Η Γιούλια δεν ξέρει τι θέλει. Πλησιάζει τα 30 και δεν μπορεί να αποφασίσει ακόμα ούτε ποιο χρώμα μαλλιών της ταιριάζει περισσότερο. Αν σας ακούγονται γνωστά τα παραπάνω, τότε μάλλον πλησιάζετε κι εσείς τα 30, σε μια εποχή όπου η αβεβαιότητα είναι καθεστώς και η αμφισημία συνιστά προσωπικότητα. Κι αν έτυχε να δείτε τον “Χειρότερο Άνθρωπο στον Κόσμο” στο θέρινο κάποιας πόλης ένα δροσερό βράδυ του καλοκαιριού, ίσως να ήσασταν από αυτούς που βγαίνοντας είπαν “Η Γιούλια είναι κυριολεκτικά εγώ”.

Είναι ενδιαφέρον πώς ο Γιοακίμ Τρίερ κατάφερε να παράξει αυτό το φαινόμενο στο τρίτο μέρος της άτυπης “Τριλογίας του Όσλο” ("Reprise", "Όσλο, 31 Αυγούστου") και πρώτο με γυναίκα πρωταγωνίστρια. Παρακολουθώντας αυτά τα 4 καθοριστικά χρόνια του τέλους των 20s της Γιούλια, είναι αληθινά δύσκολο να μην αναγνωρίσεις σημεία του εαυτού σου σε αυτή την αντι-ηρωίδα που άγεται και φέρεται ανάμεσα σε ερωτικούς συντρόφους, αποφάσεις ζωής και διαφορετικά κουρέματα, αναζητώντας σε όλα την απόλυτη αλήθεια που κατά βάθος ξέρει πως δεν υπάρχει. Μα που όλοι λένε πως οφείλει να έχει βρει, πριν τα 30.

Η αυτοπραγμάτωση είναι ένας στόχος που απομακρύνεται κάθε φορά που η ηρωίδα μας επιχειρεί να τον φτάσει. Είναι το “όνειρο” για τη ζωή της που είναι τόσο απροσδιόριστο όσο και τα όνειρα του ύπνου και τόσο ακατόρθωτο την ίδια στιγμή. Η Γιούλια είναι ανικανοποίητη και αναποφάσιστη γιατί δεν ξέρει ακόμα ποια θέλει να είναι. Δοκιμάζει ένα σωρό διαφορετικές εκδοχές του εαυτού της: “Η Γιούλια ψυχολόγος”, “η Γιούλια φωτογράφος”, “η Γιούλια με τον Άξελ” ή “η Γιούλια με τον Άιβιντ”, όπως θα δοκίμαζε τα ρούχα της και απορρίπτει κάθε εκδοχή με την ίδια ευκολία. Επιζητά μια σταθερότητα πλασμένη στη φαντασία της έτσι που καμία αληθινή σταθερότητα δεν μπορεί να της είναι αρκετή και επαναπροσδιορίζει τον εαυτό της ασταμάτητα μέχρι να φτάσει κάτι, που δεν ξέρει τι είναι.

Μέσα σε αυτή την εξαντλητική αναζήτηση (σε 12 κεφάλαια, έναν πρόλογο κι έναν επίλογο), η σαρωτική - και δικαίως βραβευμένη στις Κάννες- ερμηνεία της Ρενάτε Ράινσβε είναι που δίνει στην ηρωίδα της μια αναζωογονητική πολυπλοκότητα. Στην πορεία προς την αυτοεξερεύνηση γίνεται εγωίστρια, χειριστική, συμπεριφέρεται με ανωριμότητα και αδιαφορεί για τα συναισθήματα των άλλων. Όλα αυτά επεξεργασμένα από το εύστοχα κυνικό χιούμορ του Τρίερ, κάνουν την Γιούλια κάτι σαν τη Σκανδιναβή Fleabag, άλλον έναν πυλώνα του “κυριολεκτικά εγώ” κινήματος, άλλη μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι ο Χειρότερος Άνθρωπος στον Κόσμο, όμως δεν είναι. Είναι απλά το ίδιο χαμένη με όλους μας. 

Κι αν εμφανίζει κι ο ίδιος ο Τρίερ κάποιες επιπολαιότητες στους χειρισμούς του θέματός του, όπως μια επιφανειακή και βεβιασμένη αναφορά στον φεμινισμό και μια- ανά στιγμές ενοχλητική- προσκόλληση στην ανδρική ματιά που επιβάλλουν οι εραστές της στη Γιούλια, αλλά και την βολική απουσία της οικονομικής/ταξικής διάστασης της πολυπόθητης millennial “αυτοπραγμάτωσης”, δεν μπορούμε να του κρατήσουμε κακία. Φυσικά, τα παραπάνω δεν είναι καθόλου αποσυνδεδεμένα από τη σύγχρονη εμπειρία των νέων ανθρώπων, όπως θα ήθελε να πιστέψουμε η ταινία. Μπορεί να μην μπορούμε να δώσουμε στον Τρίερ τα εύσημα ενός επίκαιρου ψυχογραφήματος των σημερινών 25άρηδων, δεν μπορούμε όμως να μην του πιστώσουμε την επιτυχία της απόλυτης ρομαντικής κομεντί για εκείνους που προσπαθούν απεγνωσμένα να πιστέψουν ότι δεν είναι οι Χειρότεροι Άνθρωποι στον Κόσμο.