Ο Μπονγκ Τζουν-χο θεωρείτο χρόνια ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες της Νότιας Κορέας, αλλά το 2019 ήρθε το μεγάλο μπαμ που τον έκανε κινηματογραφικό σούπερ σταρ. Τα «Παράσιτα» τον εγκατέστησαν στο πάνθεον των μεγάλων δημιουργών, αφού μετά την πρεμιέρα τους στις Κάννες, όπου άφησαν ιστορία ως η πρώτη κορεάτικη ταινία που τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα, έφεραν τον Μπονγκ σε όλα τα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ του πλανήτη, με το ταξίδι τους να καταλήγει σε έξι οσκαρικές υποψηφιότητες και τον ιστορικό αριθμό των τεσσάρων μεγάλων βραβείων (Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Πρωτότυπου σεναρίου, Διεθνούς ταινίας). Το φιλμ ήταν το πρώτο ξενόγλωσσο που απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας, και ο Μπονγκ ο πρώτος νοτιοκορεάτης που πήρε το βραβείο σκηνοθεσίας (και ο δεύτερος ασιάτης μετά τον Ανγκ Λι).

Όσο σπούδασε κοινωνιολογία στη Σεούλ, ίδρυσε μια κινηματογραφική ομάδα με όνομα Yellow Door, και με αυτή γύρισε τις πρώτες του μικρού μήκους, κινηματογραφώντας παράλληλα βίντεο γάμου για να βγάλει τα προς το ζειν. Μεγάλος σινεφίλ και ο ίδιος, καταχωρεί στη λίστα με τα αγαπημένα του ταινίες όπως τα «400 Χτυπήματα», τον «Άνθρωπο που Έπεσε στη Γη» και το «Δυστυχώς Απουσιάζατε».

Σχολαστικός σχολιασμός κοινωνικών θεμάτων, πέταγμα στα σκουπίδια των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των διαφορετικών genres, ανελέητα υποχθόνιο μαύρο χιούμορ. Η κινηματογραφική του συνταγή χρησιμοποιείται σε όλη τη φιλμογραφία του με εξαιρετική επιτυχία, κι εδώ το Cinobo παρουσιάζει πέντε μεγάλες ταινίες του που το αποδεικνύουν περίτρανα:

Παράσιτα (Parasite, 2019)

Το φιλμ-θρίαμβος. Μια στιλιστική αποθέωση γεμάτη σασπένς και με διεισδυτική κοινωνική ματιά, που ξεπερνά τα είδη και βραβεύεται απολύτως δίκαια με Χρυσό Φοίνικα και (ιστορικής σημασίας) Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Snowpiercer (2013)

Λίγα χρόνια πριν τα «Παράσιτα», ο Μπονγκ Τζουν-χο συνεργάζεται με διάσημους ηθοποιούς και μεταφέρει τις μελέτες του πάνω στην πάλη των τάξεων μέσα σε ένα τρένο που κινείται διαρκώς και αποτελεί τη μόνη ελπίδα επανεκκίνησης της ζωής στη Γη. Χορταστικό υπερθέαμα, ορισμός του σκεπτόμενου blockbuster.

Μητέρα (Mother, 2009)

Ένα ακόμη λαμπρό δείγμα του συναρπαστικά αταξινόμητου σινεμά του Μπονγκ Τζουν-χο, ο οποίος αναμειγνύει μαεστρικά αστυνομικό θρίλερ, φιλμ νουάρ, οικογενειακό δράμα και κοινωνική σάτιρα για να συνθέσει μια από τις πιο αντισυμβατικές ιστορίες μητρικής αγάπης που έχουν αποτυπωθεί στην οθόνη.

Μνήμες Φόνων (Memories of Murder, 2003)

Πριν το «Zodiac» ήταν οι «Μνήμες Φόνων». Ο μετέπειτα βραβευμένος με 4 Όσκαρ σκηνοθέτης καθηλώνει με την αληθινή ιστορία των πρώτων σίριαλ-κίλερ φόνων της Κορέας, καθώς δύο ντετέκτιβ βρίσκονται στα ίχνη του δολοφόνου. Μία από τις κορυφαίες κορεάτικες ταινίες όλων των εποχών.

Σκύλος που Γαβγίζει (Barking Dogs Never Bite, 2000)

Το εντυπωσιακά σκηνοθετημένο ντεμπούτο του Μπονγκ Τζουν-χο δείχνει πως ο δρόμος προς τα «Παράσιτα» δεν ήταν καθόλου τυχαίος. Μία απολαυστική μαύρη κωμωδία που μετατρέπει μια συνηθισμένη ενόχληση (το γάβγισμα ενός σκύλου) σε αριστοτεχνικά αγωνιώδη αστικό εφιάλτη.