Κείμενο: Γιώτα Μπουγά*

Το επαρχιακό αεροδρόμιο ήταν πιο μικρό από ό, τι περίμενα. Βροχή απ’ έξω και στο εσωτερικό αναδυόταν μια μυρωδιά μούχλας, σαν οι τοίχοι να είχαν νοτίσει από καιρό.

Ποιος ταξιδεύει από εδώ; Ένας Businessman, μπροστά μου, τοποθετεί την ακριβή δερμάτινη ζώνη του στο καλαθάκι πριν τον έλεγχο, επιδεικνύοντας στον υπάλληλο την αστραφτερή και μεγάλη οθόνη του κινητού του.

Στην αίθουσα αναμονής, δυο φινετσάτες κυρίες συζητούν φωναχτά, προσπαθώντας να ισορροπήσουν πάνω στα ψηλοτάκουνα πέδιλα τους.

“Ο κόσμος στην πτήση θα είναι λιγοστός. Μια ολόκληρη σειρά για μένα. Γιατί, άραγε, μου έδωσαν τη μεσαία θέση;”

Από τα παράθυρο βλέπουμε ένα και μοναδικό αεροπλάνο να προσγειώνεται. Σαν αποκλεισμένοι ναυαγοί τρέξαμε όλοι προς την έξοδο, τείνοντας στους υπαλλήλους τα εισιτήριά μας.

Ελέγχουν το πάσο μου και μου λένε να προχωρήσω προς το αεροσκάφος που μας περιμένει. Ανεβαίνω τη σκάλα και κατευθύνομαι στη σειρά μου. Το παράθυρο πιασμένο. “Δεν πειράζει, μένει ο διάδρομος. Τη μεσαία θέση θα την αφήσουμε κενή… Γαμώτο, έρχονται κι άλλοι.”

-“Συγγνώμη, κάθεστε εδώ”, με ρωτά μια γυναίκα και ζητά την ακριανή θέση. Στριμώχνομαι στη μέση, ανοίγω το βιβλίο μου και περιμένω την απογείωση.

Η κυρία δίπλα μου δεν έχει ησυχία. Προσπαθεί να πείσει το μικρό γιο της ότι θα είναι ασφαλής, αν κάτσει στη θέση απέναντί της. Ο μικρός θέλει την αγκαλιά της.

Ξαφνικά, η θέση δίπλα μου αδειάζει. Μαμά και γιος μετακινούνται κι ένας φουριόζος πατέρας έρχεται να καλύψει το κενό.

“Συγγνώμη για την αλλαγή. Φοβάμαι τις πτήσεις και θέλω να είμαι κοντά στην οικογένειά μου. Διαβάστε εσείς, διαβάστε. Ελληνικά είναι; Κων-στα-ντί-νο Τζ… Αχ, συγγνώμη, συνεχίστε, συνεχίστε… Έχω πιει λιγάκι, μπορεί και να μυρίζω, αλλά φοβάμαι πολύ.”

Γελάω.

“Να κι εγώ διαβάζω για να χαλαρώσω.” Μου δείχνει ένα βιβλίο με νούφαρα στο εξώφυλλο και τίτλο σε γλώσσα που δεν αναγνωρίζω.

“Κρίμα που φοβάστε. Η θέα είναι εξαιρετική”, του λέω, καθώς βλέπω να παίρνουμε ύψος και να απομακρυνόμαστε από τη μικρή παραλιακή πόλη.

-Από που είστε, συνεχίζω την κουβέντα.
-Από τη Ρουμανία. Ήμουν στο Σαν Σεμπαστιάν για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. 
-Αα, κι εγώ από εκεί έρχομαι.
-Αλήθεια, λέει και δείχνει να ξαφνιάζεται.
-Πάτε και στη Θεσσαλονίκη για το Φεστιβάλ; 
-Ναι, ανελλιπώς κάθε χρόνο.
-Ναι, και μένα με καλούν συχνά. 
-Συγγνώμη, αλλά ως τι; 
-Είμαι σκηνοθέτης!

