Ο παραθερισμός μιας οικογένειας στο παραθαλάσσιο σπίτι τους μετατρέπεται σε εφιάλτη όταν μια μυστηριώδης εισβολή ταράζει τα νερά. Όσο προσπαθούν να επεξεργαστούν το γεγονός, οι διαφορετικές αντιλήψεις του καθενός για το τι συνέβη αποκαλύπτουν ρήγματα στις σχέσεις τους.

Πώς μεταφράζεται μια εισβολή σε σπίτι όταν αυτή ιδωθεί από τα μάτια διαφορετικών ανθρώπων; Ο «Ανθρώπινος Παράγοντας» φέρνει μια στιβαρή και ειλικρινή ματιά στις εσωτερικές σχέσεις μιας οικογένειας, επηρεασμένη από το σινεμά του Χάνεκε αλλά και τη λογική των οπτικών γωνιών που πρωτοδίδαξε το «Ρασομόν» του Ακίρα Κουροσάβα.

Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Ρόνι Τρόκερ, η ταινία «αφηγείται την ιστορία μιας νέας, μοντέρνας οικογένειας σε μια γερμανική μεγαλούπολη: ανοιχτόμυαλοι κοσμοπολίτες, επαγγελματικά επιτυχημένοι και δημιουργικοί, και αφοσιωμένοι γονείς. Σε πρώτο επίπεδο, η τέλεια οικογένεια. Όταν κάποιος εισβάλει μυστηριωδώς στο εξοχικό τους, απειλείται η οικογενειακή τελειότητα και ξεκινά η αποσύνθεση του γάμου».

Πίσω από αυτή τη γνώριμη αφήγηση, ο Τρόκερ εξηγεί ποια είναι τα μοτίβα που τον ενδιέφεραν: «Ήθελα να μιλήσω για τη γενικότερη δυστυχία της σύγχρονης κοινωνίας, μέσα από τον μικρόκοσμο της οικογένειας. Οι χαρακτήρες της ιστορίας παρασύρονται από τον φόβο και την αβεβαιότητα. Τα μεσοαστικά τους ιδανικά προδίδονται από τις ίδιες τους τις απαιτήσεις για προσωπική και κοινωνική ασφάλεια», εξηγεί.

Όσο για τις διαφορετικές οπτικές, προσφέρουν κάτι σημαντικό πέρα από αφηγηματικό ενδιαφέρον. «Μέσα από διαφορετικές οπτικές, η ταινία δίνει έμφαση στις εσωτερικές διαμάχες μιας οικογένειας. Οι αφηγηματικές λούπες που δεν γίνονται αντιληπτές εξ αρχής, μειώνουν τη σημασία της χρονολογικής σειράς των γεγονότων και μεγαλώνουν αυτή της οπτικής με την οποία παρουσιάζονται».

Τελικά η εικόνα και η αντίληψη της πραγματικότητας είναι εκεί που μοτίβα και τεχνικές αφήγησης συνδέονται. «Σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι εικόνα και μάρκετινγκ, από την ιδιωτική ζωή μέχρι την πολιτική, η αντίληψή μας εύκολα χειραγωγείται. Οι επικοινωνιακές στρατηγικές γίνονται όλο και πιο εκλεπτυσμένες αλλά ταυτόχρονα επιφανειακές, και δεν υπάρχει χρόνος επεξεργασίας της ροής περιεχομένου», τονίζει.

Τραβώντας παραλλήλους ανάμεσα στις θεματικές και στο ίδιο το DNA των κεντρικών του ηρώων. «Το συναισθηματικό δράμα της οικογένειας σχετίζεται με αυτό το φαινόμενο, ενώ το ζευγάρι μοιάζει να αγγίζει το εξής παράδοξο: ως ιδιοκτήτες διαφημιστικού γραφείου, είναι και οι ίδιοι παραμυθάδες και επαγγελματίες επικοινωνιολόγοι, παρ’ όλα αυτά μοιάζουν να έχουν χάσει την ικανότητα να μιλούν ο ένας στον άλλο ή να ακούν τα παιδιά τους».

«Μάλλον κάπου εκεί η ταινία γίνεται καθρέφτης και μπαίνει σε φάση αντικατοπτρισμού του εαυτού της», καταλήγει ο Τρόκερ. «Οι διαφορετικές οπτικές στην ταινία είναι μια πρόκληση για το κοινό, καθώς το κάνουν να επαναπροσδιορίσει και ίσως να αμφισβητήσει την ίδια του τη γνώμη».