Στο πολυσύχναστο, ακριβό Λονδίνο, ένα ζευγάρι που δυσκολεύεται να πληρώσει το ενοίκιό του, ανοίγει το μικρό διαμέρισμά του σε ένα τρίτο άτομο. Με κάποιο τρόπο, η νέα επισκέπτρια κάνει το διαμέρισμα να φαίνεται μεγαλύτερο, όχι μικρότερο. Αλλά σύντομα, το κοινό τους μέλλον τίθεται υπό αμφισβήτηση. Μπορούν να βρουν έναν νέο τρόπο να αγαπήσουν; Θα τους αφήσει ο κόσμος;

Πώς όμως ενεπλάκη στη σειρά η Τσαγγάρη, και πώς προσέγγισε τεχνικά μια σειρά, αλλά και θεματικά τα όσα διαπραγματεύεται μέσα από το δράμα των τριών κεντρικών χαρακτήρων της.

Σε μια εξαιρετική συνέντευξη για το περιοδικό CinemaScope, η Τσαγγάρη ανέλυσε πολλά στοιχεία της σειράς της, και παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε μια επιλογή από αυτά. Ολόκληρη η συνέντευξη βρίσκεται εδώ.
 

Για το πώς ενεπλάκη με αυτό το τηλεοπτικό πρότζεκτ

Δεν ήταν στα σχέδιά μου να σκηνοθετήσω τηλεόραση, αλλά μου άρεσε η ιστορία και το σενάριο. Μια «εκλεκτή οικογένεια» μεταξύ μιας bisexual γυναίκας, μιας 30χρονης εφήβου και ενός εύθραυστου άντρα που πάσχει από PTSD... με γρήγορους διαλόγους. Πήγα στο Λονδίνο και συναντήθηκα με τους σεναριογράφους του «Trigonometry», τον Ντάνκαν ΜακΜίλαν και την Έφι Γουντς, για να περάσω λίγο χρόνο εξετάζοντας το σενάριο και να δω αν θα βρισκόμασταν στην ίδια σελίδα. Αποδείχτηκε ότι ήμασταν όλοι μεγάλοι οπαδοί της σκρούμπολ κωμωδίας και η ιδέα ήταν να πάρουμε αυτό το είδος και να το εφαρμόσουμε σε ένα σύγχρονο ζευγάρι. Ή μάλλον, thruple.

Για το πώς διατήρησε το σκηνοθετικό της στυλ σε μια τηλεοπτική παραγωγή

Όταν κάνεις τηλεόραση, δεν υπάρχει πραγματικά πολύς χρόνος για να σκεφτείς ως σκηνοθέτης. Είναι όλα τόσο παράλογα γρήγορα. Ένας από τους λόγους που το έκανα ήταν για να μάθω πώς να δουλεύω σε τέτοιους ρυθμούς. Το σενάριο είναι ασταμάτητος διάλογος, πετυχαίνοντας αφηγηματικά χτυπήματα και σημεία πλοκής αριστερά και δεξιά. Πώς μπορεί κανείς λοιπόν να το υπηρετήσει αυτό, υπερβαίνοντάς το ταυτόχρονα κινηματογραφικά;

Ζήτησα από τον Σον Πράις Γουίλιαμς να έρθει ως κινηματογραφιστής μας, ως αισθητηριακός μου συνεργάτης. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την κάμερα σαν έναν άλλο χαρακτήρα. Θα ήταν πάντα σε κίνηση και θα αντιδρούσε πάντα, αντί να καταγράφει ή να «περιγράφει» απλώς. Ο κώδικας mise en scène έπρεπε να αφορά την καταγραφή σωμάτων παγιδευμένων στο χώρο. Οι ταινίες μου είναι αρκετά ακίνητες και συγκροτημένες, και εδώ ήθελα να εισαγάγω λίγο χάος.

Γυρίζαμε ολόκληρες σκηνές χωρίς κοψίματα, απλά συνεχίζαμε να κινούμαστε με τη ροή. Οι ηθοποιοί δεν ήταν ποτέ σίγουροι αν θα βρίσκονταν στην οθόνη ή εκτός οθόνης, και αυτό δημιούργησε μια ενδιαφέρουσα ενέργεια. Ήταν σαν ένας μαραθώνιος χορός που ξεκινούσε το πρωί και διαρκούσε μέχρι το βράδυ, χωρίς διακοπή, εκτός από το μεσημεριανό διάλειμμα. Πέντε με οκτώ σκηνές την ημέρα. Ήταν εξαντλητικό, αλλά σύντομα βρήκαμε τον ρυθμό μας.  

