Μια απρόβλεπτη κωμωδία καταστάσεων από τη Δανία που με το πανέξυπνο σενάριό της εξερευνά τη σύγχυση, τις φιλοδοξίες και τις αδυναμίες των χαρακτήρων με τρυφερότητα και σαρκασμό, και με φόντο την καθημερινότητα μιας συμφωνικής ορχήστρας – τη σχέση των μουσικών και του μαέστρου, γεμάτη με προσωπικές εντάσεις, απρόοπτα και χιούμορ.

Ο Jeppe Nygren ξεκινά τη νέα του δουλειά ως αναπληρωτής διευθυντής της ορχήστρας. Από την πρώτη μέρα, ο Jeppe μάλλον μελαγχολεί από αυτόν τον καινούργιο κόσμο και σχεδόν δεν του δίνεται η ευκαιρία να εξοικειωθεί με το τι είναι μια ορχήστρα και τι σημαίνει να τη διευθύνεις. Μπλέκει άσχημα με έναν από τους μουσικούς, τον Bo Høxenhaven, και πρέπει να παλέψει για την εξουσία του σχεδόν παντού - και ιδίως με το αφεντικό του, την Gertrud, η οποία έχει ένα κάπως ιδιότυπο στυλ και προσωπικότητα διαχείρισης.

Επαγγελματικά, ο Bo υπόκειται σε σκληρή μεταχείριση και χάνει την ευκαιρία του να παίξει σόλο λόγω της έλλειψης δημοτικότητας στην ορχήστρα. Οι συνάδελφοί του τον μαχαιρώνουν πισώπλατα και η όλη υπόθεση θολώνει από τον Jeppe. Αλλά και προσωπικά, τον βρίσκει τον μπελά του: πιστεύοντας ότι θα είναι εκείνος που θα παίξει το σόλο, αφήνει τον ενθουσιασμό του να τον κυριεύσει και να πει κάτι που δεν πρέπει στην τσελίστα συνάδελφο.

Το ένα απρόοπτο διαδέχεται το άλλο σε μια ορχήστρα που, όπως κάθε γκρουπ ανθρώπων, αρχίζει κάποια στιγμή να θυμίζει καζάνι που βράζει.

Τι λέει για όλα αυτά ο δημιουργός και κεντρικός σεναριογράφος της σειράς, Mikkel Munch-Fals;

«Το “The Orchestra” είναι ένα κωμικό και ενίοτε τραγικοκωμικό δράμα που εκτυλίσσεται μέσα και γύρω από τη συμφωνική ορχήστρα ενός μεγάλου πολιτιστικού ιδρύματος της Δανίας. Ως αρένα, η συμφωνική ορχήστρα είναι ένα απίθανο και πολύχρωμο μέρος με τους δικούς του κανόνες. Για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ένα άγνωστο σύμπαν με μεγάλη δύναμη γοητείας που ταυτόχρονα περιέχει σαφώς σχετιζόμενα στοιχεία από κάθε άλλο είδος εργασιακού χώρου- ιεραρχίες και αγώνες εξουσίας καθώς και επαγγελματικές, συναισθηματικές και πολιτισμικές προκλήσεις».

«Στη σειρά, η συμφωνική ορχήστρα είναι γεμάτη με μουσικούς που υποφέρουν ταυτόχρονα από αυταπάτες μεγαλείου και σύνδρομα κατωτερότητας. Όπου η καλλιτεχνικότητα και οι θεσμικοί περιορισμοί διασταυρώνουν συνεχώς τα ξίφη τους και όπου οι μουσικοί, ως οι οργισμένοι εγωκεντρικοί που είναι, πρέπει να μάθουν να συμβιβάζονται προκειμένου να παράγουν τον μεγάλο ήχο. Μέσα σ' αυτές τις μάχες εξουσίας και τις ακραίες πιέσεις των προσδοκιών, μέσα στο άγχος της προσπάθειας για την τελειότητα και όλο το δρόμο προς την καλλιτεχνική ευδαιμονία, εκτυλίσσεται η ιστορία μας».

«Ήθελα να αφηγηθώ μια ιστορία για το ΠΑΘΟΣ. Για το πάθος και την αντιπαλότητα. Μια κωμωδία για την αγάπη, την τέχνη και τη συντροφικότητα. Για τις φιλοδοξίες, τις ίντριγκες, το σεξ και την εκδίκηση. Με λίγα λόγια, για όλη την πρώτη ύλη από την οποία είναι φτιαγμένη η κλασική μουσική. Είναι επίσης μια κωμωδία για το να μπαίνεις στη θέση του εαυτού σου. Γιατί το πάθος μπορεί να είναι ασυμβίβαστο, μονόπλευρο και ιδιόρρυθμο σε βαθμό που να αποδυναμώνει την ανθρώπινη κρίση μας και να μας κάνει τυφλούς απέναντι στην πραγματικότητα που βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας - τόσο την καλή όσο και την κακή».

«Ήθελα όμως επίσης να φτιάξω μια ιστορία για μια περίεργη φιλία και, ως εκ τούτου, τη συνάντηση μεταξύ δύο εκ διαμέτρου διαφορετικών στρατηγικών ζωής που εξανθρωπίζονται μέσα από τους δύο βασικούς χαρακτήρες της ιστορίας, τον Jeppe Nygren που εκπροσωπεί τη διοίκηση και τον Bo Høxenhaven που εκπροσωπεί τις τέχνες».

«Ο Jeppe είναι ο ευχάριστος που, για να μην προκαλέσει προβλήματα, κρατάει τις απόψεις του για τον εαυτό του, ενώ ο Bo είναι ο θυμωμένος μοναχικός που, όσο ευπρόσδεκτος κι αν είναι, λέει πάντα την αλήθεια. Ο Jeppe επιδιώκει τον συμβιβασμό και ο Bo είναι ασυμβίβαστος. Ο Jeppe είναι ένας ευχάριστος άνθρωπος, ενώ ο Bo είναι ένας μαγνήτης για συγκρούσεις».

«Πάνω απ' όλα, ο Jeppe θέλει να ταιριάζει, ενώ ο Bo αντιπαθεί εκ φύσεως την έννοια της συμμόρφωσης. Ο Jeppe είναι το ποντίκι που σέρνεται στον τοίχο, ενώ ο Bo είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Και οι δύο στρατηγικές ζωής προκαλούν μοναξιά και το ζητούμενο προφανώς είναι ότι οι δύο άνδρες θα μάθουν ο ένας από τον άλλον και θα συναντηθούν στη μέση - σε ένα μέρος όπου κανείς δεν επιτίθεται στον άλλον ή στον εαυτό του».