Για όποιον έχει παρακολουθήσει το σπουδαίο έργο της Κλερ Ντενί και την αταξινόμητη φιλμογραφία της, ήταν μάλλον σίγουρο πως αν ποτέ η Γαλλίδα σκηνοθέτης καταπιανόταν με τον τρόμο και το είδος του θρίλερ, η προσέγγισή της θα ήταν τόσο αφαιρετική και ιμπρεσιονιστική που θα οδηγούσε το είδος στα όριά του, αναζητώντας κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ πιο ουσιαστικό από ένα τίναγμα ή αλλεπάλληλα επιφανειακά κι αντανακλαστικά σοκ σε σκηνές εύκολου εντυπωσιασμού. Το Σκοτεινές Μέρες (Trouble Every Day) δικαίωσε όλες αυτές τις προσδοκίες και παραμένει ακόμα και σήμερα ένας σκοτεινός και γοητευτικός γρίφος, ανοιχτός σε όλους όσοι θέλουν να χαθούν σε μια υπνωτιστική αμφισημία, στο βάθος της οποίας ελλοχεύει ο πιο απλός κι ωστόσο πιο υπαρξιακός τρόμος: αυτός της σαρκικής επιθυμίας.

Ο χαλαρός αφηγηματικός μίτος της ταινίας ξεδιπλώνεται αργά και ελλειπτικά, με σημαντικά σημεία της πλοκής να υπαινίσσονται, και με τον θεατή να καλείται να συμπληρώσει μόνος του (αν φυσικά το θελήσει) όλα τα κομμάτια του παζλ. Το ταξίδι ενός νεόνυμφου ζευγαριού από την Αμερική στο Παρίσι δεν γίνεται μόνο για τον μήνα του μέλιτος στην πιο κλισεδιάρικα ρομαντική πόλη του κόσμου, όπως η νεαρή σύζυγος αφελώς νομίζει, αλλά γιατί ο γιατρός Μπράουν έχει έναν πιο σκοτεινό σκοπό, να βρει τον Σεμενό, έναν συνάδελφό του από ένα ερευνητικό πρόγραμμα στο παρελθόν και τη γυναίκα του, για την οποία τρέφει μια αδικαιολόγητη εμμονή.

Οι τελευταίοι όμως έχουν εξαφανιστεί. Κι αυτό γιατί η Κορέ πάσχει από μία ανίατη ασθένεια που την οδηγεί στο να αποπλανεί ανίδεα αρσενικά και να τα καταβροχθίζει μετά τη σεξουαλική κορύφωση. Οι προσπάθειες του γιατρού Σεμενό να θεραπεύσει τη σύζυγό του μοιάζουν μάταιες, λες και η ορμή της Κορέ λειτουργεί σαν μαγνήτης και ο αγώνας με το χρόνο να βρεθεί θεραπεία μοιάζει νομοτελειακά χαμένος. Όταν ο Μπράουν και η Κορέ συναντηθούν, το αποτέλεσμα θα είναι εκρηκτικό, οργασμικό και… αιματοβαμμένο. Με τρόπους που κανείς (και κυρίως ο θεατής) δεν περιμένει.

Όπως σε όλα τα έργα της Ντενί, η υπόθεση είναι μόνο η αφορμή για να ξεκινήσει μια πλήρης και άψογα ενορχηστρωμένη επίθεση στις αισθήσεις, όπου περισσότερη σημασία έχουν οι ήχοι, οι σιωπές κι όσα μεσολαβούν ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις, όσο τα κάδρα γεμίζουν από σώματα και αγγίγματα σε μια φρενήρη ανάγκη να ικανοποιήσουν μια ακόρεστη πείνα για ανθρώπινη σάρκα. Άψογα ενορχηστρωμένο στις μελαγχολικές μπαλάντες των Tindersticks που δίνουν τον δικό τους ελεγειακό τόνο στα δρώμενα, το Trouble Every Day στάζει αίμα, απελπισία και ερωτισμό, με την αλησμόνητη φιγούρα της Μπεατρίς Νταλ να δονείται από ένα αρχέγονο ορμέμφυτο και να σπαρταράει λουσμένη σε ένα λουτρό αίματος, έτοιμη να πάρει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) φωτιά.

Ο φόβος απέναντι στο άφατο και στα μυστικά του ανθρώπινου σώματος, που μπορεί να μελετάται και ανατέμνεται, αλλά κρατάει ακόμα βαθιά κλειδωμένα τα μυστήρια των αναγκών του, δεν αντιμετωπίζεται με εύκολες απαντήσεις. Στο κενό, όμως, που αφήνει αυτή η εγγενής ανθρώπινη αδυναμία υπάρχει πάντα χώρος για κατανόηση και αποδοχή. Κι αυτή η ανακούφιση του καθημερινού μπελά (για να θυμηθούμε και τον πρωτότυπο τίτλο της ταινίας) που λέγεται ύπαρξη, είναι που κάνει το σινεμά της Ντενί πάντα σπουδαίο και διαχρονικό.