Στις 31 Οκτωβρίου του 1992 οι τηλεθεατές του BBC θα αντίκριζαν στις οθόνες τους κάτι αληθινά ανατριχιαστικό. Ο Μάικλ Πάρκινσον, ο θρυλικός παρουσιαστής του ομώνυμου βρετανικού talk show, μαζί με μια ομάδα επίλεκτων δημοσιογράφων του καναλιού αλλά και ειδικών επιστημόνων, κάνουν ρεπορτάζ live από ένα σπίτι στο Βόρειο Λονδίνο όπου παρατηρείται έντονη παραφυσική δραστηριότητα. Στην οθόνη, εμφανίζεται το νούμερο του τηλεφωνικού κέντρου του BBC και οι θεατές ενθαρρύνονται να μοιραστούν τις δικές τους επαφές με το «επέκεινα». Όσοι καταφέρουν να πιάσουν γραμμή, θα εκφράσουν πανικόβλητοι τη δυσαρέσκειά τους για το εξωφρενικό πρόγραμμα, ένας εφημέριος θα προτρέψει τους συντελεστές σε εξορκισμό και ένας νεαρός τηλεθεατής θα οδηγηθεί στην αυτοκτονία του.

Κι όλα αυτά γιατί ο σεναριογράφος Στίβεν Βολκ και η σκηνοθέτρια Λέσλι Μάνινγκ είχαν μια ιδέα. Εμπνευσμένοι από τη διαβόητη ραδιοφωνική μετάδοση του «Πολέμου των Κόσμων», του Χ. Τζ. Γουέλς από τον Όρσον Γουέλς, που οδήγησε σε μαζικό πανικό τις ΗΠΑ το 1938, αλλά και από τη διάσημη υπόθεση του «Poltergeist του Ένφιλντ», πρότειναν στο BBC μια τηλεταινία που θα προσομοίαζε σε live τηλεοπτική εκπομπή αλλά θα ήταν πέρα για πέρα μυθοπλαστική. Η πρώτη found footage ταινία τρόμου στην Ιστορία του σινεμά (και της τηλεόρασης), που θα άνοιγε το δρόμο στα Paranormal Activity, Blair Witch Project και Late Night with the Devil αυτού του κόσμου, παρά τους ξεκάθαρους τίτλους αρχής και τις προειδοποιήσεις του καναλιού, κατάφερε να πείσει τους βρετανούς τηλεθεατές ότι ήταν αληθινή, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Θερμικές κάμερες, live ρεπορτάζ, συνεντεύξεις με υποτιθέμενους γείτονες, μαρτυρίες που ήθελαν το μοχθηρό πνεύμα του «Pipes» να στοιχειώνει τους κατοίκους του λονδρέζικου προαστίου και ένα άκρως ανατριχιαστικό φινάλε, συνέθεταν αυτή την εξαιρετικά επιδραστική ταινία τρόμου, που για μια νύχτα δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου μυθοπλαστική. Για μια νύχτα, χιλιάδες Βρετανοί πίστεψαν ότι έβλεπαν τους αγαπημένους τους παρουσιαστές της τηλεόρασης (διαβολική επιλογή ο Πάρκινσον, ο πιο αγαπητός παρουσιαστής της εποχής) να αντικρίζουν φαντάσματα live με την κάμερά τους. Το αποτέλεσμα; τρομαγμένα τηλεφωνήματα, η τραγική αυτοκτονία ενός νεαρού που νόμιζε ότι άκουγε τον «Pipes» στους σωλήνες του σπιτιού του και μια καταχώρηση στο British Medical Journal, σχετικά με το μετατραυματικό στρες που προκάλεσε η μοιραία νύχτα σε παιδιά ηλικίας έως 10 ετών που είχαν την ατυχία να βρίσκονται μπροστά στις τηλεοράσεις τους.

Το «Ghostwatch» άφησε το στίγμα του στη σύγχρονη βρετανική ιστορία, παρόλο που παρέμεινε άγνωστο έξω απ’τα σύνορα του νησιού. Το BBC μέχρι και σήμερα δεν έχει κάνει επαναληπτική προβολή της, γεγονός που συντελεί ακόμα περισσότερο στην μυθοποίηση και την καλτ λατρεία της από τους απανταχού φαν του σινεμά τρόμου. Αν μας ρωτάτε, το πρώτο πράγμα που θα κάναμε αν το ταξίδι στον χρόνο καθίστατο ποτέ εφικτό, θα ήταν να ταξιδέψουμε σε εκείνο το καταραμένο βράδυ του 1992 και να ακούσουμε για πρώτη φορά τον «Pipes» να χτυπάει τους σωλήνες του σπιτιού στο Φόξχιλ Ντράιβ. Μέχρι να γίνει αυτό, σας προτείνουμε να πατήσετε play με δική σας ευθύνη. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποιήσαμε.