Δεν υπάρχει τίποτα “κανονικό” στην ιστορία του “Normal People”. Ξεκίνησε ως μια από τις μεγαλύτερες λογοτεχνικές επιτυχίες των 10s, έγινε best-seller στις ΗΠΑ και καθιέρωσε τη Σάλι Ρούνεϊ ως την επιδραστικότερη συγγραφέα της γενιάς των millennials. Μετά την κυκλοφορία της τηλεοπτικής του μεταφοράς από το BBC το 2020 (στην οποία η Ρούνεϊ ήταν και συν-σεναριογράφος) κατέστη σαφές ότι επρόκειτο για ένα πολιτιστικό φαινόμενο άνευ προηγουμένου. 

Χωρίς μνημειώδη μπάτζετ ανά επεισόδιο, χωρίς επικές διαστάσεις, με δύο σκηνοθέτες προερχόμενους από τον ανεξάρτητο κινηματογράφο (ο ένας εκ των οποίων είναι ο Lenny Abrahamson του οσκαρικού “Room”) και δύο άγνωστους ηθοποιούς (ερμηνευτικό ντεμπούτο του Πολ Μέσκαλ!), το “Normal People” κατάφερε να γίνει η πιο επιτυχημένη σειρά του 2020, όταν, εν μέσω της πανδημίας, το μόνο που θέλαμε ήταν να νιώσουμε λίγο “κανονικοί άνθρωποι”. 

Η ιστορία είναι γνωστή. Ο Κόνελ (boy) γνωρίζει (meets) τη Μαριάν (girl) στο σχολείο όπου ο πρώτος είναι αθλητικός, δημοφιλής και από μονογονεϊκή οικογένεια της εργατικής τάξης και η δεύτερη απόμακρη, αντιδραστική παρίας από πλούσια οικογένεια. Η μητέρα του Κόνελ εργάζεται ως οικιακή βοηθός στο σπίτι της Μαριάν και οι δύο έφηβοι έρχονται κοντά ξεκινώντας μια σχέση που αποφασίζουν να κρατήσουν κρυφή για να μην επηρεάσει το κοινωνικό στάτους του Κόνελ στο σχολείο. Όταν και οι δύο περάσουν στο φημισμένο πανεπιστήμιο Τρίνιτι του Δουβλίνου, οι ισορροπίες θα αλλάξουν: η Μαριάν θα ταιριάξει αμέσως στο κοινωνικό γίγνεσθαι της φοιτητικής ζωής ενώ ο Κόνελ θα νιώσει αποκομμένος και θα απομονωθεί.

Η σειρά παρακολουθεί αυτό το αδιόρατο νήμα που ενώνει συχνά τους ανθρώπους που συναντιούνται σε τόσο κομβικές στιγμές στη ζωή τους και ενηλικιώνονται μαζί (ακόμα και όταν δεν είναι “μαζί”, ίσως και περισσότερο τότε) και αποτυπώνει με ωμή ειλικρίνεια και ευθύτητα τη σχέση δύο ανθρώπων που πασχίζουν να επικοινωνήσουν ο ένας στον άλλο αυτό που πραγματικά νιώθουν, χωρίς ποτέ να το καταφέρνουν στ’αλήθεια. Αυτά τα κενά στην επικοινωνία, οι άβολες σιωπές και οι αλλεπάλληλες παρεξηγήσεις συνυπάρχουν με ηλεκτρισμένα βλέμματα και αβίαστη τρυφερότητα, σε μια αφήγηση που μοιάζει με θραύσματα αναμνήσεων αυτών των μικρών στιγμών που είναι τόσο σημαντικές όσο και ασήμαντες. Έκει είναι το μέρος όπου τρυπώνει το Normal People. Σε όλα αυτά που είναι πολύ μικρά για τις μεγάλες ρομαντικές ιστορίες αλλά τόσο αληθινά ώστε να βρούμε όλοι κάτι δικό μας στον Κόνελ και τη Μαριάν.

Και στο τέλος, πάντα κάποιος λέει “I’ll go” και πάντα κάποιος απαντάει “and I’ll stay”.