«Είμαστε το ίδιο άτομο. Ένας άνθρωπος, τέσσερα μάτια. Αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε ταινίες μαζί.»
Θυμίζοντας σκοτεινούς παραμυθάδες όπως οι αδερφοί Γκριμ, οι Νταρντέν ξεκίνησαν ως δημιουργοί ντοκιμαντέρ (κάτι που μπορεί κάποιος να υποψιαστεί αν παρακολουθήσει τη μετέπειτα φιλμογραφία τους), χρηματοδοτώντας την πρώτη τους δουλειά με βάρδιες στο τοπικό εργοστάσιο τσιμέντου, ενώ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘70 γύρισαν τηλεοπτικές ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού για τις απεργίες και την ανεργία, τους Πολωνούς εξόριστους και τους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Η θεματική αφοσίωσή τους στον άνθρωπο, στον ρεαλισμό, στο περιθώριο της ζωής, στην κρίση – είτε αυτή είναι οικονομική, είτε κοινωνική, είτε απλώς ανθρώπινη – είναι εμφανής σε ολόκληρο το χαμηλών τόνων, άκρως πολιτικό σινεμά τους, που υπηρετούν ως γνήσιοι κοινωνικοί σταυροφόροι. 35 χρόνια μετά την πρώτη τους ταινία μυθοπλασίας και δεκάδες διακρίσεις στις Κάννες ανά τα χρόνια, οι Νταρντέν συνεχίζουν να έχουν μια τόσο ξεκάθαρη κινηματογραφική ταυτότητα, που ένα πλάνο αρκεί για να τους αναγνωρίσεις πίσω από τις κάμερες.
Αφιερώνουμε αυτές τις ημέρες στο σινεμά των αδερφών Νταρντέν, και βλέπουμε πέντε σημαντικές ταινίες της φιλμογραφίας τους.
Το Παιδί με το Ποδήλατο (The Kid with a Bike, 2011)