Για την επικοινωνία τριών πληγωμένων ηρώων

Όλοι έχουν ήδη ουλές, και επίσης πληγώνονται συνεχώς. Είναι όλοι τους πληγωμένοι άνθρωποι που κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να θεραπεύσουν ο ένας τον άλλον, διαπραγματευόμενοι τους κοινωνικούς κανόνες και τα ταμπού. Τους βρίσκω συγκινητικούς μέσα στη σεμνότητα, τη σύγχυση, το θάρρος τους. Ερωτεύονται σε πείσμα του εαυτού τους και το υπέροχο είναι ότι δεν δειλιάζουν. Αποφασίζουν όλοι ταυτόχρονα να είναι μαζί ως ένα. Υπάρχει δράμα εκεί που δεν χρειάζεται απαραίτητα να παιχτεί ως Πραγματικό Δράμα.

Προσέγγισα την τρυφερή, πανικόβλητη αμηχανία των χαρακτήρων μας ως ένα λεξικό χειρονομιών και βλεμμάτων. Ξέρετε, όταν είμαστε νευρικοί, και συνεχίζουμε να μιλάμε και απλά δεν το κλείνουμε, και συνεχίζουμε να κουνάμε τα χέρια μας ανεξέλεγκτα, και να στρέφουμε το βλέμμα μας στα παπούτσια μας, και χύνουμε το ποτό μας στο πουκάμισο κάποιου, και ζητάμε συγγνώμη βαθύτατα σκεπτόμενοι: «Ω, είμαι ηλίθιος, ηλίθιος!».
 

Για την συνεργασία με την Αριάν Λαμπέντ

Η Αριάν έπρεπε να γίνει συγχρονισμένη κολυμβήτρια μέσα σε τρεις εβδομάδες. Ξεκίνησε να κάνει πρόβες με μια ομάδα που προπονούνταν από Βρετανούς αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων. Μέχρι να ξεκινήσουμε τα γυρίσματα, κατάφερε να εκτελέσει όλα τα προγράμματα που βλέπετε στη σειρά, εκτός από δύο πλάνα. Είναι μιας σπουδαίος ηθοποιός της Μεθόδου, αν και δεν συμφωνεί μαζί μου όταν της το λέω αυτό. Μπαίνει σε όλα πλήρως, χωρίς ερωτήσεις.

Για την κοινωνική διάσταση της σειράς

Η φυλετική σύνθεση ολόκληρου του συνόλου των ηθοποιών ήταν ενσωματωμένη στο σενάριο του Ντάνκαν και της Έφι. Πρόκειται για το Λονδίνο, άλλωστε, ή για οποιαδήποτε άλλη σύγχρονη μητρόπολη. Δεν θα έπρεπε να είναι κάτι που «αντιμετωπίζει» κανείς εν έτει 2020: είναι απλά και αδιαμαρτύρητα Η Πραγματικότητα. Δεν παρουσιάζεται ως σχολαστική ή εξωραϊστική στο σενάριο, και αυτό είναι ένα από τα βασικά πράγματα που με τράβηξαν σε αυτό.

Αυτό που αναγνωρίζει η τριάδα ο ένας στον άλλον είναι ότι είναι όλοι αουτσάιντερ. Το ζουμί της σειράς είναι η τάξη, το φύλο, η φυλή, η σεξουαλικότητα, η αστικότητα, αλλά η καρδιά της είναι μια ιστορία αγάπης. Και συντροφικότητας.

Για τους χώρους της σειράς και τον υπαρξιακό εγκλωβισμό των ηρώων

Το σενάριο του Ντάνκαν και της Έφι πηγάζει από τον βρετανικό ρεαλισμό, αλλά με μια πονηρή αίσθηση του κωμικού timing. Το πρώτο μου ένστικτο ήταν να μεταφέρω το λονδρέζικο σύμπαν τους σε οριακούς χώρους. Στις ταινίες μου, ο χώρος είναι το σημαντικότερο μέλημά μου μετά τη συνεργασία με τους ηθοποιούς – σε αυτόν προσπαθώ να αγκυροβολήσω τα πράγματα.

