότη. Ο νεαρός Σερ Γκογουέιν δέχεται την πρόκληση και περιμένει έναν χρόνο για να ξεκινήσει το επικό του ταξίδι. Τα επόμενα Χριστούγεννα, διασχίζει ένα παγερό τοπίο, συναντά πολλές αινιγματικές φιγούρες, μερικές ζωντανές, άλλες νεκρές, άλλες επικές, άλλες μεταμφιεσμένες, άλλες όχι ανθρώπινες, που τον βοηθούν να ανακαλύψει τον εαυτό του.
«Η ιδέα του ιπποτισμού σε συνάφεια με έναν νέο άντρα που ανακαλύπτει τον εαυτό του είναι η ρίζα της ιστορίας για μένα», λέει ο Λόουερι. «Η ιδέα διαφαίνεται στο πρωτότυπο κείμενο και κάνει την ιστορία διαχρονική. Ο Γκογουέιν βρίσκεται σε μία επική αναζήτηση που θα τον οδηγήσει στην συνειδητοποίηση της αξίας του να είσαι ακέραιος».
Στα σχόλια της μετάφρασης του κλασικού ποιήματος στα ελληνικά, ο Βασίλης Κομπορόζος σχολιάζει επιπλέον πως «στη σημερινή πραγματικότητα τώρα, το έργο καλεί τους διοικούντες να ζουν και να διάγουν τον βίο τους σύμφωνα με την εικόνα που προβάλλουν προς τα έξω και σε αρμονία με τις ηθικές αξίες που διακηρύσσουν πως έχουν, χωρίς να υποκύπτουν στους πάσης φύσεως πειρασμούς από τους οποίους βρίθει η άσκηση της εξουσίας». Αλλά και να «δρουν με γνώμονα ανώτατες χριστιανικές αξίες της Καινής Διαθήκης, διαπνεόμενοι από ακεραιότητα, αίσθηση δικαίου, αλληλεγγύη, αγάπη, επιείκεια, ανταποκρινόμενοι στις απαιτήσεις των πολιτών και γινόμενοι και οι ίδιοι πρότυπα συμπεριφοράς, καθιστώντας τους ψηφοφόρους τους περήφανους που τους ψήφισαν». Καταλαβαίνει κανείς λοιπόν εύκολα άλλη μια διάσταση αυτού του τόσο παλαιού κειμένου που συναντά τον μοντέρνο άνθρωπο.
ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΣΤΟ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ
Ο Γκογουέιν έχει ελαττώματα, αλλά είναι συμπαθής. Ένας έφηβος ελευθέρων ηθών στην αυλή του Βασιλιά Αρθούρου, που στην αρχή της ταινίας απολαμβάνει τα νιάτα του και τελικά δείχνει τον ηρωισμό του όταν αποκεφαλίζει τον Πράσινο Ιππότη σε μία στιγμή αυθορμητισμού. «Ο Γκογουέιν μου δεν είναι απαίσιος, αλλά δεν είναι και στην καλύτερη εκδοχή του» λέει ο Λόουερι. «Μου αρέσουν οι πρωταγωνιστές που συνειδητοποιούν ότι έχουν ελαττώματα». Ο σκηνοθέτης ήθελε ο χαρακτήρας να έχει σχέση με τα σύγχρονα θέματα που εξερευνούν τη μοντέρνα αρρενωπότητα. «Τα θέματα της αρρενωπότητας είναι στο προσκήνιο σήμερα και μας έχουν οδηγήσει να σκεφτούμε τα πράγματα διαφορετικά», εξηγεί.
Με τον Πατέλ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Λόουερι κατάλαβε ότι μπορούσε να διατηρήσει τα ψεγάδια του Γκογουέιν χωρίς να θυσιάζει σε ηρωισμό, ωριμότητα ή ακεραιότητα. «Όσο κι αν ήθελα τον Γκογουέιν να ξεκινά από αμφίβολη αφετηρία, δεν ήθελα να τον μισήσουμε», τονίζει. «Ήξερα ότι τα αξιαγάπητα στοιχεία του Ντεβ θα μας ήταν χρήσιμα σε αυτή την εκδοχή του Γκογουέιν».
Ο Λόουερι θέλησε ακόμα να τονίσει τον δευτερεύοντα χαρακτήρα της Μόργκαν λε Φέι, που εμφανίζεται στις τελευταίες σελίδες του ποιήματος, αλλά στη δική του μεταφορά κρατά κυρίαρχο ρόλο. Ως σημαντική παρουσία στη λαϊκή αρθουριανή παράδοση, η Μόργκαν λε Φέι έχει ερμηνευτεί ως φεμινιστική παρουσία σε ένα κατά τα άλλα ανδροκρατούμενο κείμενο, εμφανιζόμενη ως μία μυστηριώδης τυφλή γυναίκα στο κάστρο του Λόρδου Μπέρτιλακ.
