Το ακούτε σήμερα πια από πολλούς. Η ερώτηση «κάποιο καλό ισπανικό θρίλερ;» είναι πολύ συνηθισμένη στα social αλλά και σε φυσικές συζητήσεις γύρω από προτάσεις για νέες ταινίες. Πριν 20 χρόνια περίπου, στα video-club τότε, αντίστοιχες συζητήσεις γίνονταν για τα αντίστοιχα ασιατικά. Αργότερα για τα σκανδιναβικά. Σε όλες τις περιπτώσεις, ήταν ένα σύνολο 3-4 ταινιών που ξεκινούσε το αντίστοιχο ρεύμα και στην περίπτωση των ισπανικών, το Ορφανοτροφείο μπορεί να θεωρηθεί ως ακρογωνιαίος λίθος αυτού που ακολούθησε.

Στις αρχές των 00s, Ισπανία και σινεφιλία συναντιόντουσαν στην Ελλάδα συνήθως πάνω στο όνομα του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Η χώρα φυσικά έδινε πολύ περισσότερα, πολλά από αυτά μάλιστα στον χώρο του τρόμου. Από το εφιαλτικό Anguish (1987) του Μπίγκας Λούνα ως το σχεδόν θεωρητικό μάθημα για το είδος, Tesis (Διδακτορική Διατριβή, 1996) του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, οι Ισπανοί έδειχναν συχνά-πυκνά πως μπορούσαν να παραδώσουν ταινίες που ξέφυγαν άνετα τα σύνορα της χώρας.

Και μετά ήρθε η νέα χιλιετία. Ξεκινώντας από τη (συγγενική ως ένα σημείο με το Ορφανοτροφείο) Ράχη του Διαβόλου του ντελ Τόρο, ο ισπανικός εμφύλιος χρησιμοποιήθηκε ως ιστορικό υπόβαθρό για ιστορίες αγωνίας και ενοχών, μια τάση που ακολούθησαν αργότερα και άλλοι σκηνοθέτες όπως ο πληθωρικός Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια. Το σημαντικότερο γεγονός όμως ήταν η αυτοπεποίθηση σκηνοθετών και παραγωγών πως μπορούν να φτιάξουν τρομακτικές ιστορίες που αφορούν ένα μαζικό κοινό και όχι μόνο σκληροπυρηνικούς fans. Τη χρονιά που το Rec γινόταν viral πριν αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη, ο ντελ Τόρο και πάλι άφησε τη σκηνοθετική μπαγκέτα σε έναν ταλαντούχο Καταλανό, τον Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα, που μετά από μια σειρά πετυχημένων ταινιών μικρού μήκους και videoclips, θα υπέγραφε ένα πραγματικά εντυπωσιακό ντεμπούτο.

Το Ορφανοτροφείο είχε αυθεντικό τρόμο, ποίηση, αγωνία που αντιπαρατίθεται στην αθωότητα των παιδιών, αλλά και παρακινούσε παράλληλα το κοινό της χώρας να ξαναδεί με διαύγεια πια το παρελθόν, καθώς εκεί ακόμη κρύβονταν πολλοί εφιάλτες. Η παγκόσμια επιτυχία του έστειλε τον Μπαγιόνα στο Χόλιγουντ για να τα βάλει με δεινόσαυρους (Jurassic World: Το Βασίλειο Έπεσε ) ενώ αυτόν τον καιρό επιμελείται το The Lord of the Rings: The Rings of Power για το οποίο αδημονεί ο μισός πλανήτης. Πέρα από την ίδια ταινία του, άνοιξε το δρόμο και σε συναδέλφους του, με το Julia’s Eyes (Τα Μάτια της Τζούλια, 2010) και Sleep Tight (Ο Θυρωρός, 2011) να συνεχίζουν την επιτυχία του είδους για να φτάσουμε στο σήμερα όπου το ελληνικό κοινό ρωτά κάθε εβδομάδα αν υπάρχει νέο ισπανικό θρίλερ.