Έτσι έχουμε την πόλη, το διαμέρισμα, την καφετέρια, το νοσοκομείο, το ασθενοφόρο, την πισίνα, το τηλεφωνικό κέντρο, το αεροδρόμιο, και στη συνέχεια τη «Φινλανδία», την ακόμα πιο κλειστοφοβική διαφυγή τους: όλοι αυτοί οι αρχέγονοι χώροι αντιπροσωπεύουν τα θεμέλια της ζωής των χαρακτήρων, από τους οποίους όμως εξορίζονται ή στους οποίους παγιδεύονται. Πώς αισθάνεσαι να βρίσκεσαι σε αστικό εγκλωβισμό, σε υπαρξιακό εγκλωβισμό; Και πώς ξεφεύγεις; Ερωτήματα που μόλις μια εβδομάδα μετά την πρεμιέρα μας στην Berlinale έπαψαν να είναι μεταφορικά. [σσ. Με το ξέσπασμα της πανδημίας.]

Για την τεχνική διάσταση της σειράς

Στην αίθουσα μοντάζ, προσπάθησα να διατηρήσω την ίδια ενέργεια σε όλα τα επεισόδια μου. Κόβαμε εκεί που δεν πρέπει να κόβεις στην τηλεόραση, βρίσκοντας αυτή την ανείπωτη ενέργεια ανάμεσα στις γραμμές. Όσον αφορά την εμφάνιση, χρησιμοποιήσαμε 16mm για την Alexa, γι' αυτό και έχει αυτό το φιλμικό κόκκο, και κάναμε χρωματική διαβάθμιση με βάση την ευκρίνεια του βίντεο. Γυρίσαμε κυρίως με φυσικό φως στις τοποθεσίες και κυρίως με πρακτικό φως στο στούντιο.

Ήθελα το διαμέρισμα να είναι πορώδες και εύπλαστο, μια καθημερινή περιπέτεια. Πόρτες, παράθυρα, κατώφλια, καθρέφτες που συνδέουν τη λαχτάρα των συγκατοίκων. Ο Στέφαν Κολόνζ, ο σχεδιαστής παραγωγής μας, έκανε αξιοθαύμαστη δουλειά. Έφτιαξε πατώματα που τρίζουν και έναν διάδρομο γύρω από το διαμέρισμα που έμοιαζε με ρομαντικό περίπατο για ένα ζευγάρι που δεν έχει πλέον την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου.

Για το «Twin Peaks: The Return» του Ντέιβιντ Λιντς, και το να το βλέπεις εν μέσω καραντίνας

Είδα το «Twin Peaks: The Return» ξανά, το οποίο θεωρώ ότι δεν είναι απλώς ένα ορόσημο του κινηματογράφου, αλλά της ανθρώπινης συνείδησης. Κυριολεκτικά ένα ορόσημο. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει ο Ντέιβιντ Λιντς, γιατί σε κάποιες σκηνές θα μπορούσε σχεδόν να είναι μια φοιτητική ταινία, και με αυτό εννοώ ότι κατασκευάστηκε από κάποιον που δεν ακολουθεί κανόνες. Για παράδειγμα, δεν κάνει διασταυρώσεις στους διαλόγους. Περιμένει μερικά δευτερόλεπτα στα πρόσωπα των χαρακτήρων όταν τελειώνουν την ομιλία τους πριν κόψει.

Επικαλύπτει ηχητικά εφέ και μουσική, σχεδόν σαν να υπάρχουν δέκα soundtracks ταυτόχρονα, και μετά υπάρχουν αυτά τα κομμάτια νεκρής σιωπής. Αυτό που κάνει έχει κάτι το μεγαλειώδες και υποσυνείδητο, όπου δεν το καταγράφεις πλήρως εκείνη τη στιγμή – το καταγράφεις στο τέλος, χωρίς να το ξέρεις, χωρίς να ξέρεις ότι τα έχεις ενσωματώσει όλα. Έχεις γίνει ένα φίλτρο και ένας κωδικοποιητής για το αλλόκοτο του. Εξαφανίζει ό,τι συμβαίνει έξω από την οθόνη. Τι μάγος.

Οι εικόνες του, επίσης: κάτι τόσο απλό όσο η κορνιζαρισμένη φωτογραφία ενός κοριτσιού με ένα διφορούμενο χαμόγελο έχει γίνει ένα εμβληματικό ιδεόγραμμα. Ήταν καθαρτικό να ξαναβρεθούμε στο καθαρτήριο του Λιντς εν μέσω καραντίνας. Ήταν σαν να έπεσα