«Δεν ξεκινάω μια ταινία αν δεν πιστεύω ότι προτρέπει σε ανατρεπτικές πράξεις». Αναρχικός ποιητής κατά πολλούς, επαναστάτης από μικρό παιδί κατά τον ίδιο, ταξιδιώτης σε όλο τον κόσμο, άνθρωπος χωρίς πατρίδα αν αυτοπροσδιοριζόμενος ως Έλληνας, ο Νίκος Παπατάκης έζησε μια ζωή που ακόμη απορούμε πως δεν έχει γίνει η ίδια σενάριο ταινίας. Στα πολλά που έκανε στη ζωή του, συγκαταλέγονται και 5 φιλμ, όχι πολύ γνωστά για χρόνια στο ελληνικό κοινο, που στην εποχή της γρήγορης πληροφορίας αποκτούν μια νέα ζωή και ανακαλύπτονται για πρώτη φορά από νεότερους θεατές. Για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων και οι παρακάτω πέντε:
- Οι ταινίες του καταφέρνουν να σχολιάζουν την επικαιρότητα με έναν τρόπο που παραμένει παράλληλα διαχρονικός. Η πρώτη του ταινία, οι «Άβυσσοι», προβλήθηκε στις Κάννες του 1963, δημιούργησε ένα μικρό χάος καθώς ήταν ένα σαφές σχόλιο τότε για τη σχέση Γαλλίας-Αλγερίας, όμως και σήμερα μπορεί να διαβαστεί γενικότερα ως μια ταινία πάνω στη σχέση εξουσιαζόμενου και εξουσιαστή.
- Γιατί στο σινεμά του συνοψίζει τη δική του οπτική ως πολίτης του κόσμου. Από την Αιθιοπία στη Αθήνα, από εκεί στο Παρίσι, τη Νέα Υόρκη και ξανά πίσω στη Γαλλία. Η πιο προσωπική του ταινία, η αξέχαστη «Φωτογραφία» μιλά με μοναδικό τρόπο για τη μετανάστευση, για την απουσία πραγματικής πατρίδας αλλά και για τη διαρκή αναζήτηση ενός παράδεισου κάπου στον κόσμο, που μπορεί να μην υπάρχει ποτέ.
- Γιατί εδώ και χρόνια, ο Γιώργος Λάνθιμος, μιλά με θέρμη για τον «σπουδαιότερο έλληνα σκηνοθέτη» αλλά και την αγαπημένη του ταινία, τους «Βοσκούς». Τον αναφέρει ως μια βασική πηγή έμπνευσης για τον ίδιο και προσπαθεί, με όπλο και τη δική του δημοφιλία πλέον, να τον συστήσει σε όλο και μεγαλύτερο κοινό. Για τον Παπατάκη μίλησε κάποτε και στο κανάλι της Criterion η Αθηνά Ραχήλ Τσαγκάρη και αυτή η σύνδεση του σκηνοθέτη με τους δημιουργούς του weird wave δεν είναι τυχαία, ως προς την επιμονή για τη δημιουργία ενός έργου που δύσκολα μοιάζει με ό,τι άλλο βλέπεις γύρω σου.
- Γιατί το «Gloria Mundi», με τη σοκαριστική του ματιά πάνω στον γαλλοαλγερινό πόλεμο και την απεικόνιση του βασανισμού, έμεινε απαγορευμένο στη Γαλλία για περίπου 3 δεκαετίες, απομακρύνοντάς το από μια γεννιά σινεφίλ που για χρόνια το αναζητούσε.
- Γιατί σας αρέσει ο Λουί Μπουνιουέλ, ο Ζαν Ζενέ και ο Τζον Κασσαβέτης (ο Παπατάκης ήταν παραγωγός στην πρώτη ταινία του, το «Faces»), για να δείτε μια ματιά (όχι όμως της Nouvelle Vague) στα επαναστατικά 60s της Γαλλίας αλλά και να παρακολουθήσετε ελληνικές ταινίες με το βλέμμα ενός ανθρώπου που παρατηρούσε πιο ψύχραιμα λόγω απόστασης.
