Ο πιο ανθεκτικός από τους σκηνοθέτες της Νουβέλ Βαγκ, ο Ερίκ Ρομέρ είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Άργησε σχετικά με άλλους να ξεκινήσει την καριέρα του, αλλά συνέχιζε μέχρι και τις αρχές του 21ου αιώνα να παράγει με σταθερότητα το είδος των έξυπνων και κομψών ιστοριών που τον έκαναν τελικά διάσημο.

Κι αν για τα αιώνια καλοκαίρια του έχουμε ήδη μιλήσει, καθώς και για τις ταινίες που τον έφεραν στην κορυφή του κινηματογραφικού κόσμου, έχει ενδιαφέρον να ρίξουμε μια ματιά στο πώς έφτασε ως εκεί. Τι προηγήθηκε. Η επιτυχία δεν ήταν άμεση για τον Ρομέρ. Ξεκίνησε πιο αργά, κι η πρώτη του ταινία δεν ήταν εμπορική επιτυχία στην εποχή της. Όμως, αγαπητή στον κύκλο του ευρωπαϊκού σινεμά, επανεκτιμήθηκε και αγαπήθηκε από ανθρώπους σαν τον Γκοντάρ και τον Φασμπίντερ πριν βρει τη θέση της ανάμεσα στα ρομερικά classics.

Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τον Αστερισμό του Λέοντα; Όχι απλά την πρώτη, αλλά την πιο ξεχωριστή ταινία ανάμεσα σε όλη τη φιλμογραφία του Ρομέρ;

Ένας άντρας, η πόλη, και η μοίρα

Η ταινία ακολουθεί έναν νεαρό μουσικό τον οποίο περισσότερο τον ζουν οι γύρω του παρά ζει ο ίδιος. Μαθαίνει πως η πλούσια θεία του πεθαίνει και υποθέτει πως θα κληρονομήσει την μεγάλη περιουσία της. Στήνει μεγάλο πάρτυ μέσω δανεικών και ζει στιγμιαία σαν βασιλιάς. Όταν όμως μαθαίνει πως η περιουσία πάει σε έναν ξάδερφο, βυθίζεται στην απόγνωση. Όμως αυτή δεν είναι η τελευταία ανατροπή που του επιφυλάσσει η μοίρα.

Η πλοκή αφορά την τύχη και τη μοίρα, με τον ίδιο τον τίτλο να αναφέρεται στον αστερισμό του λέοντα κάτω από τον οποίο ο πρωταγωνιστής υποστηρίζει πως έχει γεννηθεί. Τι διαφορά μπορεί να κάνει ένα 24ωρο στη γέννηση, καθορίζοντας μια ολόκληρη ζωή; Τεράστια: Το παραμικρό γεγονός εξάλλου μπορεί να φέρει τη ζωή μας τούμπα. Η ταινία ακολουθεί δίχως ενοχές την δίχως κατεύθυνση διαδρομή του τυχερού(;) της ήρωα, ένα είδος κεντρικού χαρακτήρα που δε συναντάμε συχνά στη μετέπειτα διαδρομή του σκηνοθέτη.

Γυρισμένο το ‘59, κυκλοφόρησε το ‘62

Η ταινία γυρίστηκε στο Παρίσι το καλοκαίρι του ‘59, με τον Ρομέρ να κινηματογραφεί την πόλη ως ενός είδους μπουντρούμι που όλο και περισσότερο φυλακίζει τον ήρωα. Η ματιά αυτή έχει τεράστιο ενδιαφέρον, ειδικά σε σχέση με τα όσα θα ακολουθήσουν. Ένας από τους λόγους που ενδεχομένως παρατηρούμε αυτή τη στυλιστική και θεματική απόσταση ανάμεσα στον «Λέοντα» και στο μετέπειτα έργο του Ρομέρ, είναι η χρονική απόσταση ανάμεσά τους.

Το φιλμ τελικά κυκλοφόρησε το ‘62 και αποτέλεσε εμπορική αποτυχία, ενώ χρόνια αργότερα εμφανίστηκαν και κάποιες παραλλαγμένες βερσιόν από διανομείς, τις οποίες ο Ρομέρ αποκήρυξε. Για 8 χρόνια μετά την ταινία ο Ρομέρ προτίμησε να εστιάσει σε μικρού μήκους έργα καθώς και στα Cahiers du Cinema, πριν επιστρέψει με τη «Συλλέκτρια» και τις Six Moral Tales του, προς τα τέλη των ‘60s. Μπαίνοντας πια σε μια άλλη ρότα με τις εικόνες και το σινεμά του.

Ο Γκοντάρ ήταν εξαρχής μεγάλος φαν

Το 1962 ο Γκοντάρ έβαλε τον «Αστερισμό του Λέοντα» στο τοπ-10 της χρονιάς, συγκεκριμένα στη θέση #5. Μία θέση πιο κάτω, στην 6η, έχει τοποθετήσει την κλασική ταινία του ίδιου, «Ζούσε τη Ζωή της». Θρύλος.

Κι ο Φασμπίντερ το ίδιο

Το πρώτο μικρού μήκους φιλμ του Φασμπίντερ, το «Der Stadtstreicher» του 1966, αντλεί έμπνευση από το ντεμπούτο του Ρομέρ.

Όλα έγιναν αργά

Ο Ρομέρ άργησε γενικώς να μεταπηδήσει στη σκηνοθεσία. Ξεκίνησε ως δάσκαλος κι αργότερα δημοσιογράφος. Έγραφε ιστορίες αλλά και ήταν υπεύθυνος για πολλά κείμενα κινηματογραφικής θεωρίας, ενώ έτρεχε για χρόνια τα Cahiers du Cinema, από το ‘57 ως το ‘63, την ώρα που πολλοί συνεργάτες του όπως ο Γκοντάρ κι ο Τρυφώ ξεκινούσαν την σκηνοθετική καριέρα τους.

Ο Ρομέρ γύρισε την πρώτη του μικρού μήκους το 1950 αλλά η ευρεία επιτυχία ήρθε κάτι λιγότερο από 20 χρόνια αργότερα. Διαβόητα ιδιωτικός, λίγα πράγματα είναι γνωστά για τα προσωπικά του ζητήματα- ακόμα και το όνομά του είναι ψευδώνυμο (Ερίκ από τον φον Στρόχαϊμ και Ρομέρ από τον pulp νοβελίστα Σαξ Ρομέρ). Έκανε γυρίσματα στα γρήγορα, σε location, και ακόμα και σε πρεμιέρες των ταινιών του εμφανιζόταν συχνά μεταμφιεσμένος. Δεν έδινε συνεντεύξεις σε Φεστιβάλ. Αυτό που τον ένοιαζε ήταν να παραμένει σχετικά ανώνυμος, για να μπορεί να κάνει τη δουλειά του γρήγορα, αποτελεσματικά και απρόσκοπτα.

Τελικά αυτή η διάθεσή του, είναι που αν μη τι άλλο μοιάζει να ενώνει τα πάντα. Όλη του τη διαδρομή, από όταν ήταν συγγραφέας και κριτικός μέχρι όταν εξελίχθηκε σε ιδιάζουσα φυσιογνωμία της Νουβέλ Βαγκ. Κι από τον «Αστερισμό του Λέοντα» μέχρι τις καλοκαιρινές ιστορίες που μετέπειτα καθόρισαν τόσο την καριέρα του, όσο και το ευρωπαϊκό σινεμά.