Υπάρχουν σκηνοθέτες που δεν θα αναφερθούν ποτέ στις λίστες με τους σπουδαίους auteurs της εποχής τους, αλλά υπήρξαν συνεπείς και αξιόλογοι σε όλη τη φιλμογραφία τους. O Ρότζερ Μίτσελ γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του με το «Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χίλ» το 1999 και μέχρι τον θάνατό του το 2021 δεν κατάφερε με καμία ταινία του να επαναλάβει εκείνο τον (εμπορικό τουλάχιστον)  θρίαμβο, άφησε όμως παρακαταθήκη μια χούφτα ταινίες που δεν έχουν ακόμα αναγνωριστεί όσο τους αξίζει. Μία από αυτές είναι σίγουρα το «Σαββατοκύριακο στο Παρίσι».

Όπως πολύ εύγλωττα δηλώνει ο ελληνικός τίτλος της (και αντίστοιχα υπαινίσσεται ο πρωτότυπος αγγλικός), η ταινία αναφέρεται σε ένα σύντομο ταξίδι στην Πόλη του Φωτός. Ταξιδιώτες είναι ένα μεσήλικο ζευγάρι Βρετανών, που θέλουν να ξαναζήσουν τον μήνα του μέλιτός τους. Ο Νικ είναι καθηγητής πανεπιστημίου, στα πρόθυρα της απόλυσης λόγω ενός μη πολιτικά ορθού λεκτικού ατοπήματος κατά τη διάρκεια μιας διάλεξής του. Η Μεγκ είναι κι αυτή καθηγήτρια, εγκλωβισμένη στον ρόλο της συζύγου και της μητέρας, και αβέβαιη αν άξιζαν οι θυσίες μιας μονογαμικής συζυγικής ζωής. Το Παρίσι της νεότητάς τους, όμως, δεν είναι το ίδιο, γιατί έχουν αλλάξει και αυτοί. Ή μήπως όχι; Μήπως η πόλη του ρομαντισμού και του έρωτα, της νουβέλ βαγκ και του Γκοντάρ είναι πάντα εκεί και περιμένει να την ξανακατακτήσεις;

Με τον σπουδαίο Χάνιφ Κιουρέισι («Ωραίο Πλυντήριο», «Σαρκική Εξάρτηση») στο σενάριο, ο Ρότζερ Μισέλ ανατέμνει σχοινοτενώς την πολυετή σχέση ενός ζευγαριού, που κουβαλάει το βάρος και τις απογοητεύσεις μιας κοινής ζωής βουλιαγμένης αναπόφευκτα στην ανία και τη φθορά. Οι λεπτοδουλεμένοι διάλογοι αποτυπώνουν μια ολόκληρη διαδρομή που ξεκινάει από τις στάχτες των προσδοκιών μιας μεγάλης ακαδημαϊκής καριέρας και από τις αμφιβολίες ότι εκείνος ο έρωτας μιας νεότητας που έχει περάσει ανεπιστρεπτί θα μετατραπεί στο είδος της αγάπης που συγχωρεί και κατανοεί τα πάντα, για να καταλήξει στα παράπονα για όλα τα μικρά και μεγάλα λάθη του παρελθόντος, στις πληγές που μόνο κατ’ επίφαση έχουν επουλωθεί, στις άβολες σιωπές και στα βολικά πισωγυρίσματα μπροστά στον φόβο της μοναξιάς και των γηρατειών.

Κι όλα αυτά με ένα απολαυστικά φλεγματώδες και αναμενόμενα βρετανικό πνεύμα, το οποίο ενσαρκώνουν με μοναδικό τρόπο οι Τζιμ Μπρόουντμπεντ και η Λίντσεϊ Ντάνκαν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ενώ η εμφάνιση του Τζέφ Γκόλντμπλουμ ως ο επιτυχημένος συμφοιτητής του Νικ, ο οποίος συμβολίζει άθελά του όλα όσα ήθελε από τη ζωή ο ξεπεσμένος καθηγητής, δρα καταλυτικά στη δυναμική του ζευγαριού και οδηγεί στην κορύφωση της αποκαλυπτικής σκηνής του δείπνου.

Με φόντο το Παρίσι, όμως, δεν γίνεται η πόλη να μην κλέβει την παράσταση. Σε μια μητρόπολη που κουβαλάει τον δικό της κινηματογραφικό μύθο, κάθε επισκέπτης έχει την αίσθηση ότι παίζει σε ταινία και κάθε έρωτας μπορεί να αναζωπυρωθεί. Η ταινία κλείνει το μάτι σε όλα τα στερεότυπα και τα κλισέ και στην πιο ευφυή στιγμή της εμπνέεται από ένα εμβληματικό απόσπασμα από το «Bande à part» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ για έναν από τους πιο όμορφους διακειμενικούς φόρους τιμής των τελευταίων χρόνων. Όσοι δίνουν το βασίλειό τους για μια αναφορά θα αγαπήσουν άνευ όρων την τελική σκηνή και θα θελήσουν να την επαναλάβουν. Στο Παρίσι ή οπουδήποτε αλλού.