Πολλές φορές στην ιστορία του σινεμά τα κτίρια χρησιμοποιήθηκαν ως παράδειγμα για να τονίσουν ταξικές διαφορές. Το ίδιο φυσικά συνέβαινε και στη λογοτεχνία, όμως ο κινηματογράφος σχηματοποιήθηκε και ψήλωσε τον 20ο αιώνα, τον αιώνα δηλαδή που ψήλωναν παράλληλα και τα κτίρια, τα οποία φιλοξενούσαν περισσότερους ανθρώπους και προσφέρονταν ως πεδίο δράσης. Από το δυστοπικό Metropolis του Φριτζ Λανγκ φάνηκαν οι δυνατότητες του μέσου να μπορέσει να αναπαραστήσει ένα σχήμα κοινωνικής ιεραρχίας σε κάθετη μορφή, όπου ψηλότερα θα βρίσκονταν αυτοί που βρίσκονται ψηλότερα σε δύναμη και πλούτο.

Οι «από πάνω» λοιπόν κάθε κτιρίου μπορούσαν να παραλληλιστούν με τους «από πάνω» μιας κοινωνίας και αυτή η αναγωγή να χρησιμοποιηθεί σε διάφορες παραλλαγές ως και για πιο ανάλαφρα θεάματα. Που στη βάση τους δεν είναι καθόλου ανάλαφρα γιατί μπορεί να βασίζονται σε απωθημένα ως και σε φθόνο κάποιου που βλέπει τους από πάνω και σκέφτεται γιατί δεν βρίσκεται εκεί ο ίδιος.

Αυτά τα απωθημένα φαίνεται να τα γνώριζε καλά ο Καταλανός Σεσκ Γκέι (του «Τρούμαν») όταν έγραφε πρώτα για το θέατρο και μετά για το σινεμά μια κωμωδία δωματίου που περιείχε όλη την ένταση που πηγάζει από την ιεραρχία. Όχι μόνο την οικονομική, αλλά και αυτήν της εικόνας που σύμφωνα με το σύγχρονο πρότυπο ορίζει το τί είναι πετυχημένο και τί όχι. Το κείμενό του βασίζεται στην παραδοχή ότι ένα σύγχρονο ζευγάρι πιστεύει πως είναι καλά επειδή κρύβει τα προβλήματά του στην παροδική ασφάλεια της σιωπής, καθώς τα δύο μέλη του αρνούνται να τα παραδεχτούν φωναχτά. Μέχρι που ένα δείπνο με τους «από πάνω» βγάζει τα πάντα στην επιφάνεια.

Όσο τα δύο ζεύγη γνωρίζονται καλύτερα, τόσο μεγαλώνει το πρόβλημα με τους «από πάνω». Γιατί να είναι ομορφότεροι, πλουσιότεροι και να κάνουν κάθε βράδυ σεξ αναστατώνοντας τους από κάτω; Οι τελευταίοι (εξαιρετικοί οι Χαβιέ Καμάρα και Γκρισέλντα Σιτσιλιάνι) εκφράζουν σταδιακά τη ζήλια τους όμως όσο περνά η ώρα δείχνουν πως η όποια οργή απευθύνεται προς τους εαυτούς τους και ότι τελικά θα είχαν μάλλον τις ίδιες ανασφάλειες ακόμη και αν δεν υπήρχαν οι γείτονές τους.

Η μεταφορά του θεατρικού στο σινεμά μαρτυρά την επιτυχία του αλλά και την ανάγκη να ιδωθεί και από διεθνές κοινό, καθώς οι ρυθμοί, η αμηχανία και οι ανασφάλειες τέτοιων αντίστοιχων γευμάτων είναι κοινά στις μεγαλουπόλεις. Και πάντα ξεκινούν με την αναπόφευκτη σύγκριση των άλλων με τους εαυτούς μας. Αν βρίσκονται από κάτω, τα χαμόγελα πιστοποιούν τη μικροαστική ματαιοδοξία. Αν όμως βρίσκονται από πάνω, υπάρχει πρόβλημα.