Στο Σαν Σεμπαστιάν είδα μια ρουμάνικη ταινία. “Λες να ήταν δική του;” Δεν χάνω χρόνο και τον ρωτάω. “Όχι, όχι, γυναίκα ηθοποιός και σκηνοθέτης. Για την πατριαρχεία δεν ήταν; Οι δικές μου ταινίες, βέβαια, είναι καλύτερες.” “Ναι, εε;”

Κοιτάει το βιβλίο μου. “Όταν τελειώσετε, να σας πω ένα ανέκδοτο για τις ελληνικές λέξεις που χρησιμοποιούμε στη Ρουμανία;” Θέλω δυο λεπτά να τελειώσω την παράγραφο.

-Στα ρουμάνικα έχουμε τη λέξη “τίκαλος”…
-Ελληνική μου ακούγεται;
-Χα, χα, σημαίνει ο χειρότερος μαλάκας.

Το λεξιλόγιό του στα αγγλικά είναι εξεζητημένο. “Με ποιον έχω πιάσει κουβέντα;”

-Στο Σαν Σεμπαστιάν πήγατε για δική σας ταινία; 
-Ναι, και μου λέει το ρουμάνικο τίτλο.

Ηχεί ένα καμπανάκι. Κρίμα, όμως, να του πω ότι δεν την ξέρω.

-Στη Θεσσαλονίκη έχω παρουσιάσει πολλές ταινίες μου. Με έχουν καλέσει κι ως μέλος της Επιτροπής. Πέρσι μου ανέθεσαν και μια μικρού μήκους για την καραντίνα. Παίζει κι ο γιος μου. Μου δείχνει το μικρό απέναντι και τον πειράζει με ένα αστείο στη γλώσσα τους.

Ντρέπομαι. Τα τελευταία χρόνια δεν έχω χάσει φεστιβάλ για φεστιβάλ. “Γιατί δε μου λέει κάτι;”
Τον αφήνω στην οικογένειά του κι επιστρέφω στο βιβλίο μου. Θα σκάσω.

“Πώς είπαμε ότι λέγεται η ταινία σας;” Μου λέει τον τίτλο στα ρουμάνικα. “Είναι καλύτερη από το δημιουργό. Να τη δείτε.”

“Έτσι δεν πρέπει;”, του απαντώ. “Η ταινία να είναι πάντα καλύτερη από το δημιουργό.” Γελάμε.

“Τί διαβάζετε;” Παίρνει το βιβλίο μου και προσπαθεί να διαβάσει φωναχτά τη σύνοψη στα ελληνικά. Πέφτει πάνω στη λέξη “ταινία” και του εξηγώ τι σημαίνει για να το μάθει.

-Ο αγαπημένος μου Έλληνας ποιητής είναι ο Ελύτης. Κι ο Καβάφης, φυσικά, αλλά και ο Δοξιάδης.

-Ορίστε;

-Στην Αθήνα τώρα έχετε Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Θα παίξουν και την ταινία μου, για μια μοναδική προβολή!

“Εεε, όχι. Αυτό πάει πολύ. Ποια είναι η ταινία του επιτέλους;” Έχω μαζί μου το πρόγραμμα και του το δείχνω. Ψάχνουμε μία μία τις σελίδες. Θέλω να δω τον τίτλο και το όνομά του γραμμένα.

-Δεν με έχουν, λέτε, μου είπαν ψέματα;
-Αποκλείεται, θα το βρούμε… Να, εδώ..
Είναι αυτός;;; Αυτός; ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ!!! ΑΥΤΟΣ!! Δεν μπορεί; Τόση ώρα κάθομαι δίπλα στη Χρυσή Άρκτο του Βερολίνου!

Αποκάλυψη μαζί με προσγείωση. Δίνουμε τα χέρια κι ελπίζουμε να συναντηθούμε σε κάποιο Φεστιβάλ.

*Η Γιώτα Μπουγά είναι δημιουργός του ταξιδιωτικού blog It Girl και μεγάλη σινεφίλ.