Σε συνέντευξή τους στον Θοδωρή Δημητρόπουλο και στο news247.gr, ανάμεσα στις εξωφρενικές ιστορίες από τα γυρίσματα, ο Γιώργος Γούσης, η Έλενα Τοπαλίδου και ο Γιώργος Κουτσαλιάρης αφηγούνται τη φρίκη της χαμένης σκηνής από μια μέρα γυρίσματος μέσα σε βαρύ χειμωνιάτικο κρύο:

Γούσης: Κάνουμε ζεστό ντους, παραγγέλνουμε σουβλάκια, τρώμε, μια χαρά όλοι ευτυχισμένοι…
Κουτσαλιάρης: …και βάζουμε να δούμε το υλικό, όπως κάθε μέρα.
Γούσης: Κι είναι αυτή η σκηνή, που η κασέτα παίζει ένα δευτερόλεπτο, δεύτερο δευτερόλεπτο και μετά μπλε. Μπλε. Όλη η κασέτα δείχνει ένα μπλε στην οθόνη. Κι εμείς έχουμε παγώσει όλοι.
Τοπαλίδου: Εκτός από μένα που δεν ξέρω γιατί είναι πρόβλημα που δείχνει μπλε. [γελάνε] Ο Γιώργος έγειρε, οι άλλοι δεν μιλούν, τίποτα εγώ. Ο Αντώνης πάει έξω να κάνει τσιγάρο, πάω και του λέω, Τι έγινε; Μου λέει: Απλά δεν τράβηξε η κάμερα τίποτα.
Γούσης: Πέφτει νεκρική σιωπή. Και δεν ξέρει κανείς τι φταίει, γιατί δεν φταίει κανείς. Και το βασικότερο, χάνουμε την εμπιστοσύνη στην κάμερά μας. Από αύριο, τι θα κάνουμε;

Ο Γιώργος Γούσης αφηγείται στον Γιάννη Καντέα-Παπαδόπουλο και στο Αθηνόραμα το πώς γεννήθηκε ο ρόλος της Έλενας
Εκείνη την περίοδο, συνομιλώντας με την Έλενα, είχε αρχίσει να μου μοιράζεται ιστορίες από τη ζωή της. Σε μία από αυτές τις συζητήσεις ανέφερε ότι μία φορά που είδε τον εαυτό της σε αντανάκλαση δεν τον αναγνώρισε. Η συγκεκριμένη ατάκα, η οποία μπήκε και στην ταινία, έφερε την ιδέα μιας γυναίκας σε φυγή γύρω από την οποία μπορούσε να στηθεί το road movie που θέλαμε.

Η Έλενα Τοπαλίδου μιλά στην Ελίνα Δημητριάδη για το περιοδικό Κ σχετικά με τον… αρκετό; αυτοσχεδιασμό στην ταινία
Τι αρκετός; Δεν υπήρχε ούτε μία λέξη που να ξέρουμε ότι θα πούμε! Πριν φύγω για Κεφαλονιά, είχα πει στον Γιώργο ότι δεν θα μπορέσω να βγάλω κιχ, ότι θα ντρέπομαι, και ο Γιώργος μού είχε πει ότι δεν πειράζει, θα μιλάει ο Αντώνης μόνο, έλα και βλέπουμε. Είναι και ο Αντώνης σπουδαίος ή ο Νίκος, ο συγκλονιστικός ντόπιος Κεφαλονίτης που συναντάμε στην εκκλησία και λέει την ατάκα: «Α, ρε Θεέ, ανάσκελα κοιμάσαι μόνο; Γύρνα και λίγο μπρούμυτα!».

…και στο Vice και στην Ντιάννα Βασιλείου για τον Αντώνη (της ζωής και της ταινίας)
Η Έλενα σαν να ήθελε να καθρεφτιστεί στα νέα πράγματα που ζούσε και στο πρόσωπο του Αντώνη για να πάρει από εκεί την πληροφορία, επειδή δεν άντεχε να βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Έφτιαχνε τον εαυτό της ξανά από αυτό που της έδινε πίσω ο Αντώνης, από την αποδοχή του. Ένιωθε τρομερή ανακούφιση με τον τρόπο που ο Αντώνης τής καθρέφτιζε τον εαυτό της. Ο Αντώνης το κάνει αυτό και στη ζωή μας. Απ’ όταν τον γνώρισα, με έκανε να νιώθω πολύ ξεχωριστή.

Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος στη Ζωή Δημητρίου για το Provocateur
Οι ήρωες θέλουν να ξεφύγουν από την πραγματικότητά τους, ψάχνοντας αφορμές να παρατείνουν όσο μπορούν την τυχαία τους συνάντηση. Όποιος κι αν είσαι, όσο άνετη ή όχι μοιάζει η ζωή σου, υπάρχει πάντα μια καθημερινότητα που αργά ή γρήγορα θα σου γίνει ανυπόφορη. Το να την διακόψεις ή να αρχίσεις να την φιλτράρεις μέσα από τα μάτια ενός άλλου ανθρώπου, είναι μια κάποια λύση.

Ο Γιώργος Γούσης μιλά στον Πάνο Γκένα και στο cinemagazine.gr για το πόσο επηρέασε η εμπειρία που έχει στα κόμικ το γύρισμα της ταινίας.
Να μην αφήνεις τον χρόνο να τρέχει. Αυτό νομίζω πως ήρθε από τα κόμικ στην ταινία, γιατί στα κόμικ μαθαίνεις να συμπυκνώνεις τις ατάκες και τις σκηνές. Αποφασίσαμε παρέα με τον Διευθυντή Φωτογραφίας μου, τον Γιώργο Κουτσαλιάρη, το στήσιμο των σκηνών και το μοντάζ τους. Στο κόμικ κάνεις το ντεκουπάζ πριν ζωγραφίσεις, οπότε και στο κάδρο ήξερα ακριβώς τι χρειαζόμουν. Αλλά πιστεύω πως αυτό είναι κάτι που έρχεται με την τριβή. Ένα ακόμη στοιχείο που έχουν τα κόμικ και το κρατήσαμε εδώ είναι πως οι δυο χαρακτήρες μας φορούν μία στολή. Η Έλενα και ο Αντώνης είναι ντυμένοι με συγκεκριμένα ρούχα και δεν αλλάζουν στην πορεία.

…και στον Γιάννη Ζουμπουλάκη για το Βήμα
Πριν κάνουμε την ταινία, είχαμε τραβήξει με την ίδια MiniDV κάμερα ένα βίντεο κλιπ, στο οποίο ανακαλύψαμε πως η εικόνα που παράγει έχει ένα πολύ ιδιαίτερο αισθητικό αποτέλεσμα, αρκετά ιμπρεσιονιστικό, αλλά και «ταξιδιάρικο» θα έλεγα, το οποίο ταίριαζε αρκετά σε ένα road movie. Ταίριαζε απόλυτα και στα ελάχιστα χρήματα που είχαμε στην διάθεση μας για να κάνουμε την ταινία. Έτσι, αρχίσαμε να δουλεύουμε πάνω σε αυτό και τις υπόλοιπες επιλογές, όπως το location, το φως, τα ρούχα, τα σκηνικά κτλ. Μια βασική αναφορά που είχαμε στο μυαλό μας για το χρώμα ήταν από το έγχρωμο κομμάτι της ταινίας «Ελεγεία του Έρωτα», του Ζαν Λικ Γκοντάρ.

…ενώ περιγράφει με δυο λόγια το κλειδί της ταινίας, στον Δημήτρη Πάντσο για το popaganda.gr
Είναι μια ταινία για την αδιόρατη δύναμη της συντροφιάς. Αυτοί μαγνητίζονται ο ένας από τον άλλο και αυτό το νησί, αυτός ο χώρος, είναι ένα μαγνητικό πεδίο γι’ αυτούς. Τα δυο αντίθετα φορτία που τα φέρνει κοντά. Είναι αυτό που λέμε καμιά φορά, όλα θα ήταν καλύτερα αν είχαμε λίγη καλή παρέα.