Ένα μοντέρνο φιλμ νουάρ στους δρόμους μιας αγνώριστης Αθήνας, με επιρροές από τις κλασικές ταινίες του είδους (και μια δόση Ντέιβιντ Λιντς!) και με τους Άρη Σερβετάλη και Γιάννη Στάνκογλου σε δύο εξαιρετικές ερμηνείες, το «Waiter» του Στιβ Κρικρή αποτέλεσε ένα από τα πιο ξεχωριστά ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων στο ελληνικό σινεμά.

Στην ταινία, ο Ρένος είναι ένας επαγγελματίας σερβιτόρος που ζει μια απλή και ήσυχη ζωή, μοναχικός και σχολαστικός παρατηρητής με ιδιαίτερη αδυναμία στα φυτά. Η ζωή του όμως θα διαταραχθεί όταν θα βρεθεί αντιμέτωπος με την εξαφάνιση του γείτονά του, Μίλαν. Δύο σκοτεινοί χαρακτήρες, ο «Ξανθός» και η Τζίνα, μπλεγμένοι με τον Μίλαν, θα παρασύρουν τον Ρένο σε μια σειρά ακραίων γεγονότων.

Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του ’80, και τοποθετημένο στην Αθήνα του σήμερα, το «Waiter» είναι μία σπουδή πάνω στην ανθρώπινη φύση έχοντας ως βάση δύο υπόγεια καθηλωτικές ερμηνείες από τους Γιάννη Στάνκογλου και Άρη Σερβετάλη.

Οι δύο ηθοποιοί εξάλλου απέσπασαν τα αντίστοιχα Ίρις Α’ και Β’ Ανδρικού Ρόλου για τη δουλειά τους στην ταινία, η οποία τιμήθηκε με δύο ακόμα βραβεία στην τελετή: Μουσικής για τον Coti K και Σκηνογραφίας για τον Κώστα Παππά. Αν μη τι άλλο, δύο βραβεύσεις που μαρτυρούν κι αυτές με τον τρόπο τους την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στο χτίσιμο του κόσμου και της ατμόσφαιρας του φιλμ.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

«To “The Waiter” είναι μια ιστορία εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα που βίωσα, ενώ ζούσα στη Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του 1980», εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Η ιστορία είναι μια σπουδή για ένα φανταστικό χαρακτήρα που θα μπορούσε να είναι ένας (αντι)ήρωας του Αλπερτ Καμύ. Εξερευνά την ιδέα του “πώς και αν” ο άνθρωπος είναι διατεθειμένος να αλλάξει τον τρόπο ζωής του θυσιάζοντας την ασφάλεια της συνήθειας, όταν έρχεται αντιμέτωπος με ακραία γεγονότα που σχετίζονται με μια δολοφονία και ένα εγκεφαλικό έρωτα», εξηγεί.

«Το ενδιαφέρον εστιάζεται στη δημιουργία ενός μικρόκοσμου όπου όλα τα αισθητικά στοιχεία του περιβάλλοντος στο οποίο ήμουν εγώ εκτεθειμένος αναπροσαρμόζονται και οι φαινομενικά μικρές λεπτομέρειες βγαίνουν στην επιφάνεια και αποκτούν σημασία. Ένα ανεπαίσθητο μαύρο χιούμορ υπογραμμίζει τους διαλόγους, του Ρένου με τον συνάδελφο του, τον “Κεραυνό”», συνεχίζει.

Τονίζοντας επίσης κι ο ίδιος της σημασία του κόσμου, και των χώρων: «Οι χώροι αντικατοπτρίζουν τον ψυχισμό του ήρωα και αναδεικνύουν μια επιπλέον διάστασή του, υπογραμμίζοντας τις ιδιαιτερότητές του και τονίζοντας την μοναχικότητα του μέσα σε ένα άχρονο τόπο. Το καταπραϋντικό και αρμονικό σκούρο πράσινο του διαμερίσματός του γεμάτο από υγιή φυτά, τους συνήθως πολυσύχναστους δρόμους που είναι παράξενα άδειοι, το παραφορτωμένο και ελαφρώς παρακμιακό ζαχαροπλαστείο όπου επιμελώς προσδίδει πρότυπα ποιότητας και άνεσης», καταλήγει. 

Στο «Waiter» η υπαρξιακή νουάρ αναζήτηση ξεκινά πρωτίστως από τους ίδιους τους κόσμους που δημιουργούμε για τους εαυτούς μας.