Ο Κλοντ Σοτέ ξεκίνησε την καριέρα του στα μέσα της δεκαετίας του ‘50 και την τέλειωσε περίπου 40 χρόνια αργότερα. Αν και στο μεγαλύτερο μέρος αυτής είχε την ευχέρεια να δουλέψει με τους κορυφαίους ηθοποιούς της χώρας του, έμεινε έξω από ρεύματα - δεν είχε σχέση για παράδειγμα με τη nouvelle vague - και ακολούθησε έναν κάπως πιο μοναχικό δρόμο, παρατηρώντας κατά βάση αστούς, συχνά πληγωμένους ή μπερδεμένους από τα ερωτικά τους δράματα.

Χωρίς να ενδιαφέρεται για τη λογοτεχνική προσέγγιση σε αντίστοιχα προβλήματα που έφερε στο γαλλικό σινεμά ο Ρομέρ, ο Σοτέ προχώρησε σε πιο λυρικές απόπειρες οι οποίες προέκυπταν από το γεγονός ότι οι άνδρες ήρωες των ιστοριών του έμοιαζαν συχνά ως alter ego του. Από τον Μισέλ Πικολί και τον Ιβ Μοντάν ως τον φρέσκο τότε Ντανιέλ Οτέιγ, όλοι τους σπουδαίοι ηθοποιοί και παράλληλα διαφορετικές εκφάνσεις ενός ατόμου. Στη δεκαετία του ‘70 οι ήρωές του πλαισιώθηκαν από τη Ρόμι Σνάιντερ που με τις ερμηνείες της σε ταινίες όπως τα «Γεγονότα της Ζωής» και την «Απλή Ιστορία» διεύρυνε τον μύθο της. Ίσως και ο ίδιος ο Σοτέ πίστευε πως δύσκολα θα συναντούσε στην συνέχεια της καριέρας του μια ηθοποιό που θα τον συγκινούσε τόσο, μέχρι τη στιγμή που βρέθηκε στον δρόμο του η Εμανουέλ Μπεάρ.

Όταν η Μπεάρ, στην ανατολή της καριέρας της, συνάντησε τον Κλοντ Σοτέ, ο τελευταίος είχε σχετικά λίγες και όχι πολύ προσοδοφόρες σκηνοθετικές δουλειές, με την καριέρα του να μοιάζει να τελειώνει, έχοντας και ο ίδιος πει τα περισσότερα που είχε πει κυρίως στα 70s. Η συνύπαρξή της με τον Ντανιέλ Οτέιγ στην «Καρδιά του Χειμώνα», δεν ήταν η πρώτη. Ζευγάρι ήδη στη ζωή, είχαν συνεργαστεί άλλες τρεις φορές μέχρι τότε, όμως εδώ με την καθοδήγηση του Σοτέ πέτυχαν ερμηνείες που έμειναν στις καλύτερες της καριέρας τους. Η ταινία ξανάφερε τον σκηνοθέτη στα μεγάλα βραβεία (Αργυρός Λέοντας στη Βενετία και Βραβείο Σκηνοθεσίας στα Σεζάρ) και η Μπεάρ τον ακολούθησε στην τελευταία του ταινία, η «Νέλλη και ο κύριος Αρνώ» του 1995 που αποτέλεσε ένα ιδανικό κύκνειο άσμα. Ο Μισέλ Σερό ήταν το τελευταίο alter ego του Σοτέ, το ζευγάρι στην ταινία έμοιαζε με παραλληλισμό της σχέσης δημιουργού και ηθοποιού, με τους δύο να έχουν μια διαφορετική αντίληψη για τον χρόνο και εν μέρει για τη ζωή - του ενός άλλωστε έφτανε στο τέλος.

Η ταινία έδωσε ξανά στον Σοτέ το γαλλικό Σεζάρ για Καλύτερη Σκηνοθεσία και έληξε ένδοξα την καριέρα του. Ο ίδιος, όπως και ο κύριος Αρνώ, είχε όντως λίγο χρόνο καθώς πέθανε το 2000. Οι ταινίες του όμως παραμένουν αγέραστες.