O Μορίς Πιαλά αποτελεί μια ολότελα ιδιάζουσα περίπτωση στην ιστορία του γαλλικού σινεμά. Κέρδισε έναν από τους πιο επεισοδιακούς Χρυσούς Φοίνικες στα χρονικά των Καννών, όπου η αντίδραση του στα γιουχαΐσματα του κοινού κατά την παραλαβή του βραβείου για το «Κάτω Από τον Ήλιο του Σατανά» ήταν η ιστορική πλέον δήλωση «Ούτε εγώ σας χωνεύω!». Ήταν κατά τις φήμες δύστροπος, απαιτητικός και αυστηρός συνεργάτης, αλλά είχε και ορκισμένους υποστηρικτές της μεθόδου του, μεταξύ των οποίων η Ιζαμπέλ Ιπέρ και ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Χαρακτηρίστηκε (κάπως περιοριστικά και τεμπέλικα) ο «Γάλλος Τζον Κασσαβέτης» και ο «Γάλλος Κεν Λόουτς», λόγω της αυτοσχεδιαστικής προσέγγισης και του ρεαλιστικού σινεμά του.  Άφησε παρακαταθήκη έντεκα σπουδαίες μεγάλου μήκους ταινίες. Το «Στους Έρωτές μας» είναι μία από αυτές και κλείνει φέτος σαράντα χρόνια από την πρεμιέρα της.

Με σχεδόν αποκλειστικό soundtrack την ανατριχιαστικά σπαρακτική φωνή του Κλάους Νόμι στο Cold Song του Πουρσέλ, το «Στους Έρωτές μας» είναι το χρονικό της σεξουαλικής και ερωτικής αφύπνισης μιας δεκαπεντάχρονης κοπέλας και των σαρωτικών αναταράξεων που το ξύπνημα αυτό προκαλεί στην ίδια και στην οικογένειά της μέχρι την ενηλικίωσή της και το αμφίβολο πέρασμα σε μια ωριμότητα που δεν έρχεται ποτέ. Κι αν γι’ αυτό το θέμα υπάρχει μια μάλλον ατελείωτη λίστα γαλλικών ταινιών και νεαρών ενζενί που εκτοξεύτηκαν στη διασημότητα (ή ξεχάστηκαν μετά) πρωταγωνιστώντας σε αυτές, εδώ το συγκεκριμένο υπο-είδος φτάνει στην κορύφωσή του όχι μόνο χάρη στη σκηνοθετική προσέγγιση του Πιαλά αλλά και στην παρθενική εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη της Σαντρίν Μπονέρ, η οποία με αυτή την ταινία και με το «Δίχως Στέγη, Δίχως Νόμο» της Ανιές Βαρντά λίγα χρόνια αργότερα, σφράγισε ερμηνευτικά τη δεκαετία του ‘80.

Με μια γραμμική, αλλά αποσπασματική αφήγηση που μπορεί να μεταπηδά λίγες ώρες αργότερα ή και μήνες και χρόνια μετά, ο Πιαλά καταγράφει την πορεία της Σουζάν μέσα στους ανεμοστρόβιλους των παθών της, τους ευκαιριακούς ή μόνιμους εραστές της, τις απογοητεύσεις, τις πίκρες και το διαρκές παιχνίδι του έρωτα και της σαρκικής επιθυμίας σαν μια μάχη για απελευθέρωση και αυτοπροσδιορισμό κόντρα σε οτιδήποτε περιοριστικό και εξουσιαστικό: τα στερεότυπα του ρομαντικού έρωτα που καλείται η ηρωίδα να υπηρετήσει στο θεατρικό έργο εποχής στην αρχή της ταινίας, την οικογενειακή πίεση και ζήλεια της μητέρας, του αδερφού και του πατέρα που εκρήγνυται με σκηνές λεκτικής, σωματικής και ψυχολογικής βίας, τον κοινωνικό περίγυρο που αναπαράγει αταβιστικά την ηθικολογία της ερωτικής πίστης και της μονογαμίας, ακόμα και την ίδια την υπαρξιακή αμφιθυμία ενός εφηβικού κορμιού που αναζητά το νόημα ή αφήνει τον χρόνο να περνά, όσο δονείται από ένστικτα και ορμές ισχυρότερα από αυτό.

Ο Πιαλά κινηματογραφεί τα πάντα με νατουραλιστική αμεσότητα και ακατέργαστη συναισθηματική ένταση, χωρίς να ηθικολογεί ή να κρίνει. Απογυμνώνει τους ήρωές του και αποκαλύπτει όλες τις αντιφάσεις τους, χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν.  Εναλλάσσει τη βία με την τρυφερότητα σαν δυο όψεις του ίδιου οικογενειακού νομίσματος και κόβει σκηνές και διαλόγους απότομα, χωρίς να ενδιαφέρεται για αφηγηματικές ευκολίες και δραματουργικούς καλλωπισμούς που χαϊδεύουν τον θεατή. Καδράρει τα σώματα μέσα στο χώρο σαν να είναι φυλακισμένα αγρίμια έτοιμα να κατασπαράξουν ή να δοθούν, χωρίς να χάνει ούτε για μια στιγμή τον έλεγχο πάνω σε ένα υλικό που βασίστηκε στον αυτοσχεδιασμό για να αναδειχθούν ο αυθορμητισμός και η αμεσότητα των διαλόγων και των αντιδράσεων.

Κυρίως, όμως, ο Πιαλά κράτησε για τον εαυτό του το ρόλο του πατέρα της Σουζάν. Μια μορφή αυταρχική, δεσποτική και απόλυτα επιβλητική, ικανή να μεταπηδήσει από την αγριάδα στη στοργή με μια κυκλοθυμία επικίνδυνη, αλλά και τόσο ανθρώπινη μαζί, ένας πατέρας αφέντης που εξαφανίζεται για να επανεμφανιστεί λίγο πριν το τέλος στη συγκλονιστική σκηνή του οικογενειακού δείπνου, η οποία κατά τις φήμες γυρίστηκε χωρίς οι υπόλοιποι ηθοποιοί να γνωρίζουν ότι ο Πιαλά θα άνοιγε απλά την πόρτα του σκηνικού και θα εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά τους. Και φυσικά, σε ένα δεύτερο επίπεδο, αυτή η επιλογή δεν μπορεί παρά να παραπέμπει στην σχέση του σκηνοθέτη με την πρωταγωνίστριά του. Ο Πιαλά ανακάλυψε τυχαία την Μπονέρ και είδε σε αυτήν μια καταιγιστική ερμηνευτική δύναμη, έτοιμη να ξαμοληθεί και να καταλάβει την οθόνη. Μαζί κατάφεραν μπροστά και πίσω από την κάμερα να πλάσουν και να αποτυπώσουν μια σχέση τόσο ειλικρινή και σύνθετη, η δύναμη της οποίας αντηχεί ακόμα και σήμερα, μετά από σαράντα χρόνια.