Γυρισμένη το 2010, σε μια Ελλάδα που αντιμετώπιζε την κρίση σαν νέα έννοια ακόμη, η ταινία «45 Τετραγωνικά» του Στράτου Τζίτζη έθιγε το θέμα της στέγασης των 20κάτι, που πλέον άρχισαν να βλέπουν την απομάκρυνση από το πατρικό ως μακρινό όνειρο. Κάπως έτσι έβλεπε και ο ίδιος ο σκηνοθέτης την ταινία του, καθώς με τα προβλήματα χρηματοδότησης που υπήρχαν, χρειάστηκε να κάνει αλχημείες. Το παρακάτω του σημείωμα, για τις συνθήκες γυρίσματος μεταξύ άλλων, συνδέεται με αρκετές ταινίες της εποχής - όχι ότι είναι υπερβολικά καλύτερα τα πράγματα σήμερα - των οποίων οι συντελεστές έπρεπε να περιμένουν χρόνια μέχρι να πιάσουν κάμερα ή να δουν τα χρήματα που θεωρητικά είχαν λάβει.

Ο Στράτος Τζίτζης μιλώντας το 2010:

«Με τη νέα μου ταινία «45 Τετραγωνικά» ήθελα να σχολιάσω τη κρισιμότητα του οικονομικού παράγοντα στις επιλογές μας και να δείξω πόσο αναγκαίο είναι να φερθούμε «αντιοικονομικά», παραβιάζοντας τους οικονομικούς μας περιορισμούς, για να μπορέσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Με αυτό ακριβώς το σκεπτικό έχω υλοποιήσει και τις ταινίες μου, όχι μόνο αυτή, αλλά και το «Σώσε με» – το οποίο στην πραγματικότητα το έκανα χωρίς καθόλου χρήματα.

Παρότι τα «45 Τετραγωνικά» έχουν χρηματοδοτηθεί στα χαρτιά από το Κέντρο Κινηματογράφου, θα έπρεπε να περιμένω δύο με τρία χρόνια για να εισπράξω την πρώτη δόση και να μπορέσω να βάλω μπρος την ταινία. Αν περίμενα τόσο δεν θα την έκανα ποτέ, διότι θα είχα σκεφτεί άλλα πράγματα εντωμεταξύ και θα είχα άλλες προτεραιότητες. Πάνω στον έρωτα γίνεται η κίνηση, πάνω στην επιθυμία πρέπει να φερόμαστε τολμηρά και έτσι κι εγώ πραγματοποίησα την ταινία με τον ίδιο παράτολμο τρόπο, το οποίο προτείνω και σε άλλους να ακολουθήσουν, όπως, άλλωστε, δείχνω στην ταινία.

Η πρωταγωνίστρια της ταινίας φεύγει από το σπίτι της μητέρας της και νοικιάζει ένα διαμέρισμα 45 τετραγωνικών, ενώ δεν έχει λεφτά να το κρατήσει περισσότερο από 2 με 3 μήνες, αλλά είναι πολύ σημαντικό για την ίδια να το τολμήσει. Στην ίδια τόλμη αποδίδω και την κίνηση που παρατηρείται πρόσφατα στον ελληνικό κινηματογράφο.

Οι Έλληνες κινηματογραφιστές δεν χρηματοδοτούμαστε στην πράξη, είμαστε καταχρεωμένοι, τα χρήματα που πρέπει να πάρουμε από εγκεκριμένες χρηματοδοτήσεις παραμένουν στα χαρτιά,  με αποτέλεσμα να τρώμε «από τις σάρκες μας» για να καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε μια ταινία. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει αυτό το πράγμα, δηλαδή να λειτουργούμε πέρα από τις δυνατότητές μας για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Γεγονός είναι πάντως ότι ο ελληνικός  κινηματογράφος έχει αποκτήσει μία δυναμική, όπου γίνονται αρκετές ταινίες, παρόλη την οικονομική δυσπραγία, αλλά δεν αρκεί από μόνο του αυτό. Το να παράγεις ένα σωρό έργα δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι. Πιστεύω ότι το σημαντικό τελικά σε ένα έργο είναι να αγγίζει θέματα που αφορούν τον κόσμο. Δε μπορεί να είναι αυτοσκοπός σου να κάνεις μία ταινία για να δηλώσεις απλά την παρουσία σου. Πρέπει να έχεις κάτι να πεις στον άλλο.

Το ότι με τα καινούρια μέσα στον κινηματογράφο είναι σχετικά εύκολο να πάρεις μία ψηφιακή κάμερα στο χέρι και να αρχίσεις να τραβάς, δεν σημαίνει απαραίτητα έξαρση δημιουργικότητας. Η τεχνική ευκολία μπορεί από τη μία να απελευθερώνει τους δημιουργούς από διάφορους μηχανισμούς, κάτι που είναι πολύ σημαντικό, από την άλλη, όμως, οδηγεί σε μία σειρά ασήμαντων έργων, μέσα στα οποία κινδυνεύουν να χαθούν τα λίγα που είναι ουσιώδη.

Αν μπορέσεις να διανείμεις το έργο σου (και δεν μείνει στα κουτιά), αυτό που θα κρίνει την επιτυχία του δεν είναι η εφήμερες δόξες και οι διακρίσεις, αλλά η διαχρονικότητά του. Αν έχεις να πεις κάτι σημαντικό, αυτό αισιοδοξώ πως λειτουργεί σε βάθος χρόνου και θα αποδειχτεί η αντοχή του. Όσον αφορά τα εισιτήρια, δεν είναι αυτά που κρίνουν την επιτυχία μιας ταινίας, αν την υπολογίσουμε με ποιοτικούς όρους. Τα νούμερα δεν σημαίνουν επιρροή. Μια ταινία με σουξέ στα ταμεία δεν σημαίνει ότι έχει αντίκρισμα στη σκέψη και στην ψυχή του κοινού. Μπορεί να είναι απλά αποτέλεσμα μάρκετινγκ και συνταγών, χωρίς ίχνος αλήθειας μέσα της.

Ας μην ξεχνάμε ποιος ήταν και είναι ο ρόλος της τέχνης. Να συνομιλεί με το μέσα σου και να εκφράζει βαθύτερα ζητήματα που σε απασχολούν. Αυτό δεν είναι μετρήσιμο. Πρέπει να προσφέρουμε υλικό στο κοινό που να καλύπτει τη συναισθηματική, ψυχολογική και πνευματική του ανάγκη. Αυτή είναι η δουλειά της τέχνης και στην προκειμένη του κινηματογράφου. Η οικονομική παράμετρος και η εμπορικότητα έρχονται μετά. Είναι το αποτέλεσμα και όχι ο αποχρών λόγος ενός έργου. Καλούμαστε να κερδίσουμε το κοινό, συνομιλώντας με τις ψυχές των ανθρώπων. Αυτό πρέπει να κάνουμε και τότε είμαι σίγουρος πως οι άνθρωποι θα μας στηρίξουνε.»