You’ll find that life is still worthwhile, if you’ll just smile. Οι στίχοι στο υπέροχο ορχηστρικό κομμάτι που συνέθεσε ο Τσάπλιν για να ντύσει το αισιόδοξο φινάλε των Μοντέρνων Καιρών, προστέθηκαν περίπου 20 χρόνια αργότερα. Είχε μεσολαβήσει ένας καταστροφικός πόλεμος και μια σταδιακή επιστροφή στην αισιοδοξία, την ώρα που ο ίδιος άφηνε την χώρα που τον φιλοξένησε για χρόνια και επέστρεφε στην Ευρώπη για να βρει καταφύγιο μετά από μια χρόνια λυσσαλέα επίθεση εναντίον του ίδιου και κατά συνέπεια των πρόσφατων ταινιών του. Οι στίχοι όμως αποδείκνυαν πως όσα αυτός κληροδότησε είχαν μείνει ζωντανά.
Αυτό όμως που είχε αφήσει κυρίως πίσω είναι το ότι όσα άφησε πίσω του μπορούσαν να συσσωρευτούν σε μια εικόνα, κάτι για το οποίο ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο (όχι μόνο αυτόν της ψυχαγωγίας) μπορούσαν να περηφανεύονται πως πέτυχαν. Ο Τσάπλιν και ο αλητάκος που έχτισε το ταλέντο του, είναι μια από τις πιο κομβικές μορφές του 20ου αιώνα και το πρώτο ιστορικά τρανό παράδειγμα της πανίσχυρης δύναμης της εικόνας, όπως αυτή διανέμονταν από τον κινηματογράφο σε εκατομμύρια μάτια. Ήταν ένας από εμάς και παράλληλα μια θεϊκή σχεδόν ύπαρξη, δημιούργημα μιας νέας θρησκείας που βρίσκονταν ακόμη στα σπάργανα.
Η εικόνα αυτή ήταν τόσο δυνατή που το 1923, όταν ο ίδιος αποπειράθηκε να σκηνοθετήσει ένα δράμα χωρίς να πρωταγωνιστεί (το Woman of Paris, που συνοδεύτηκε μάλιστα από εξαιρετικές κριτικές) το κοινό του γύρισε την πλάτη, απαιτώντας την επιστροφή του νέου ακόμη θεού του. Του Σαρλό, του τυχοδιώκτη, του ενήλικα με τη χρυσή καρδιά, του αγωνιστή που δε ξέρει τι του ξημερώνει ζώντας σε έναν αβέβαιο κόσμο γεμάτο πολέμους και φτώχεια. Ο Τσάπλιν γέννησε ένα τόσο ισχυρό παγκόσμιο ίνδαλμα και κατάλαβε με τον πιο σκληρό τρόπο πως τους πιστούς σου δεν τους εγκαταλείπεις εύκολα. Τους κρατάς όμως για πάντα, όπως διαπίστωσε με δάκρυα στα μάτια στην τελετή απονομής των Όσκαρ του 1972, όταν επέστρεψε θριαμβευτικά στις ΗΠΑ και είδε όλο το Dorothy Chandler Pavilion να τον χειροκροτεί όρθιο επί 12 λεπτά – δεν έχει ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο στην ιστορία του θεσμού, ούτε πρόκειται.
Ήταν ένα τρανταχτό ευχαριστώ και συγγνώμη στη συσκευασία του ενός. Ευχαριστώ γιατί σε αντίθεση με τους θεούς του παρελθόντος, όσοι βρίσκονταν εκεί ένιωθαν πως μπορούν να βλέπουν έναν που ζει και αναπνέει στον ίδιο χώρο μαζί τους και συγγνώμη για το προαναφερθέν κυνήγι που στοίχισε μια 20ετία ταλαιπωρίας στη ζωή του. Και από τότε, αλλά και μετά το θάνατό του το 1977, ανέλαβε δράση η εικόνα, η σιλουέτα του Σαρλό συστήνεται σε νέα παιδιά, η λατρεία συνεχίζεται, το χαμόγελο ξαναζωγραφίζεται. Το Cinobo παρουσιάζει με ιδιαίτερη χαρά το σύνολο της μεγάλου μήκους φιλμογραφίας αυτής της μυθικής μορφής της έβδομης τέχνης, ξεκινώντας από το φιλμ που καθορίζει όλη την ιδιοσυγκρασία του Σαρλό του, το συγκινητικό «Χαμίνι», ως το τελευταίο φιλμ στο οποίο ανέλαβε σκηνοθεσία και πρωταγωνιστικό ρόλο μαζί, το «Ένας Βασιλιάς στη Νέα Υόρκη» του 1957. Στη συλλογή της φιλμογραφίας αυτής παρελαύνουν όλοι οι λόγοι για τους οποίους αγαπάμε το σινεμά αλλά και όλη η εντύπωση που αφήνει αυτό στα μάτια μας, ενώ παρουσιάζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο – με τις αποκατεστημένες κόπιες της MK2 που φροντίζει να διαιωνίζει αυτό το υπέροχο θέαμα. Από την κινούμενη ποίηση του Χρυσοθήρα, την τελειομανία που διακρίνει τα Φώτα της Πόλης, το «σκεφτόμαστε πολύ αλλά αισθανόμαστε λίγο» του Μεγάλου Δικτάτωρ, το συγκλονιστικό μαύρο χιούμορ του Βερντού ως και την σπάνια συνύπαρξη με τον Μπάστερ Κίτον στα Φώτα της Ράμπας, αφεθείτε σε έναν κόσμο σχεδόν εξωπραγματικό, με μια λέξη που ζωγραφίζεται στα χείλη στο φινάλε των Μοντέρνων Καιρών. Smile.
