«Κανένα φιλμ δεν είχε πάρει ως τώρα την κουλτούρα των club στα σοβαρά» τόνιζε η Μία Χάνσεν-Λαβ το 2014 σε συνεντεύξεις της για την παρουσίαση του Eden, επιμένοντας πως ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της διασκέδασης των νέων από τα 90s και έπειτα, χρησιμοποιήθηκε από το σινεμά μόνο περιστασιακά. «Υπάρχουν μόνο σκόρπιες σκηνές σε club, χρήση house μουσικής, αλλά δεν υπάρχει κάτι περισσότερο για τους DJ και ειδικά για το πως αντιμετωπίζουν αυτό το ταξίδι από την ευφορία στην πραγματικότητα».

Το Eden ξεκινά από το Παρίσι στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 όπου γαλλική ηλεκτρονική μουσική γνωρίζει ραγδαία άνοδο. Στην καρδιά της σπινθηροβόλας νυχτερινής ζωής της πόλης, ο Πολ κάνει τα πρώτα του βήματα ως DJ. Μαζί με τον καλύτερό του φίλο δημιουργούν το δίδυμο “Cheers” και πολύ γρήγορα βρίσκουν το κοινό τους. Σύντομα όμως, παρασύρονται από μια ευφορική άνοδο προς τη φήμη, βυθισμένοι σε έναν κόσμο γεμάτο σεξ, ναρκωτικά και ατελείωτη μουσική.

Η ταινία είναι ελαφριά βασισμένη στη ζωή του αδερφού της σκηνοθέτιδος, που ήταν για χρόνια DJ και έζησε από κοντά όλη αυτή τη σκηνή. Χρειάστηκε αρκετό χρόνο για να ολοκληρωθεί και να μπορεί να κυκλοφορήσει καθώς περιλαμβάνει τόσα πολλά club hits της εποχής, που η εξασφάλιση των δικαιωμάτων τους προέκυψε ένας οικονομικός εφιάλτης. Πολλοί μουσικοί έβαλαν πλάτη, με πρώτους τους Daft Punk που καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος του soundtrack και η ιστορία τους αποτυπώνεται μέσα στην πλοκή, ζητώντας από τις εταιρίες τους να λάβουν το μίνιμουμ ποσό ώστε η ταινία να ολοκληρωθεί χωρίς να βγει εκτός budget.

Με περάσματα από την Γκρέτα Γκέργουικ, ως αμερικανίδα που ζει στο Παρίσι και ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, αλλά και του Μπρέιντι Κορμπέτ χρόνια πριν το Brutalist, το Eden μοιάζει σήμερα ως μια γλυκόπικρη γιορτή για μια ολόκληρη εποχή, για μια γενιά που αρνείται να σταματήσει να χορεύει αλλά και για κάποιους ανθρώπους που βρήκαν μέσα στο club μια παράλληλη πραγματικότητα και προσπάθησαν να την εντάξουν στη ζωή τους ως τη μοναδική.