Η πρώτη κινηματογραφική συνεργασία των Angel Saft και Novel 729 μας ταξιδεύει στα βιώματα των ηρώων της (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Φλομαρία Παπαδάκη ηγούνται του καστ), ζωντανεύοντας μια τρυφερή ιστορία για τη δύναμη της ψυχοθεραπείας. Μια ηχηρή υπενθύμιση πως ακόμη και τα βαθύτερα τραύματα μπορούν να επουλωθούν, όταν μοιράζονται.

Η ταινία ακολουθεί νεαρούς ανθρώπους που μοιράζονται τα βαθύτερα και πιο καθοριστικά βιώματά τους – φόβους, τραύματα, ανασφάλειες – καθώς μέσα από την αλληλεπίδραση επιχειρείται μια μορφή κάθαρσης και συνειδητοποίησης. Η δομή αυτή, με διαλόγους ομαδικής συνεδρίας να οδηγούν την καθαρά λεκτική “δράση”, δίνει στο «Βίωμα» ένα δεύτερο, πολύ σημαντικό επίπεδο δράσης και ερμηνείας: εκείνο όπου η ταινία γίνεται ένας καθρέφτης. Μπροστά στους ήρωες, αλλά μπροστά και στον θεατή.

Στη διεύθυνση φωτογραφίας ο Manu Tilinski δημιουργεί μια οπτική αφήγηση με flow όπου αυτό που προέχει είναι τα πρόσωπα και οι ιστορίες τους. «Έπρεπε να δημιουργηθεί ένα απλό σύμπαν, το οποίο να υποστηρίζει την αφήγηση και τη ροή των χαρακτήρων, ενώ ταυτόχρονα να καθορίζει τον χώρο και τον τόνο της ομαδικής μας συνεδρίας», εξηγεί ο ίδιος. «Επιπλέον, με τις μεταβάσεις στις εμπειρίες των ασθενών, στοχεύσαμε να δημιουργήσουμε έναν εσωτερικό ρυθμό που θα αναφερόταν στο μοντάζ της ταινίας και θα επέτρεπε στον θεατή να απορροφήσει τα λόγια».

Μαζί με τη σκηνογραφία της Δάφνης Λαρεντζάκη, συνεισφέρουν στο να δημιουργηθεί ένας χώρος που αντανακλά την εσωτερική συναισθηματική κατάσταση των ηρώων – όπως ερμηνεύονται από ένα εξαιρετικό καστ όπου ανάμεσα σε άλλους συναντάμε τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και τη Φλομαρία Παπαδάκη.

ΤΟ «ΒΙΩΜΑ» ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ANGEL SAFT

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Angel Saft, συνδέει το «Βίωμα» με κάτι το βαθιά προσωπικό. Σαν πραγματική ανάγκη:

«28 Απριλίου 2023, η πρώτη μέρα που ξεκίνησα τη θεραπεία με αντικαταθλιπτικά για τη διαγνωσμένη διαταραχή άγχους με χαρακτηριστικά OCD. Για πολλά χρόνια αρνιόμουν να δεχτώ ότι μπορεί να πάσχω από κάτι σοβαρό και ήμουν πολύ φοβισμένος και ντροπαλός για να ζητήσω βοήθεια. Η μοναξιά που νιώθεις κατά τη διάρκεια του άγχους και της κατάθλιψης καθορίζει μια κοινωνική δυσλειτουργία που αποτελεί εμπόδιο σε όλους τους τομείς της ζωής: καριέρα, σχέσεις, αυτοεκτίμηση. Έπρεπε να βρεθώ με την πλάτη στον τοίχο για να ξεκινήσω τελικά αυτό το θεραπευτικό ταξίδι, αφού ήμουν 12 χρόνια σκλάβος του εαυτού μου.

Συνειδητοποιώντας ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί, αλλά όλοι έχουμε τις ίδιες υπαρξιακές ανησυχίες, εκφράζουμε τους φόβους μας μέσω διαφορετικών συμπτωμάτων. Αυτή η ταινία μικρού μήκους εμβαθύνει στις εμπειρίες της ζωής μέχρι την παιδική ηλικία, από όπου συνήθως προέρχονται όλα.

Κατά τη διάρκεια της ομαδικής θεραπείας, συνήθιζα να φαντάζομαι το σκηνικό κάθε εμπειρίας που εκφραζόταν με λόγια μέσα από τα ανείπωτα. Τελικά, ταυτιζόμουν με τις συναισθηματικές αναμνήσεις. Η μετατροπή μιας στιγματιστικής εμπειρίας σε λόγια είναι κινηματογραφικά δύσκολη για μένα. Ωστόσο, τα ζητήματα ψυχικής υγείας θα απασχολούν πάντα το μυαλό, την ψυχή και τους φανταστικούς χαρακτήρες μου. Εξελίσσομαι και θεραπεύομαι μέσω της θεραπευτικής διαδικασίας και αυτό με έκανε να αποφασίσω ότι ήταν ο καλύτερος και πιο προσωπικός λόγος για έμπνευση και δημιουργία για την πρώτη μου ταινία μικρού μήκους.

28 Απριλίου 2024, τελευταία ημέρα της θεραπείας με αντικαταθλιπτικά - Εξαγάγω την (σχεδόν) τελική έκδοση της ταινίας «Βίωμα». Μαζί με τους συνεργάτες μου Ανδρέα Κατσένη στην παραγωγή, Novel και Γιώργο Ζαφειρόπουλο  στο σενάριο, οι οποίοι είναι θεραπευτές και καλλιτέχνες, αποφασίσαμε να γυρίσουμε αυτή την ταινία για να δείξουμε στον κόσμο τι συμβαίνει σε μια ομαδική θεραπευτική συνεδρία: μοιράζονται σκοτεινές σκέψεις σχετικά με το άγχος, την κατάθλιψη, τον θυμό, την ενοχή και τη ντροπή σε ένα ασφαλές περιβάλλον και τελικά αισθάνονται λιγότερο μοναχικοί.

Είναι δεδομένο ότι τέτοια συναισθήματα δεν έχουν ηλικιακό περιορισμό, ωστόσο, σε αυτό το σύμπαν δίνεται προτεραιότητα στους νέους ανθρώπους. Ειλικρινά ελπίζουμε ότι αυτή η ταινία θα ενθαρρύνει όσους μπορούν να ταυτιστούν με αυτήν να αναζητήσουν θεραπεία.

Μοιραζόμαστε = νιώθουμε λιγότερο μοναξιά».