Σκηνοθέτης, συγγραφέας, ηθοποιός, μουσικός, μίμος, κομίστας και πνευματικός guru, o Χιλιανός Αλεχάντρο Χοδορόφσκι έχει απογειωθεί στη σφαίρα του cult μύθου, με μόλις εννιά μεγάλου μήκους ταινίες (ουσιαστικά επτά, καθώς οι δύο είναι αποκηρηγμένες) σε διάστημα επτά δεκαετιών, οι οποίες έχουν αποτυπώσει ένα ολότελα μοναδικό και sui generis καλλιτεχνικό όραμα κι έχουν αποκαλύψει ένα σινεμά ασυμβίβαστο κι εκθαμβωτικό, οπτικά μεγαλειώδες και πλούσιο σε συμβολισμούς και σουρεαλιστικές αποχρώσεις, ανοιχτό σε ψυχαναλυτικές, μεταφυσικές και θρησκευτικές ερμηνείες και διαχρονικά ικανό να σοκάρει και να ενθουσιάζει σε ίσες δόσεις.

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές κι αντιπροσωπευτικές ταινίες αυτής της τόσο ιδιαίτερης φιλμογραφίας είναι αναμφίβολα το «Santa Sangre», το οποίο ο Χοδορόφσκι γύρισε μετά από μια μακρά απουσία εννέα χρόνων, αφενός λόγω της απογοήτευσής του από την καλλιτεχνική και εμπορική αποτυχία του «Tusk», το πενιχρό budget του οποίου περιόρισε τις πάντα μεγαλεπήβολες βλέψεις του, αφετέρου εξαιτίας μιας νέας μορφής θεραπείας που επινόησε και εξέλιξε ο ίδιος, την οποία ονόμασε ψυχο-μαγεία και είναι ένας συνδυασμός των διδαγμάτων του Γιουνγκ, της ερμηνείας των ταρό κι ενός μυστικισμού που μιλάει απευθείας στο υποσυνείδητο. (Αυτή η τεχνική είναι και το θέμα της τελευταίας μέχρι σήμερα ταινίας του με τίτλο «Psychomagic, a Healing Art»)

Με την ορμή και την τελειομανία ενός δημιουργού που δέχτηκε να περιορίσει την αμοιβή του στο ελάχιστο για να έχει τον απόλυτο έλεγχο στο τελικό αποτέλεσμα, ο Χοδορόφσκι διοχέτευσε στο «Santa Sangre» για άλλη μια φορά όλη την καλλιτεχνική του τρέλα, αλλά και τα διδάγματα της μεθόδου του. Η ιστορία είναι εφιαλτική και παραμυθένια, εξωφρενική και συγκινητική μαζί. Η αποκάλυψη, όμως, πολλών στοιχείων της ταινίας θα στερήσει από όποιον τη βλέπει για πρώτη φορά τις εκπλήξεις, τις ανατροπές και τις ευφάνταστες και αντισυμβατικές επιλογές του Χοδορόφσκι σε κάθε σκηνή της ταινίας, επομένως η πολύ βασική σύνοψη περιορίζεται στο ότι πρόκειται για το ταξίδι αυτογνωσίας ενός νεαρού έγκλειστου σε ψυχιατρείο προς την ωριμότητα και τη συμφιλίωση με το τραύμα της δολοφονίας του πατέρα του και του ακρωτηριασμού της μητέρας του, την οποία θα ξαναβρεί μετά από χρόνια και θα γίνει το υποχείριο της.

Εν μέρει θρίλερ κι εν μέρει ψυχαναλυτική σπουδή, το «Santa Sangre» είναι σίγουρα πολύ πιο εύκολα προσβάσιμο σε σχέση με τα ψυχεδελικά και «καμμένα» έπη του σκηνοθέτη από τα 70s («El Topo» και «Holy Mountain»), διακατέχεται ωστόσο από την ίδια δημιουργική μανία και τον ανεξάντλητο διονυσιασμό ενός καλλιτέχνη που μετουσιώνει τις ετερόκλητες αναφορές και τα συναρπαστικά βιώματα μιας κινηματογραφικής ζωής σε ένα έργο προσωπικό και ανοιχτό σε ποικίλες αναγνώσεις και ερμηνείες.

Τοποθετημένο μέσα στον αναρχικό και ασύδοτο μικρόκοσμο ενός τσίρκου, αλλά σε μια βαθιά θρησκευόμενη και συντηρητική χώρα, όπως το Μεξικό, το «Santa Sangre» παίρνει φωτιά μέσα από τις αντιφάσεις του και αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του σαν τον Φοίνικα, που καθόλου τυχαία αποτελεί και το όνομα του κεντρικού ήρωα. Με επιρροές από το Ψυχώ του Χίτσκοκ, από τα Χέρια του Όρλακ, τη θρυλική εκείνη ταινία του γερμανικού εξπρεσιονισμού, από τον Αόρατο Άνθρωπο, αλλά και από την πλούσια θρησκευτική εικονοποιία των καθολικών εκκλησιών της Λατινικής Αμερικής, ο Χοδορόφσκι κάνει τη δική του ανάγνωση πάνω στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα και γεμίζει την οθόνη με αίμα, απελπισία και διάσπαρτα φαλλικά υπονοούμενα μέχρι την τελική ανατροπή και την πολυπόθητη κάθαρση.

Συμβολικό χωρίς ποτέ να γίνεται ακατάληπτο και αυτοαναφορικό χωρίς ποτέ να περιορίζεται σε μια εγωκεντρική ομφαλοσκόπηση (αρκεί να αναφέρουμε ότι πρωταγωνιστής στην ταινία είναι ο γιός του σκηνοθέτη), το «Santa Sangre» αποτελεί την καλύτερη εισαγωγή στο έργο του Χοδορόφσκι, και δικαιολογεί απόλυτα γιατί οι δύο πιο πρόσφατες και αυτοβιογραφικές ταινίες μυθοπλασίας του σκηνοθέτη ονομάστηκαν «Ο Χορός της Πραγματικότητας» και «Ποίηση Δίχως Τέλος». Μια ψυχο-μαγεία που τιμά και τα δύο συνθετικά της λέξης.