Υπάρχουν στιγμές που η οικογένεια μαζεύεται στον ίδιο χώρο αλλά δεν έχει απαραίτητα και τον ίδιο ρυθμό. Κάποιος ίσως να έλεγε ότι αυτές είναι και οι περισσότερες στιγμές. Διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικές αντοχές, διαφορετικές προσδοκίες από μια ταινία. Και από τη ζωή γενικότερα. Αυτές είναι οι στιγμές που χρειάζεσαι ιστορίες που να τους χωράνε όλους, ώστε να περιορίσεις και την πιθανότητα γκρίνιας. Ταινίες που βλέπονται μαζί, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς φωνές, χωρίς να κοιτάει κανείς το κινητό ήδη από το πρώτο δεκάλεπτο. 

Η Οικογένεια Μπελιέ είναι μια από εκείνες τις ταινίες που καταφέρνουν να είναι ταυτόχρονα αστείες και συγκινητικές, χωρίς να γίνονται ποτέ εύκολες. Η ιστορία μιας έφηβης που μεγαλώνει σε μια κωφή οικογένεια και ανακαλύπτει το ταλέντο της στο τραγούδι γίνεται αφορμή για να μιλήσει για την αγάπη, τη στήριξη αλλά και το δύσκολο βήμα της απομάκρυνσης. Είναι μια ταινία που απολαμβάνεται άνετα από μικρούς και μεγάλους και αφήνει στο τέλος μια γλυκιά αίσθηση κατανόησης. Δες την ταινία εδώ.

Στο Rita, η οικογένεια παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Ένα καλοκαίρι, δύο αδέλφια και μια καθημερινότητα που αλλάζει αθόρυβα. Η ταινία δεν εξηγεί πολλά και δεν υπερβάλλει. Παρατηρεί. Και ακριβώς γι’ αυτό λειτουργεί τόσο καλά ως οικογενειακή εμπειρία, γιατί επιτρέπει στον καθένα να δει κάτι διαφορετικό μέσα στην ίδια ιστορία. Είναι από αυτές τις ταινίες που ανοίγουν κουβέντες μετά τους τίτλους τέλους, χωρίς να το επιδιώκουν κι εσύ βρίσκεσαι να κάνεις ατελείωτες συζητήσεις μέχρι το πρωί. Δες την ταινία εδώ.

Το Και στις Καλύτερες Οικογένειες προσεγγίζει το θέμα πιο ανάλαφρα, με χιούμορ και κοινωνική σάτιρα. Δύο οικογένειες, φαινομενικά τακτοποιημένες, έρχονται αντιμέτωπες με μυστικά και αλήθειες που δεν λέγονται εύκολα. Είναι μια ταινία που σε κάνει να γελάς, αλλά αναγνωρίζεις και κάτι από την πραγματικότητα, ιδανική για να τη δεις με όλη την οικογένεια χωρίς να βαραίνει το κλίμα. Δες την ταινία εδώ.

Τέλος, η Πανσιόν θυμίζει ότι η έννοια της οικογένειας δεν περιορίζεται πάντα στους δεσμούς αίματος. Σε έναν οίκο ευγηρίας, άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους χτίζουν μια νέα, απρόσμενη κοινότητα. Με χιούμορ και τρυφερότητα, η ταινία μιλά για τη συντροφικότητα, τη φροντίδα και τη σημασία του να ανήκεις κάπου, σε κάθε ηλικία. Δηλαδή αν δεν θέλεις να δεις αυτή την ταινία με παππούδες, γιαγιάδες και γονείς, τότε μάλλον είσαι φτιαγμένος/η από πέτρα. Δεν εξηγείται αλλιώς. Δες την ταινία εδώ.