Στις αρχές τις χιλιετίας, ο Φρανσουά Οζόν είχε ήδη εδραιώσει τη φήμη του ως ένα ακόμη enfant terrible του γαλλικού σινεμά, με προκλητικές δημιουργίες ή σκοτεινά ψυχολογικά δράματα, που μαρτυρούσαν τις queer καταβολές και φιλοδοξίες του και την αγάπη του για το camp, το μελόδραμα και την υπερβολή.

Το άλμα, όμως, προς την καλλιτεχνική καταξίωση από ένα ευρύτερο και αναπόφευκτα πιο mainstream κοινό πραγματοποιήθηκε το 2002 αφενός με τη βοήθεια ενός θεατρικού έργου ήδη γνωστού, αγαπημένου και πολυανεβασμένου σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα,  αφετέρου με τη συνδρομή  της... Εθνικής Γαλλίας στη γυναικεία υποκριτική, με ένα από τα πιο εντυπωσιακά καστ που έχουν μαζευτεί ποτέ σε ταινία, ένα πάνθεον της ντίβας του γαλλικού σινεμά, πανέτοιμο για το close-up και την αποθέωση.

Όταν το project για ένα remake του θρυλικού «The Women» του Τζορτζ Κιούκορ ναυάγησε λόγω δικαιωμάτων (είχαν ήδη αγοραστεί από τις Μεγκ Ράιαν και Τζούλια Ρόμπερτς), ο Οζόν στράφηκε στο θεατρικό  «8 Γυναίκες Κατηγορούνται» του Ρομπερ Τομά  για να υλοποιήσει το σχέδιό του για μια ταινία με αμιγώς γυναικείο καστ.

Δεν περιορίστηκε όμως σε μια στείρα μεταφορά του έργου στη μεγάλη οθόνη (αυτό είχε ήδη συμβεί το 1960) αλλά το διάνθισε με χρώμα, νοσταλγία,  μουσική, χορό και τραγούδι, σε ένα pastiche, όπου ο φόρος τιμής στις επιρροές του σκηνοθέτη και το παιχνίδι με τα είδη συνάντησαν μερικές (βλέπε σχεδόν όλες) τις σταρ του γαλλικού σινεμά, έτοιμες να παίξουν με τις προσδοκίες του κοινού από την περσόνα τους.

Το αστυνομικό μυστήριο που βρίσκεται στον πυρήνα του έργου, δηλαδή η αποκάλυψη του ποια από τις οκτώ γυναίκες είναι ένοχη για τη δολοφονία του μοναδικού αρσενικού-πατριάρχη σε μία έπαυλη αποκλεισμένη από τα χιόνια, γίνεται για τον Οζόν το πρόσχημα μόνο για κολυμπήσει με χάρη στη σαμπανιζέ και λουσάτη επιφάνεια, να δημιουργήσει ένα ολότελα τεχνητό σύμπαν βγαλμένο από τα τεχνικολόρ μελοδράματα των δεκαετιών του 40, του 50 και του 60, να εστιάσει στα φορέματα, στα έπιπλα, στις κομμώσεις και στο καδράρισμα των 8 μουσών του και να δώσει το χρόνο σε κάθε μία από αυτές να λάμψει. Και να πει κι ένα τραγούδι.

Κι αν όλο αυτό μοιάζει με ένα θρίαμβο του στυλ απέναντι στην ουσία, η ταινία δεν ντρέπεται να βροντοφωνάξει πώς, καταρχάς και σε ένα πρώτο επίπεδο, ανερυθρίαστα είναι. Ο Οζόν, άλλωστε, ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του σε οτιδήποτε ψεύτικο, απατηλό, γυαλιστερό. Όπως όμως και όλοι μεγάλοι του δάσκαλοι, και κυρίως ο Σιρκ, ο Μινέλι και ο Φασμπίντερ, αυτή η ιλουστρασιόν επιφάνεια γίνεται η ουσία, ένα ευρύ πεδίο στο οποίο ο σκηνοθέτης ξεδιπλώνει την αγάπη του για τη μορφή της γυναίκας στη μεγάλη οθόνη.

Μάνα, γυναίκα, ερωμένη, αδερφή, κόρη, ερωτική αντίζηλος ή σύντροφος, με οποιαδήποτε ιδιότητα και σχέση, με όλες τις ιδιαιτερότητες, τα ελαττώματα ή τα καπρίτσια, η γυναικεία μορφή καταπιέζεται και χειραφετείται, φετιχοποιείται και δοξάζεται μέσα από τις ερμηνείες του αξιοθαύμαστα συγκεντρωμένου καστ, μιας ντριμ τιμ που παίζει με την στερεοτυπική εικόνα της.

Η «ψυχρή» Κατρίν Ντενέβ, η «αισθαντική» Φανί Αρντάν,  η «αισθησιακή» Εμανουέλ Μπεάρ, οι «αθώες ενζενί» Βιρζινί Λεντουαγέν και Λιντιβίν Σενιέ,  η  θρυλική μορφή των ταινιών (του επίσης τρισμέγιστου δασκάλου) Μαξ Οφίλς, Ντανιέλ Νταριέ, μα πάνω και πέρα απ’ όλα η «στρίγγλα» Ιζαμπέλ Ιπέρ  (σε έναν ρόλο που κάθε ατάκα και μορφασμός κλέβουν την παράσταση), συντονίζονται άψογα με το όραμα του σκηνοθέτη τους.

Ένα όραμα που οδήγησε στην πρώτη μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία του Οζόν παγκοσμίως, μια ταινία που αγαπήθηκε και αγαπιέται, όπου κι όποτε προβάλλεται, σε μια αντίστοιχη πορεία με το θεατρικό στο οποίο βασίστηκε. Αυτές οι «Οχτώ Γυναίκες» αθωώνονται ομόφωνα και πανηγυρικά.